— А гэта, значыць, ваенная форма?
— Так! У супермаркеце прадавалася.
Косця паглядзеў на ножкі маладых паненак і сказаў:
— А можа, ну яго, і гэтага юрыста, і гэты бункер, паедзем у сауну?
— Не-не-не! — пагразіла пальцам Аліна, абцягваючы спаднічку. — Я сваіх людзей сам-насам з праблемамі не пакідаю. У мяне проста сэрца сціскаецца, калі я ўяўляю, як Міхала катуюць! Ён жа столькі ўсяго ведае!
— Так. Толькі ў такім выглядзе і гэткім стане мы вас туды не адпусцім! — заявіў Антон.
— А ў нас вось што ёсць!
Аліна раскрыла чырвоную кайстру ў стразах і прадэманстравала мужчынам некалькі газавых балончыкаў і электрашокераў.
— Вы за нас не хвалюйцеся. Тым больш, мы пойдзем не адны. Мы будзем проста адцягваць увагу. А вы праточыцеся ў будынак патаемным шляхам!
— Гэта якім?
Аліна перасмыкнула плячамі: маўляў, вы мужчыны, вы і вырашайце.
Дзіма агледзеўся і ўзрадаваўся:
— О, дарэчы. Амігас, я памятаю гэтае месца. Мы тут заданне выконвалі ў гульні «Кропкі»! І да таго будынка вядзе сістэма падземных камунікацый. Так што я вас правяду. А юрыст дакладна ўнутры?
Аліна ізноў перасмыкнула плячамі.
Дзяўчаты прабеглі два кварталы, абмінулі будынак, які з тыльнага боку выглядаў яшчэ больш злавесна, чым з параднага ўваходу. Аліна пачала настойліва ціснуць на клыпажок званка і махаць у камеру назірання. Ганначка з Таняй прыняліся таксама ганяць рукамі вецер.
— Што вам трэба? — раздаўся голас з дамафоннай рашоткі.
— Памажыце, упусціце, за намі гоняцца хуліганы! — заенчыла Аліна.
— Хто гэта? — спытаўся другі голас.
Першы адказаў яму:
— Вось, на экране паглядзі. Фіфачкі, адразу тры!
— Адкрывай, няхай уваходзяць.
— Але ж па інструкцыі…
— Гэта ў тваім жыцці ўсё добра: і інструкцыі правільныя, і жонка маладая, а ў мяне ўжо два месяцы бабы не было! Адкрывай, кажу!
Дамафон пікнуў, падаючы знак, што можна ўваходзіць. Дзяўчаты ўпырхнулі ў службовае памяшканне.
— Залятайце, матылёчкі. Хто вас так напужаў? — вусаты мужчына, якому на выгляд было каля сарака гадоў, захрумсцеў суставамі, размінаючы рукі.
Аліна схапілася за галаву:
— За намі гналіся дзевяць чалавек, усе з нажамі, кніжкамі і п’яныя! Добра, што вы нам адчынілі, а то яны крычалі: «Стойце, дагонім вас і будзем вершы Хадановіча чытаць да раніцы!» Прыхільнікі творчасці паэта. Напэўна, хацелі нас у фан-клуб запісаць. А я, шчыра кажучы, увогуле вершы не люблю.
— А што ты любіш? — мужчына падкруціў вус і ўзяў Аліну за стан.
— Я люблю… вусатых мужчын! — Аліна пагладзіла яго па жываце.
— Ох-хо-хо! Гэй, ты, маладажон, пакліч там нашых, скажы, што забеглі тры коткі, няхай мужыкі ідуць сюды! — закрычаў мужчына.
— Вы не падгГаннайце работнікаў кілбаснага цэху, — усміхнулася Ганна. — Тыя, з кнігамі, сказалі, што ўсё роўна нас дачакаюцца, хоць да світанку будуць вакол будынка хадзіць.
— Так-так, — падтакнула Таня. — Вельмі ваяўніча настроеныя. Змагары за беларускае адраджэнне — яны такія! Каб толькі палатачны лагер не разбілі ў вас пад вокнамі, каб асадай узяць.
Мужчына ўважліва паглядзеў на Аліну:
— Дзе я мог бачыць твой твар?
— У мяне вельмі тыповы твар, усе кажуць, што недзе мяне бачылі. Але я цябе не памятаю: не абслугоўвала.
— Ну дык самы час пачынаць!
— Пакажы мне, дзе тут у вас прыбіральня, — прашаптала Аліна ў вуха ахоўніку і ўкусіла яго за мочку.
У канцы калідора з шэрымі сценамі мужчына спыніўся каля прыбіральні, прапусціў Аліну наперад, замкнуў памяшканне і падышоў да дзяўчыны:
— Хадзі сюды!
Тая адкрыла сумачку:
— Пачакай, у цябе ж няма, напэўна, ты непадрыхтаваны, я ў сябе знайду такую штучку, каб у мяне потым не нарадзіліся вусатыя дзеткі… Адвярніся, мне трэба нешта па-жаночы зрабіць!
Вусаты ахоўнік адвярнуўся і адразу атрымаў моцны электрычны разрад.
Аліна ўцягнула мужчыну ў адну з кабінак, паваліла на ўнітаз, зачыніла кабінку знутры, а потым ускараскалася на ахоўніка і перабралася ў суседнюю кабінку, адкуль і выйшла, абцягваючы спаднічку.
Вярнуўшыся, яна заспела Ганначку і Таню за вясёлай размовай з пяццю здаровымі мужчынамі. Яны «травілі» анекдоты і гучна іржалі.
Аліна дастала з сумачкі бутэльку гарэлкі:
— А давайце за знаёмства, па маленькай?
— Не, нам па інструкцыі няможна! — прабубнеў адзін з мужчын, які падаваўся самым маладым.
— На ўсе выпадкі інструкцый не набярэшся, давай-давай!
Аліна разліла гарэлку па пластыкоўках.
Мужчыны абвясцілі тост за мілых дам і закінулі галовы. Аліна паліла сваёй гарэлкай кактус, што стаяў каля камп’ютара. Ганначка з Таняй зрабілі тое ж самае.