Праз пяць хвілін пяцёра ахоўнікаў спалі, як суркі.
— Клафелін? — спыталася Ганначка.
Аліна кіўнула і папрасіла, забіраючы ў ахоўнікаў пісталеты ды рассоўваючы іх за пояс і ў панчошкі:
— Ганначка, адключы сігналізацыю і відэаназіранне. Дзе тут яны ключы захоўваюць?
Праз хвіліну Ганна абвясціла:
— Усё, цяпер па іхніх калідорах можа хадзіць маршам духавы аркестр: ніхто і не заўважыць.
За дзвярыма нехта адкашляўся і сказаў, уваходзячы:
— Мужыкі, а што ў нас з тэхнікай, чаму ўсё выключылася?
Таня ўдарыла мужчыну, што ўвайшоў, бутэлькай па галаве. Ён упаў. Дзяўчына паставіла бутэльку і сказала:
— Нам на чацвёрты паверх. Мяне вадзілі туды.
— ганна, спускайся ў падвал, нашыя мужчыны, напэўна, цяпер там.
Таня спынілася каля вялікага шклянога стэнда і паказала на дзверы побач з ім:
— Вось тут.
— Аліна ўставіла ключ у адтуліну. Замок не паддаваўся. Яна са злосцю націснула на ручку, ручка адразу ж адвалілася і балюча ўдарыла Аліну па ступаку. Аліна штурхнула дзверы нагой, і яны расчыніліся.
Пасярод кабінета стаяў велізарны стол, а на ім ляжаў Міхал, шчыльна прывязаны вяроўкамі да стальніцы, з кляпам у роце.
Аліна падбегла да Міхала:
— Міхал Барысавіч! Страшная штука гэтая жаночая інтуінцыя. Даражэнькі ты мой лоерчык, дай я цябе развяжу!
— Алінка, што са мной было, ты нават не ўяўляеш! — Міхал скінуў з сябе апошнія вяроўкі і зваліўся са стала, зачапіўшы нагою фотаздымак у чорнай рамцы.
Аліна падняла фота і падышла бліжэй да акна, за якім гарэў адзінокі ліхтар. На здымку ззяла прыгажосцю і стразамі на ашыйніку трагічна загінулая дварнячка Жуля.
— Жуля. Жульета. Вось гэта нумар!
— Ты, і праўда, ведаеш кожнага сабаку, — сказаў Міхал.
— Так. І гаспадара таксама ведаю. Калі гэта той, пра каго я думаю, то мы дажываем апошнія гадзіны. Ён бывае вельмі жорсткі з людзьмі. Трымай пісталет, і пабеглі адсюль!
Унізе іх ужо чакалі астатнія ўдзельнікі місіі. Дзіма здымаў з твару павуту, Антон абтрасаў пыл з адзення, Косця чысціў чаравікі агромністай насоўкай. Ганначка адрапартавала:
— Пры абыходзе давераных нам тэрыторый жывых аб’ектаў не выяўлена!
— Акрамя вось гэтага, — Косця зняў з карка вялікага пацука, што спакойна сядзеў у праграміста за каўняром.
Дзяўчаты завішчалі і зрабілі скачок, па выніковасці параўнальны са скокамі алімпійскіх чэмпіёнаў.
— Гэта самка. Яе завуць Матрыца! — Косця паказытаў пацучысе мызачку.
— Яна сама табе сказала? — спыталася Аліна.
Матрыца грызанула Косцю за палец, упала на халодную падлогу і знікла ў вентыляцыі. Ганна і Таня зноў заверашчалі ды скокнулі на рукі сваіх мужчын, згубіўшы парыкі. Міхал тужліва паглядзеў на Ганначку, што павісла на Антоне, і сказаў Аліне:
— Можаш кінуцца мне на рукі.
— Не ўтрымаеш, Міхал. У цябе быў шанец, — адказала Аліна, зняла парык і пашпацыравала да аўтамабіляў.
Мікіта памкнуўся да ўвахода і дужа здзівіўся такому пампезнаму з’яўленню дырэктаркі.
— Нічога сабе! Аліна Мікалаеўна, вы вяртаецеся з выкрадання як са свята: з песнямі, танцамі і цэлым натоўпам народу! Вас што, скралі ўсіх разам?
— Можа і так! — какетліва прамовіла Аліна, хаваючы адну руку за спінай, і абапёрлася на гітару, якую трымала для раўнавагі, але ўсё роўна хісталася, бо была на абцасах.
Мікіта абвёў вачамі вясёлую кампанію, ад якой патыхала алкаголем, і выдаў:
— Бандыты вас самі адпусцілі, так? Ну і правільна, я б на іх месцы таксама не вытрываў. А мы, між іншым, тут трымаем кругавую абарону. Твае музыкі пачалі сведчыць супраць саміх сябе.
— Ды ну іх! Лепш паглядзі: я табе падаруначак прывезла! — сказала Аліна і працягнула Мікіту газовачку, ледзьве не ўпусціўшы яе.
Мікіта падхапіў лямпу. Аліна закінула гітару на плячо, маючы намер рушыць наперад:
— Дарэчы, знаёмся, Мікіта: гэта — Дзіма Мо… мой жаніх. Гэта Таня — ягоная каханка. Гэта Ганна… дзяўчаткі, чаго вы там корпаецеся?
Ганначка і Таня ніяк не маглі выбрацца з машыны. Калі нарэшце ў іх гэта атрымалася і дзяўчаты прамямлілі: «Здрасьця!», Мікіта гаркнуў у мегафон:
— Ася, рыхтуй грымёраў і пляцоўку, будзем здымаць, вакалістка прыехала!
Калі ўся кампанія ўвайшла ў павільён, там стаяла мёртвая цішыня. Усе гадалі, што будзе рабіць дырэктарка: пачне кідацца посудам ці пазбавіць усіх прэміі за тое, што матэрыял яшчэ не гатовы. У цішыні басіст неасцярожна крануў струну, тая загула, як чмель. Аліна павярнулася на гук, ударыла па струнах гітары і зацягнула: