Хэдлайнер адвярнуўся.
— Гэта што, такая вялікая тайна, я зразумець не магу? — ізноў пракрычаў Мікіта ў узмацняльнік.
— Не, гэта не тайна, — нарэшце адказаў музыка. — Проста гэта сур’ёзныя людзі, якія атрымліваюць сур’ёзныя грошы за тое, што вырашаюць сур’ёзныя справы. Дастаткова?
— Ух, ты, мама дарагая, як усё сур’ёзна. Нічога, што я без гальштука? Слухайце, а вашая вакалістка, напэўна, таксама дужа сур’ёзная мадамачка, калі ўночы проста збегла са здымкаў з велізарным чамаданішчам у руках?
— Напэўна, — прамармытаў хэдлайнер і перавёў позірк са сцяны на столь.
— А яна часам рассеянасцю не вызначалася ў вас? Рэчы не блытала? Чужую бялізну не апранала?
— Не ведаю, раней такога за ёй не заўважалі. А што?
— Ды нічога! — адказаў Мікіта.— Напрыклад, у маёй практыцы такое здаралася: артыстка ўваходзіць у вобраз і потым доўга не можа з яго выйсці. Вось учора, напрыклад, вашая вакалістка ў кадры блытала чамаданы…
Музыкі пабялелі. Хэдлайнер спытаўся, заікаючыся:
— А яна ўчора… паблытала чамаданы, як з’язджала?
— Я гэтага не гаварыў! Але мы не можам зразумець, куды падзеўся наш чамадан з такім дарагім залатым серпанцінам, які я выпісваў з Польшчы! Дужа рэдкі гэты серпанцін, можа, вашая салістачка вырашыла яго выгадна перапрадаць, га?
Падбегла Наташа з кубкам малака і ў барабанах. Мікіта заціснуў самы вялікі барабан паміж каленяўк і пачаў выгрукваць бадзёры афрыканскі рытм.
— А малако, Мікіта Алегавіч? — спыталася сакратарка.
— Якое малако? А-а, малако. Пі на здароўе, сыць Божа!
— Дык гэта ж я вам прынесла!
— Мне? Ты што, даражэнькая, звар’яцела: я ж не п’ю малако!
Увайшла Ася:
— Мікіта, там чамаданчыкі прывезлі. Шэсць штучак, усе падобныя да нашых, як блізняткі. Сказалі: заказ на гэты адрас.
Грузчыкі ўнеслі шэсць аднолькавых чамаданаў.
— Мікіта Алегавіч, а на чорта нам столькі кейсаў? — спыталася Наташа. — Гэтыя два ды новых шэсць!
— Яшчэ не ведаю! — пракрычаў Мікіта ды загарлапаніў нешта на дыялекце сярэднеафрыканскіх плямёнаў.
Аліна тройчы націснула на кнопачку званка памахала рукой у аб’ектыў відэакамеры, што вісела над дзвярамі са службовага ўвахода ў «Тэхноладжы прайм». Дзверы бясшумна адчыніліся, і круглатвары ахоўнік расквітнеў:
— Аліна Мікалаеўна, якім ветрам? Даўно ў нас не з’яўляліся!
— Справы, турботы, Віцёк, — прамовіла Аліна, клапатліва запіхваючы сваіх спадарожнікаў у дзверы. — Мы пройдзем да Антона Аляксеевіча, ты папярэдзь, добра?
— Будзе зроблена! — Віцёк накіраваўся да службовага тэлефона.
Аліна, прытрымліваючы пад локаць Таню, убегла ў прыёмную, на бягу гаворачы: «Прывітанне, Марына, шыкоўная блузачка, зрабі чатыры чорныя гарбаты, дзве з цукрам, дзве — без!» і ўляцела ў кабінет дырэктара.
— Прывітанне, Аліна Мі… — Марына зразумела, што размаўляе з паветрам: Аліна ніколі не чакала яе адказаў.
Антон гартаў ранішнюю прэсу, якая да вечара паспела састарыцца і страціць актуальнасць. Аліна адвесіла зямны паклон:
— А добры вечар таму, хто ў гэтым даму! Ох, якая ж прыгажосць, раней гэтага не было! — яна паглядзела на фоташпалеры ва ўсю сцяну. — Антош, а што гэта за цуд у цябе на сцяне?
— А гэта квітнеючы міндаль. Прывітанне. Нешта даўно цябе не бачылася. Ты як Піліп з канапель. Ізноў нешта здарылася? — Антон паправіў акуляры і прыабняў Аліну.
— Здарылася. Тут такая справа… А цябе дакладна не праслухоўваюць?
— Не, мы ж кожную раніцу ўсе шчыліны правяраем.
— Ну, добра. Карацей, знаёмся: гэта — Дзіма, гэта — Таня, а гэта — вінчэсцер, які мы прывезлі з паўднёва-заходніх лясоў Беларусі, — Аліна паклала на стол «трафей».
— Проста ў лесе знайшлі?
— Так, натуральна, пасярод лесу. Растуць, ты разумееш, як грыбы пасля дажджу! Шампіньёны. Таму што пад зямлёю, у бункеры. Там яшчэ іх засталося два дзясяткі — мінімум! І на ўсіх — твае галаграфічныя налепачкі, «Тэхноладжы прайм».
— А ты як там апынулася, у паўднёва-заходніх лясах?
— А мяне туды прывезлі ў мяшку з-пад камбікорму, кінулі ў хатку на курыных лапках, патрабавалі пяць мільёнаў еўра, якіх я ў вочы не бачыла, Дзіму пабілі, а потым мы знайшлі падземны ход і ўбачылі ў бункеры Таню, прыматаную да стула, а на Танінай галаве — заколку, а ў заколцы — «жучок», ды не жывы з лапкамі, а такі, радыёмаячок, падобны вось на гэты! — Аліна паклала на стол побач з вінчэсцерам «жучок» з хацінкі.