I нехта без мяне збярэ,
Зноў ажывіць вітраж мудроны.
Высока, скрозь галіны дрэў,
Як шкельцы, свецяцца імёны.
* * *
Адкуль было ведаць, што шчасце
Апошні ў кішэні пятак,
Партфель i студэнцкія «снасці»,
Дыплом, што спакой адмятаў?
Стаміўшыся ў бібліятэцы,
Ідзём лукавінай ракі.
I хтосьці, бадай, усміхнецца,
Што мы яшчэ не жабракі.
Пятак — гэта проста багацце!
Спыніліся: шыльдачка «Хлеб».
«Нам чвэртачку чорнага дайце»,
За гэта што можа быць лепш?
Вячэра такая — не дома —
Смачней нам за смачнае ўсё.
Зайздросціла сумка з дыпломам
Быў хлеб, пацалункі, жыццё.
ВОСЕНЬ
1
На самай светлай паляне
Ладзіць нябачныя кроены,
Тчэ павуцінне Восень
На вэлюм для ўнучкі Вясны.
2
Прарвуцца рыжыя дажджы,
Зірне асіна палахліва.
А дзед лагодзіцца:
Дажыў
Яшчэ да аднаго адліву.
3
Рабіны дагараць,
I пойдзеш ты далёка,
Зрабіўшы на зямлі не ўсё,
Чаго жадаў.
Паставіш у канцы
Шматкроп'е, а не кропку...
Дажджы малітвы шэпчуць нетаропка
Яшчэ адзін з галіны ліст апаў.
ВОСЕНЬСКІЯ ПАЦЕРКІ
Дзяўчына ў жоўтай сукенцы,
Вякі мінаюць, а ты
Ўсё тое ж адзенне носіш.
Носіш у сэрцы крыўду,
Быццам лістоў не пішу я.
А ix лістапад рассыпаў.
Рассыпаў каштан каменьчыкі.
Ix дзеці збіраюць, а я
У далоні восень прымаю.
Прымаю з дажджом спатканне,
Ca смуткам i з адзінотай.
Да каго спачатку пайсці?
Пайсці б ізноў да кахання
У мінулую восень, але
Вярнуцца яно не клікала.
Не клікала, не спадзявалася,
A толькі восень прыйшла.
Я госця, яна гаспадыня.
Гаспадыня выйдзе на ранку,
Павуцінне сушыць раскіне.
Адной упраўляцца цяжка.
Цяжка дыхаюць хмары,
Якая ix крыўда душыць?
Хай плачуць — будзе лягчэй.
Лягчэй не спазнаці болю
Апошняга развітання.
Усё ж дзякую, што спаткала.
Спаткала жанчыну восень.
Жанчына назад паглядзела:
Далека яе красавік.
Красавік — летуценне ўвосень.
Ранак блакітны-блакітны
Вясною здаўся аднойчы.
Аднойчы ў аголеным лесе
Сказала: загінула лісце.
A хтосьці паправіў: жыццё.
Жыццё — пачатак бясконцы.
Знікае, каб зноў вярнуцца,
У жоўтай сукенцы дзяўчына.
* * *
Ізноў такое адчуванне,
Нібы жывеш апошні дзень;
I вечар тоіць пакаранне
За грэх няспраўджаных надзей,
За драбязу кухарскіх спрэчак,
Калі губляеш вышыню
Сваіх пачуццяў чалавечых,
Сатканых з веры i агню.
Прыходзіць вечар пакараннем
За ўсе хвіліны «для сябе»,
Каб лёс, хлуснёй не падкаваны,
Іржышча смутку перабег.
* * *
Мае шляхі, я ўдзячна вам за ўсё:
За галалёд, шурпатасці i зрывы,
За вецер, што кідае ў твар зласліва
То золкі снег, то колкае трысцё.
Удзячна вам, шляхі, што вы навек
Ca светам быць вучылі вочы ў вочы,
Што прымушалі там, дзе цяжка, крочыць
I пакланяцца дрэву i траве,
Каб з імі роднасць разумець сваю
I продка найшаноўнага ў ix бачыць,
Што вы бяжыце так, а не іначай,
Што не спаліць паветраных мастоў,
Я ўдзячна вам, шляхі, да скону лет
I не адмоўлюся, калі былі памылкі.
Хай дакарае правільнік застылы,
Ды не яму расчыніць тайны свет.
ЗІМА
Зямля прарастала срэбнай травой,
А срэбнай лістотай — дрэвы.
Яна ішла павольнай хадой,
Раскінуўшы плашч свой белы.