— Не буду, — адказаў Дзіма, адчуўшы, што ягоны арганізм аптымістычна рэагуе на Танін заклік «павырашаць праблемы». - Шчыра кажучы, я баюся, што такі рытм жыцця, як у Аліны, я проста не вытрымаю.
— Ты яе не кахаеш. Ты ж любіш толькі мяне, праўда? — Таня пацалавала Дзіму ў жывот.
— Так. Я цябе кахаю.
— І мы заўсёды будзем разам?
— Так!
— А чым дакажаш? — спыталася Таня і расплікнула гузік на Дзімавых штанах. Рука дзяўчыны намацала ў кішэні хлопца нешта цвёрдае. Таня ўсміхнулася, выцягнула адтуль пісталет і паклала яго пад матрас.
— Я прапаную табе… руку. Пойдзеш за мяне? — сказаў Дзіма, адшпіліўшы бутафорскія анёльскія крылцы, што недарэчна тырчэлі ў Тані за спінай. Пасля ён пусціў свае рукі звычным шляхам: адну — да Таніных грудзей, а другую — туды, дзе пачынаюцца жаночыя ногі і ўсе праблемы.
Таня салодка застагнала і зашаптала:
— Не бойся, Дзімка… я яму скажу і ён цябе не кране… ён пераб’е ўсіх тых ідыётаў, што нішчаць плён працы ягонага жыцця… а ты будзеш жывы, таму што я яму загадаю цябе не чапаць!
Дзяўчына штурхнула Дзіму, сама апынулася зверху, і раптам раздаўся стрэл. Таня збялела, асунулася ды ўпала на Дзіму.
— Дык вось з кім ты круціла шашні, даражэнькая мая нявеста! — прамовіў да болю знаёмы Аліне голас.
З цемры выйшаў Джэром у суправаджэнні цыганоў і цыганак. Ён тужліва паглядзеў спярша на пісталет, пасля — на Таню, затым — на Дзіму, што ляжаў пад ёй і баяўся паварушыцца.
— Якую ты руку ёй прапанаваў? Вось гэтую, правую? — спытаўся Джэром.
Дзіма кіўнуў.
— Ну, усё. У мяне няма нявесты — у цябе няма рукі!
Джэром перадзёрнуў ствол і стрэліў Дзіму ў правае плячо. Хлопец ускрыкнуў.
Цыганы перапалохана кінуліся да выхада, але Джэром перавёў пісталет на іх і сказаў:
— Куды? Стаяць! Я вам за ўвесь вечар заплаціў! Спявайце!
Цыганы спыніліся, павярнуліся ды зацягнулі сумны раманс пра каханне, больш падобны на рэквіем.
— Чаго ты так паспяшаўся з заляцанкамі, хлопча? — спытаў Джэром. — Я ўсё роўна не жылец. Мой цыроз мяне заб’е праз якія пару-тройку месяцаў. Пачакалі б крыху — і любіліся сабе… а Таня, можа, зацяжарала б ад мяне ды дзіця нарадзіла. Крыўдна сыходзіць вось так, не працягнуўшы свой род у нашчадках… Ты сабе яшчэ народзіш, я цябе забіваць не буду, я ж не звер які… Я ж мужчына. А жанчыны — звяры. Звяркі. Сучкі.
Аліна падштурхнула Асю. Дзяўчаты, як дзве партызанкі, бясшумна папаўзлі да выхада. Джэром іх не заўважыў: ён прысеў на ложак і спавядаўся перад параненым Дзімам пад тужлівыя акорды старажытнай цыганскай песні.
— Шухер, даражэнькае спадарства, Джэром тут, з пушкай ды цыганамі! — закрычала Аліна, спускаючыся па лесвіцы на мінус трэці паверх следам за Асяй. — Антош, у цябе работа на якой стадыі?
— На перадапошняй.
— Трэба, каб на апошняй! Дзе мой чамадан?
— Вось ён, — Наташа падцягнула чамадан да сваёй дырэктаркі.
Усе схапіліся за зброю.
З адтуліны ў столі пачулася музыка і самотныя гукі цыганскага рамансу. Цыгане адзін за адным павольна спусціліся па лесвіцы ўніз і выстраіліся паўкругам. Апошняй узнікла постаць Джэрома. Ён таксама нікуды не спяшаўся і трымаў цыганоў пад прыцэлам.
— Прывітанне, Джэром! — гучна прамовіла Аліна.
— Андатра, гэта ты! Вітаю цябе, — прагаварыў Джэром.
— Вось твае грошы, Джэром. Мы іх знайшлі. Бачыш: усім светам шукалі! — Аліна паставіла чамадан на падлогу і адкрыла яго.
— Усе? — спытаўся Джэром.
— Усе.
— А ты мяне не падманваеш, Андатра?
— Не, Джэром. Калі я цябе падманвала?
— Тады, калі сказала, што з цыганамі будзе весела. Ажно яны такое спяваюць, што хочацца памерці. Але ж я не памру раней, чым заб’ю вас.
— За што? — спыталася Аліна.
— Вы цяпер ведаеце мой галоўны сакрэт і патапталіся сваімі нажышчамі па маёй утульнай схованцы. — Джэром прамовіў гэта настолькі трагічна, што Наташа заплакала.
— Няма ў цябе больш сакрэту. Мы з сябрамі параіліся і большасцю галасоў пастанавілі, што не хочам жыць у свеце, які ты нам прапануеш, бо гэта нешта недарэчнае. Інфармацыю мы знішчылі.
Джэром паціснуў плячамі:
— Тады мне ўсё роўна давядзецца вас забіць, бо вы мяне смяротна пакрыўдзілі: праз вас я страціў мару… Ты будзеш першая!