Маладыя людзі адзін за адным падышлі да люка, з якога днём Аліна, Дзіма і Таня выбраліся на палянку. Каля люка мірна драмалі ў спальных мяшках двое: адзін, падобны да зайца, і другі — падобны на прапаршчыка.
Ася ўзяла на плячо камеру і ўключыла яе.
— Мы вядзём наш рэпартаж… ад уваходу ў Той Свет… — прашаптала Аліна.
Ахоўнікі дакладнымі моцнымі ўдарамі «выключылі» дваіх у спальніках і звязалі іх, адцягнуўшы глыбей у лес.
Мужчыны адкрылі люк. Дзіма пайшоў першы. За ім падалася Ася з камерай, потым — Аліна, тэатральна махнуўшы плашчом, а за імі — астатнія ўдзельнікі мерапрыемства. Кампанія з дваццаці напаўцвярозых людзей увалілася ў бункер, дзе панавала цемра і цішыня.
— Гэта мінус першы паверх, а ўсяго іх — мінус тры, і нам трэба патрапіць на самы ніжні, — прагаварыў Дзіма і пачаў праціскацца паміж мэбляй да праходу, што вёў на лесвіцу.
Ася спатыкнулася аб спінку ложка з балдахінам.
— Якая раскоша! — захапілася яна, калі прамень ліхтара выхапіў з цемры ўвесь ложак. — Пачакайце, пачакайце, а давайце я вас усіх здыму на гэтым ложку, такі шыкоўны выйдзе кадр! А ну, скучыліся хуценька!
Аліна паваліла на матрац Ганначку, тая пацягнула за сабой Антона, Антон зачапіўся за загрыміраваную ў Анёла Таню, Таня ўхапілася за Яну, Яна засмяялася і штурхнула Мікіту. Косця, Міхал і Наташа ўпалі зверху. Усе куляліся, як кацяняты, і смяяліся. Ахоўнікі трымалі ліхтары, шчаслівая Ася бегала з камерай вакол ложка: ёй рэдка даводзілася здымаць такія рухавыя сцэны, а для карпаратыўнага архіва гэта былі бясцэнныя кадры.
— Ну, хопіць вам ужо! — крыкнуў Дзіма, якому карцела хутчэй даведацца, што за інфармацыя знаходзіцца на вінчэсцеры.
Кампанія прамінула мінус другі паверх з галерэяй дзвярэй і спынілася каля люка, што вёў у памяшканне на паверх мінус тры.
— Адтуль, знізу, гэтая крышка адкрываецца пасьянсам. А вось адсюль — не ведаю, — прамовіў Дзіма.
— Будзем ламаць? — прапанаваў Мікіта і падштурхнуў да крышкі самага рослага ахоўніка.
— Не-не, раптам тут сігналізацыя альбо ўсё замініравана? — Антон пасунуў ахоўніка і прысеў, каб лепш разгледзець лічбавую панэль злева ад крышкі. — А-а, ну ўсё не так страшна! Косця, глядзі!
Косця прысеў побач з Антонам, яны крыху параіліся на праграмістскім дыялекце. Косця папрасіў у Яны нэтбук, які тая не выпускала з рук. Ён выняў з кішэняў цэлы скрутак рознакаляровых кабеляў, якія Аліна адразу ж ахрысціла «шнуркамі», і падключыў ноутбук да панэлі. Хлопцы крыху пакалупаліся. Крышка люка бясшумна ад’ехала ўбок.
Косця і Антон, абгГаннаючы адзін аднаго, кінуліся да камп’ютараў.
— Нашыя машынкі, нашыя! Памятаю іх! — паўтараў Антон.
— Зараз мы паглядзім, для чаго яны былі патрэбныя! — Косця прыкруціў вінчэсцер, уключыў камп’ютар і запусціў дыск, знойдзены ў чамадане.
Некалькі напружаных хвілін чакання — і праграма ўсталявалася.
— Тут недзе ёсць серверная. Можа, нават за сцяной. Вялікі аб’ём інфармацыі. Усё вельмі сур’ёзна. Ды яшчэ па-англійску. Я ўмываю рукі, — Косця адышоў ад камп’ютара.
Яначка села перад маніторам і заявіла:
— Аб’ём матэрыялу агромністы, але вы не хвалюйцеся, нам не давядзецца вывучаць яго ўвесь. Таму што нас вельмі хутка заб’юць. Тут базы дадзеных, кампрамат на чыноўнікаў, сакрэтныя дакументы…
— «Вікілікс»? — спыталася Аліна.
— Не-е, «Вікілікс» — гэта так, збор баек і фантасмагорый. Я так мяркую, тут усё значна сур’ёзней. Глядзі: план перадзелу свету. Прыйшла бяда, адкуль не чакалі! Альбо гэта жарт, альбо хутка пачнецца трэцяя сусветная вайна. План размеркавання ядзернай і псіхалагічнай зброі… О, яшчэ, глядзі як цікава: яны называюць насельніцтва краін, то бок, нас з вамі — lausers, гэта нешта сярэдняе паміж looser — няўдаліца і lause — блыха. Мы з вамі блохі, якім не пашанцуе пажыць у новым свеце. А асабліва не пашчасціць індусам і кітайцам: па задуме, іх застанецца не больш як па мільёне асобін.
— Ну, яны не вымруць: у адных ёсць Кама-Сутра, у другіх — танныя няякасныя прэзерватывы, — сказала Аліна. — Што там яшчэ, у двух словах?
— Вось, самае цікавае… Афрыку плануецца зноў каланізаваць. «Яны ўсё роўна не ўмеюць працаваць і карыстацца рэсурсамі». Еўропа аб’ядноўваецца ў Федэратыўную Англа-Гішпанскую Франка-Германію. Легалізуюцца наркотыкі. Антарктыда ператвараецца ў беларускую калонію, там устанаўліваецца.
— А Ізраіль? — пацікавіўся Міхал.
— Ізраіль тут нават не згадваецца.
— Не, тады я гэты план не падтрымліваю!
— Затое тут згадваюцца прозвішчы дужа важных асоб.
— Што яны курылі? Я хачу тым жа зацягнуцца! — сказала Ганначка.