Праз сто гадоў давялося паляваць у тых краях сыну караля, што кiраваў тады каралеўствам (а паходзiў ён ужо не з таго роду, з якога была прынцэса). I вось, калi прынц убачыў па-над лясною гушчэчай нейкiя незнаёмыя вежы, ён пачаў пытацца ў людзей: што гэта такое? Кожны адказваў па-рознаму: адны казалi, што гэта замак, у якiм жывуць зданi, другiя - што сюды на шабас з усяго наваколля збiраюцца ведзьмары i вядзьмаркi. Але большасць былi ўпэўненыя, што ў замку жыве людаед, якi хапае маленькiх дзетак i зацягвае iх у сваё логвiшча, каб спакойна есцi, не баючыся пагонi, бо нiхто, апроч яго, не можа пралезцi скрозь такую непралазную нетру.
Прынц не ведаў, каму даваць веры, i тут да яго падышоў адзiн стары селянiн i сказаў:
- Мой гаспадару, гадоў таму пяцьдзесят, а мо й болей, чуў я ад свайго бацькi, што ў гэтым палацы ляжыць найпрыгажэйшая ва ўсiм свеце прынцэса i што яна павiнна праспаць сто гадоў. А потым яе, нiбыта, разбудзiць малады каралевiч, якому яна i будзе суджаная.
Пры гэтых словах прынца як агнём апалiла. Ён зразумеў, што пакласцi крэс гэтым чарам, без сумнення, выпадае яму. I, прагнучы кахання i славы, ён пастанавiў, што зараз жа пойдзе i ўбачыць прынцэсу. Ледзь толькi ён рушыў да зараснiка, як усе дрэвы, i хмызняк, i калючае церне самi сабой расступiлiся i далi яму дарогу. Ён пабег да замка, якi вiднеўся ў канцы гэтага вялiкага праходу, i яго толькi трошкi здзiвiла, што нiхто з яго свiты не здолеў пайсцi за iм, бо як толькi ён ступаў крок наперад, дрэвы за спiнаю ў яго зноў спляталiся шчыльнай сцяной. Але ж таму, хто малады i закаханы, нiчога не страшна, i прынц смела iшоў наперад.
Неўзабаве ён апынуўся на вялiкiм двары перад палацам. Тое, што адкрылася тут ягоным вачам, магло б кожнага ўвагнаць у жах: тут стаяла страшная цiшыня, паўсюль паўставалi выявы смерцi, вакол ляжалi нерухомыя целы людзей i жывёл... Але зiрнуўшы на прышчавыя насы i чырвоныя твары брамнiкаў, прынц адразу здагадаўся, што яны зусiм не памерлi, а ўсяго толькi спяць, i што, калi iх адолеў сон, яны проста мiрна пiлi вiно, бо i цяпер яшчэ ў руках у iх былi недапiтыя кубкi.
Прынц прайшоў праз другi двор, брукаваны мармурам, падняўся па лесвiцы i ўвайшоў у вартаўнiчую залу. Там са стрэльбамi на плячах роўнымi шэрагамi стаяла варта i храпла сабе на ўсю моц. Прынц рушыў далей, адну за адной праходзячы залы, у якiх - хто стоячы, хто седзячы - спалi прыдворныя кавалеры i дамы. Нарэшце ён увайшоў у залачоны пакой, i тут яго вачам адкрылася такое хараство, якога яму яшчэ нiколi не даводзiлася бачыць. На ложку з рассунутымi фiранкамi ляжала прынцэса. З выгляду ёй было гадоў пятнаццаць-шаснаццаць, i ўся яна нiбыта свяцiлася дзiвосным, незямным бляскам.
Замiраючы ад зачаравання, прынц падышоў да ложка i ўкленчыў перад прынцэсай. У тое ж iмгненне чарам настаў канец, прынцэса прачнулася i так пяшчотна зiрнула на прынца, што на чалавека, якога бачыш упершыню, так паглядзець, бадай, i немагчыма.
- Гэта вы, мой прынц? - сказала яна. - Як жа доўга я вас чакала!
