— Паважаныя знаўцы, увага, пытанне: што будзем рабіць? — прамовіла Аліна.
Усе прымоўклі. Стала чутно гудзенне тэхнікі і скрыгат Наташыных пазногцяў: пакуль усе разбіраліся з сакрэтным планам перадзелу свету, яна спакойна прыводзіла ў парадак кіпцюрыкі.
— А што? Жанчына пры любой уладзе павінна выглядаць як багіня, а не як кентаўр! — паціснула яна плячамі, заўважыўшы перакошаныя твары сваіх калег.
— Наташа, пачакай крыху з касметычнымі працэдурамі. Значыць, так. Прапаную пазваніць у КДБ і запрасіць іх сюды! — сказаў Мікіта.
— У які КДБ? — спытала Аліна. — Давайце лепш выдалім усю інфармацыю з сервера. Гэта проста небяспечна — пакідаць яе тут. Хоць гэта і падобна на трызненне душэўна хворага тушкана, але ж забіць нас хочуць па-сапраўднаму. Хто за тое, каб знішчыць дадзеныя?
Мікіта падняў руку ўгару:
— Я! Я і праўда баюся глабальных змен ва ўладкаванні свету. Мяне задавальняе так, як ёсць, а ў новым свеце ці знойдзецца месца для мяне? Не ведаю. І я не хачу жыць у Антарктыдзе. Там холадна.
Следам за Мікітам усе, акрамя Косці, узнялі рукі. Косця павольна правёў далонню па валасах, выхапіў у ахоўніка пісталет, прыцягнуў да сябе Наташу і прыставіў дула да яе скроні:
— Не дам! Усе назад! Да сцяны!
Прысутныя настолькі здзівіліся, што нават не знайшлі што сказаць і моўчкі выканалі загад ціхага праграміста.
— Я біўся над гэтай праграмай два гады. Абслугоўваў сервер. Удкладняў базу дадзеных, атрымліваў новыя звесткі. Канешне, я быў не адзін. Мы ўсе працавалі на агульную ідэю, і нам за гэта плацілі вялікія грошы. Але ж я магу мець у мільёны разоў больш! Вы думалі — я няўдачнік, батанік, шызік без дзяўчыны і перспектыў? Думалі, што я вечна буду працаваць на вашай дохленькай фірмачцы? Ды хутка ўсе жанчыны свету будуць змагацца за права правесці ноч са мной, а я, калі пажадаю, буду іх пасля забіваць!
— Ды вы, дарагі сэр, паводзіце сябе натуральна як Клеапатра! — сказаў Мікіта. — Толькі тая была, па-першае, царыцай, па-другое, прыгожай, а па-трэцяе, тое, што яна забівала сваіх палюбоўнікаў, усё роўна не выратавала яе ад змей у будуары.
Антон рушыў наперад, каб паспрабаваць утаймаваць Косцю. Той сціснуў пісталет:
— Назад, або я застрэлю яе!
— Пусці мяне, псіх ненармальны! — Наташа завішчала, як някормленае парася, зажмурылася і з усяе сілы ўдарыла Косцю тонкай «шпількай» боціка па ступні. Косця скрывіўся ад болю, аслабіўшы хватку. Наташа вывернулася і, не адплюшчыўшы вачэй, махнула пілкай для кіпцяў у прастору — туды, дзе, па яе разуменні, мусіў знаходзіцца захопнік свету. Пілка пратыкнула наскрозь Косцеву шчаку. Наташа прыадкрыла левае вока, убачыла сваю пілку, якая тырчала з праграмерскай шчакі, прашаптала: «Мама родная…» — і захісталася, маючы цвёрды намер страціць прытомнасць. Косця прашыпеў:
— Ах ты, котка драная!
— Што-о? — Наташа адразу ж апрытомнела. — Сам ты кот! Падвальны!
Дзяўчына схапіла клавіятуру і ўдарыла Косцю па галаве. Той упаў, у палёце выцяўся скроняй аб рог століка ды сціх на падлозе.
— Зараза такая, абцас аб яго зламала!
Наташа спакойна прысела на стульчык і пад апладысменты ўсіх прысутных пачала вывучаць свой боцік.
— Антон, ты ведаеш, што рабіць. Выдаляй усё, каб ані слоўца не засталося! — загадала Аліна.
Пакуль Антон калупаўся з серверам, усе напружана чакалі. Але хутка кожны знайшоў сабе зГаннатак па сэрцы. Аліна мітусілася па бункеры, як ільвіца па клетцы, і паглынала супакаяльныя прэпараты з аптэчкі. Ася бегала з камерай і здымала ўсё, што траплялася ёй на вочы: павуту, Косцю без прытомнасці, Антона за працай, тэхніку, разутую Наташу, Мікіту, які запісваў у нататнічак пранікнёны запавет, ужываючы шмат складана-дапасаваных сказаў. Ганначка і Яна гутарылі пра перадвясельныя клопаты і пацягвалі з пляшачак каньячок, таму што іх пачало «адпускаць». Міхал сядзеў у дальнім куточку ды прыкідваў, каго са сваіх знаёмых адвакатаў ён возьме сабе ў абаронцы, каб кампенсаваць маральную шкоду, калі гэтая заварушка скончыцца найлепшым чынам для адважнай кампаніі і ўсе застануцца жывыя.
Таня падышла да Дзімы:
— Я хачу з табой пагаварыць. Толькі не тут, бо занадта многа людзей.
— А дзе?
— Там, наверсе, — яна ўзяла Дзіму за руку і павяла за сабой.
Аліна ўхапіла Асю за крысо, і яны на дыбачках пайшлі за Таняй з Дзімам.
— Даруй мне, Дзіма, — прамовіла Таня і села на вялікі ложак з балдахінам. — Трэба ж было мне гэтыя чамаданы паблытаць! Я табе ўсё сказала б, калі б не твая дзелавая Аліначка. Ты ж не будзеш з ёй жаніцца?
Таніны пальцы забегалі па Дзімавай шыі, а вочы загарэліся жывёльным бляскам. Таня, як і большасць жанчын, здымала ўнутранае напружанне ў ложку, дзе можна было некалькі разоў загнаць мужчыну, як бегавога скакуна, выгаварыцца ў ягоныя вушы, а пасля заснуць, перакінуўшы свае непрыемнасці на мужчынскія плечы. І ад раніцы яе турботы рабіліся праблемамі партнёра, а сама Таня ўжо пра іх нават не згадвала, кідаючыся ў новыя прыгоды, ды здзіўлялася: чаго яе мужчына «такі заклапочаны».