У ВОБЛІКУ ПОЎНІ...
* * *
I дакрануўшыся да неба,
Паслухай — прамаўляе зорка:
«Не забывай, што ты патрэбна
Зямлі, якой бывае горка».
* * *
Калі на сумныя дамы
Накіне вечар хустку змроку,
А потым конік вараны
Зусім схавае ix ад вока,
Тады ў душы сціхае боль
I міг прыходзіць прасвятлення,
Нібы ніколі не было
Набытку цяжкага сумненняў.
СМУТAK НАДЗЕІ
I чысціню абраду
Святкуе душа радзей...
Я смутак у ночы ўкраду,
Як коней цыган крадзе.
Той смутак — мой першы конь,
А боль — то другі мой конь,
A трэці конь — адзінота...
Снежныя сны з налёту
Растопіць гарачая скронь.
Так выеду ў ноч дазорам,
Па-іншаму не змагу.
Пад здзіўленым шэптам зорак
Ганяю сваю тугу.
A скіну з душы пакуты —
Пакліча жыццё далей.
I з ноччу адыдзе смутак
Да новых маіх завей.
I вернецца непадробкай,
Нібы старажытны абклад,
I глыбінёй — палёгка,
I чысцінёй — абрад.
ГОРАД
На змярканні грубеюць абрысы
Нагрувашчаных шэрых дамоў.
У зямлі міжасфальтавай прысмак
Вечаровых вясковых двароў,
Дзе паселі на плоце гарлачыкі
Урачыста пятрэць, санцаваць,
Дзе згатуе бабуля камячанкі
I пакліча мяне частаваць.
Прабачэння прасіць не патрэбна.
Пакланюся дубам i сасне,
Павуцінак вандроўнаму срэбру.
Кліча грузны, каменны — мяне.
* * *
Горад шумна малюе эпоху
Шынамі,
Раскупляе газеты.
А ты йдзеш сабе збоку прыпёку
З гаспадарчаю сеткай.
Прыгадаеш, як некалі маці
З-пад зямлі ўсё, здавалася, мела,
I падлічваеш, як пратрымацца
Да авансу
У панядзелак.
Горад трушчыць цукеркі пад вечар,
У кавярні п'е каву.
У цябе ж — з каструлямі веча,
Дыялог сямейны з прыправай.
Тут камедыя побач з драмай,
Сплёўся вузел жыцця адзіны.
Ты, жанчына з авоськай, таксама
Штрых сталічнай карціны.
* * *
Я i тады не буду вам зайздросціць,
Хто клопату не мае ні аб чым,
Калі да вас мае збяруцца госці,
А мы з пустэчай сумна памаўчым.
Заварым самі вечарам гарбаты,
Запіўшы крыўды гаркаваты смак...
Усё шчыміць душа ад першай страты,
Хаця за ёй гадоў пражытых шмат.
СМУТАК ГОРАДА
Зноў вяртацца ў пустую кватэру,
Ведаць пэўна: ў глухія дамы,
I ніхто не пастукае ў дзверы,
Не парушыць спакой твой нямы.
Прабіраецца ў скроні трывога,
Ахінаюць душу халады —
Усё было i не стала нічога
У гэты дзень незямной пустаты.
Людзі, дзе вы?
Так многа вас побач,
А як быццам нікога няма.
Не заўважыўшы ў бліжняга роспач,
Вы праходзіце міма штодня.
Нас чакае бетонным красвордам
Разгарожаны кубамі дом.
Мы ў ім літарай,
Кожны — асобнай,
Ад вялікага слова жывём.
Мнагалюдны расквечаны горад,
Адзіноцтвы трамваі вязудь,
Паміж сценкамі шчасце i гора
На тым самым паверсе жывуць.
Зачыняюцца дзверы грунтоўна...
Хтосьці стукае лёгкай рукой —
Гэта смутак у вобліку поўні
Завітаў у самотны пакой.
* * *
Бывае свята ў дзень звычайны,
Нягучнае даверу свята,
Калі над словам цар — маўчанне,
Калі слабее душ напятасць.
Як быццам, сцішыліся раптам
Завеі спраў, падзей, імёнаў,
I расшчапіў гадзіннік краты,
Каб пераблытаць лад штодзённы.
Прыдіхне ўсё, што набалела,
I загучыць пяшчоты мова,
I свет, дагэтуль чорна-белы,
Ўсміхнецца рознакалярова.
ВІТРАЖ
Сцякаюць, нібы кроплі, дні.
А мы губляем незаўважна
Сяброў, i прагу цішыні,
I веру ў цуды ў снах вітражных.
Калісьці зломіцца ў душы
Адна жывучая галінка.
Як чыстым звонам вітражы,
Свет распадзецца на часцінкі.