Зачараваны гэтымi словамi, а яшчэ больш - тым голасам, якiм яны былi вымаўленыя, прынц не ведаў нават, як выказаць сваю ўдзячнасць i радасць. Ён пачаў тлумачыць, што кахае прынцэсу больш за сябе самога, словы блыталiся ў яго, але праз гэта толькi яшчэ больш падабалiся дзяўчыне - бо чым менш красамоўства, тым болей кахання.
Прынц быў разгублены мацней за прынцэсу, i яно зразумела, бо ў прынцэсы было ўволю часу абдумаць усё, што яна скажа, калi прачнецца. Можна не сумнявацца (хоць гiсторыя пра гэта маўчыць), што за такi доўгi сон добрая чараўнiца навеяла ёй нямала прыемных мрояў.
Так цi iначай, але яны прагаманiлi ўжо чатыры гадзiны, а не выказалi i паловы таго, што было ў iх на сэрцы.
А тым часам усё ў палацы прачнулася разам з прынцэсай. Кожны ўжо займаўся сваёю справай. Але таму, што закаханыя былi не ўсе, многiм дужа хацелася есцi. I адна фрэйлiна ажно так згаладалася, што не вытрывала i ўголас абвясцiла, што абед даўно на стале. Прынц адразу дапамог прынцэсе падняцца, бо ляжала яна апранутая, i ў вельмi прыгожай сукенцы. Прынц, праўда, змоўчаў, што сукенка гэтая нагадвае вопратку ягонай бабулi i што каўнер у яе стаяком: прынцэса i ў гэтых строях была не меней прыгожая.
Яны прайшлi ў люстраную залу, дзе iх чакаў абед. Прынцэсiны лёкаi падносiлi iм стравы, а скрыпкi i дуды гралi старую, але чароўную музыку, якую сто гадоў нiдзе ўжо не чулi. Пасля абеду, каб не марнаваць часу, святар павянчаў iх у замкавай бажнiцы, а фрэйлiна паклала iх спаць i захiнула на шлюбным ложку фiранкi. Спалi яны мала, бо ў прынцэсы вялiкай патрэбы ў сне не было. А ранiцай прынц развiтаўся з ёю i вярнуўся ў горад, дзе бацька-кароль ужо, напэўна, пачаў за яго хвалявацца.
Прынц сказаў бацьку, што, палюючы, заблудзiў у лесе i правёў ноч у хатцы ў аднаго вугальшчыка, якi накармiў яго чорным хлебам i сырам. Кароль быў чалавек добры i прастадушны i паверыў сыну, але каралеву ягоныя словы зусiм не пераканалi. Калi ж яна заўважыла, што сын амаль кожны дзень пачаў ездзiць на паляванне i кожны раз, па дзве-тры ночы праводзячы не дома, прыдумляе гэтаму нейкае апраўданне, яна наогул упэўнiлася, што недзе ў яго завялася каханка. На той час прынц жыў з прынцэсаю ўжо цэлыя два гады, i ў iх ужо нарадзiлася двое дзетак. Першую, дачку, назвалi Заранкаю, а другому, сыну, далi iмя Дзень, бо ён быў яшчэ прыгажэйшы за сястру.
Часта, каб выцягнуць у сына прызнанне, каралева казала яму, што юнаку, маўляў, дазваляецца часам пашукаць у жыццi ўцех. Але прынц нiяк не адважваўся раскрыць ёй свайго сакрэту. Ён любiў сваю мацi, але яшчэ болей - баяўся яе, бо яна паходзiла з людаедскага роду. I кароль, калi i ажанiўся з ёю, дык толькi дзеля яе незлiчонага багацця. Сярод дворнi нават хадзiлi чуткi, што ў яе i цяпер засталiся людаедскiя звычкi i, калi яна бачыць маленькiх дзяцей, дык ледзь стрымлiваецца, каб на iх не накiнуцца. Таму прынц i не хацеў ёй нiчога расказваць.
Але калi кароль памёр, а гэта здарылася праз два гады, i прынц заняў яго месца на троне, ён абвясцiў усiм пра свой шлюб i ўрачыста выправiўся ў лясны замак па сваю жонку. У сталiцы маладой каралеве наладзiлi вельмi пышную сустрэчу. А прыехала яна адразу з дзецьмi.