— Нос! — ускрыкнула сланяня і, расцалаваўшы родных, наступіла сабе на нос і пачало, нягледзячы на вялікі боль, выцягваць яго. Церпячы пакуты, сланяня ўсе выцягвала і выцягвала свой нос, пакуль той не ператварыўся ў хобат, якім, нарэшце, яно змагло дастаць да тае ружы.
Некаторы час Данель сядзеў моўчкі, знаходзячыся пад уражанем.
— Толькі памятай, — вымавіў Дыяс, — што гэта адна з тых таямнічых таямніц, пра якія я табе казаў. І чым меней людзей будзе пра гэта ведаць, тым болей людзей будзе добра спаць. У цябе ёсць яшчэ два пытанні.
— Раскажы пра Чорную Котку!
— Пра Чорную Котку? Хм. Добра, слухай.
Жыла аднойчы багіня Сакрысція. І падпарадкоўваўся Ёй ветрык, што вырывае з рук парасоны ды скідвае з галоў капелюшы. Была гэтая багіня прыгажуняй з доўгімі валасамі, якія, нябачнымі пасмамі ахутваючы ўвесь свет, стваралі гэты самы ветрык. Пакахала Сакрысція Дартарыеля — бога навальнічнага дажджу і грымот. Але Дартарыель здрадзіў Ёй. Не вытрымала таго Сакрысція. Абстрыгла свае чароўныя валасы і разарвала сваё сэрца на тры кавалкі. Паляцелі гэтыя кавалкі на зямлю і сталі Дабрынёю, Мудрасцю ды Жаноцкасцю. Пабачыўшы, што нарабіў, Дартарыель спусціўся за тымі кавалкамі на зямлю. Так Ён і блукае па зямлі, спрабуючы знайсці сэрца Сакрысціі. А Чорная Котка — гэта і ёсць Жаноцкасць.
— Адкуль ты ўсё ведаеш?
— Ну, жыццё такое. Чаму людзі п’юць? Быццё дрэннае, а моцы змяніць усё няма. Нават часцей не хапае моцы каму-небудзь пра гэтае быццё распавесці. Таму трэба напіцца, каб язык самлеў, і сябра знайсці (а лепей — двух), каб паразмаўляць пра ўсё. А калі мець слых, дык можна шмат чаго пачуць цікавага за век паўбога, — Дыяс лагодна ўсміхнуўся і наліў зноўку сабе ў шклянку. — Ну, за быццё! — і выпіў.
— А ці знойдзе Дартарыель сэрца Сакрысціі?
— А ці ўмееце вы лічыць, малады чалавек? — Дыяс занюхаў сушанай рыбінай. — Ваш ліміт пытанняў скончыўся. Ды і час вам ужо збірацца. Праўда, Локі?
— Так! — матэрыялізаваўся побач Шэры. — Пайшлі, Данель!..
— Калі ласка, адкажыце! — прасіў Данель.
— Дай мне сваю правую руку, Данель, — прамовіў Дыяс. — Што тут напісана?
— Але тут нічога няма!
— А калі прыгледзецца?
— Так, тая дзяўчына, што дала Трахэнбержскі Камень, нештачка напісала маркерам. Але я не ведаю ісландскай!
— А ты чытай між радкоў!
— Дык тут толькі адзін радок.
— Так, малады чалавек, даю табе параду. Слухай уважліва: часам няважна, што зроблена, а важна тое, навошта гэта зроблена. Болей нічога не скажу! Бывайце!
Локі перахапіў у Непаседы руку Данеля.
— І куды мы цяпер рушым? — Данель утаропіўся вачыма ў тое, што засталося ад літар на руцэ.
— А куды б ты хацеў прыйсці?
— Да дзяўчыны, каб расказаць ёй пра сланяня.
— Вось і хадзем туды!..
СУСТРЭЧА
— Я бачу, ты рамантык, Данель, сустракаешся з дзяўчынай на могілках.
— Бо тут значна лепей, чым у горадзе: няма грукацення машын ды гоману людзей. На могілках усё проста. Спакой, цішыня, адзінота. Г эта ўсё можна знайсці тут, калі табе патрэбна. Але ж вось і яна.
— Я пачакаю тут, — сказаў Локі.
Данель падышоў да дзяўчыны і сеў побач з ёю на лаву.
— Прывітанне!
— Прывітанне, я — Юліна!
— Што?
— Такое маё імя — Юліна. А як тваё?
— Хіба ж ты мяне не памятаеш?
— А мы раней ці бачыліся?
— Так! Ты падарыла мне Камень Трахэнберга і прасіла дазнацца, чаму ў сланяняці такі доўгі нос. Каменя ў мяне ўжо няма, але гісторыю сланяняці я ведаю.
— Які ты смешны! Выдумаў нейкі камень, але пра сланяня будзе цікава паслухаць.
— Пачакай мяне крыху, я зараз, — ледзь прамовіў Данель ад здзіўлення, падняўся з лавы і падышоў да Локі.
— Ну, як справы? — праз усмешку звярнуўся да Данеля Локі.
— Яна не памятае мяне!
— Ды няўжо? Як такое магло здарыцца?
— Нібы размаўляў з іншым чалавекам!
— Хочаш, каб яна ўсё ўспомніла? — запытаўся Локі. — Ёсць адзін сродак! — Шэры працягнуў Данелю бутэльку «Стэла Артуа».
— Піва?.. Што?!. Не! Як ты можаш так жартаваць?
— Што такое жарт, як не сумленнае фізічнае дзеянне, накіраванае на дасягненне пастаўленай мэты? А цяпер у цябе адна мэта.
— Але гэта заб’е яе!
— І што з таго?..
— Адкажы мне на адно простае пытанне: чаму ты, на сваю галаву, сеў у цягнік? — працягваў Локі.
— Трэба было ехаць.
— Каб даведацца, чаму ў сланяняці такі доўгі нос? — Гэта проста смешна! Сур’езны чалавек павёў сябе як дзіця, ганяючыся за адказам на дзіцячае пытанне; ганяючыся за марай, за казкай! Навошта?
— Яна прасіла.