Выбегшы на скрыжаванне, Аліна ўскочыла ў першую ж таксоўку, што патрапілася ёй, назвала адрас цэнтра і папрасіла пад’ехаць з чорнага ўваходу. На ўсе просьбы Тані адвезці яе дадому Аліна адмоўна хітала галавой: «Разам дык разам. Дзе ты бачыла такое, каб у час выратавання свету адзін з герояў кінуў гранатамёт ды абвясціў: ды ну вас, сябрукі, нешта мне надакучыла, валяйце, ратуйце тут усё гэтае самі, а я дадому пайду! Так не бывае!
Акрамя таго, Аліна ніяк не магла зразумець, каму спатрэбілася везці Таню з Мінска ў брэсцкія лясы і там пакідаць у абсалютна пустым бункеры, папярэдне прывязаўшы да стула. Можна было дапусціць, што паміж Мінскам і Дружным яе аўтамабіль высачылі і «вялі» даволі доўгі час. Можна было змірыцца з той думкай, што прысутнасць Дзімы ў машыне зблытала бандытам усе карты. Але чаму іх тады не звязалі там, у хацінцы? Няўжо іх выкрадальнікі сапраўды спадзяваліся, што Аліна з Дзімам будуць моўчкі сядзець, склаўшы ручкі, і чакаць свайго лёсу? Тады гэта мусілі быць або вельмі дурныя бандыты, або бандыты-дылетанты.
Аліна падумала, і раптам да яе прыйшло азарэнне. Яна паляпала таксіста па плячы і папрасіла спыніцца каля першай грамадскай прыбіральні.
— Дзіма, пасядзі тут, а мы з Таняй прагуляемся, папудрым носікі.
Таня неахвотна пацягнулася за Алінай.
Прыбіральня, выкладзеная маляўнічай кафлянай пліткай, павесяліла Аліну.
— Ты паглядзі: куточак Гвадэлупы ў родным Мінску! Сонейкі ды лілеі на блакітным фоне!
Аліна разлічылася на касе з сумнай немаладой жанчынай, што вязала фіялетавую панчоху. Прапусціўшы Таню наперад і счакаўшы, пакуль яна зойме кабінку, Аліна шмыганула за ёю і коратка загадала:
— Распранайся!
— Што-о? Не буду! — закрычала Таня.
— Будзеш. Я табе не казала, што ў вольны час займаюся кунг-фу? — Алініны пальцы балюча сціснулі Танін локаць. Таня войкнула. — Вось так. Не прымушай мяне рабіць табе балюча, я зусім гэтага не хачу!
Таня сцягнула швэдар, зняла джынсы, разулася. Аліна пільна вывучыла кожны сантыметр яе вопраткі.
— Цяпер станік. І трусікі. Усё здымай!
Аліна агледзела бялізну і, нічога не адшукаўшы, вылаялася.
Таня апранулася і паправіла заколку. Аліна паглядзела на бліскучую танную заколачку і сказала:
— Дай гэта сюды.
— Навошта яна табе? Ёй цана тры рублі на кірмашы.
Аліна выцягнула з валасоў Тані заколку, абмацала яе, выкінула ў сметніцу і задаволена ўсміхнулася:
— Ну што, мармышка? Хіба ты не ведаеш, што радыёмаячкі дрэнна ўплываюць на мозг? Паехалі далей. І нават не думай уцякаць — усё роўна даганю!
У таксоўцы Аліна села побач з вадзіцелем:
— Мінулы адрас — адбой. Едзем у іншае месца.
— Куды гэта? — пацікавіўся Дзіма.
— У «Тэхноладжы прайм», да маіх сяброў. Спачатку паспрабуем разабрацца з вінчэсцерам ды «жучкамі», што мы знайшлі ў хацінцы. Я прыхапіла адзін з сабою. А таксама задамо некалькі пытанняў нашай Тані Кіс. У бяспечным месцы.
Мікіта ўвайшоў у павільён, дзе ўжо гадзіну пад пільным вокам пражэктараў і камер сумавалі маладыя музыкі. Ён, як заўсёды, выглядаў вельмі самавіта: ускудлачаныя валасы, залатая завушніца ў левым вуху, мегафон у руцэ і зларадная ўсмешка. «Рэжысёр мусіць унушаць святарны жах: тады яго будуць слухацца і рабочы працэс пойдзе актыўна!» — часта паўтараў Мікіта, і Аліна, як ні дзіўна, з гэтым пагаджалася.
— Спадарства! — гучна прмовіў рэжысёр, і музыкі сапраўды выцягнуліся ад яго голасу па струнцы ды ўцягнулі і без таго плоскія жываты. — Сёння мы пераздымаем сцэну, дзе герой і гераіня блытаюць чамаданы Дабра і Зла. І будзем здымаць да тае пары, пакуль вашая вакалістка не перастане мітусіцца і нервавацца ў кадры.
Музыкі апусцілі вочы. Хэдлайнер гурта сказаў:
— Вось з вакалісткай у нас якраз праблема. Не можам да яе дазваніцца.
— Ай-я-яй… Блага. А без яе мы ніяк не можам пачаць. Што будзем рабіць? — спытаўся Мікіта і сеў на свой імянны рэжысёрскі стул.
— Дайце нам яшчэ паўгадзінкі, паспрабуем яе знайсці.
— Адлік пачаты! — пракрычаў Мікіта ў мегафон і загадаў Наташы прынесці кубак малака. — А пакуль ваш галоўны звоніць гераіні, якая зрывае здымкі, няхай астатнія прыкладуць пэўныя высілкі і паспрабуюць патлумачыць мне, хто ўсё-ткі вашы спонсары. Нашая дырэктарка не паспела нічога нам паведаміць, і мы баімся памерці ад цікаўнасці проста пасярод гэтага павільёна.