РАЗВІТАЛЬНАЯ ПЕСНЯ НАРЫ
Маці-зямліца мяне нарадзіла,
Светлай пяшчотаю абдарыла.
Човен калысачкай быў,
Добрай надзеяй дарыў.
Птушкі ляцелі, пер'е кідалі,
Рукі мае крыламі сталі.
Марыла песняй ляцець,
Каб у бядзе не марнець.
Хіжыя дзюбы гукі пабралі,
Струны з душы на каменне ўпалі,
Звяў васільковы вянок,
Болей не пойдзе ў танок.
Болей няма да каго прытуліцца.
Ты мяне возьмеш, Вада-вадзяніца?
Белыя хвалі крылле сдялі
Раненай птушцы сяліб.
* * *
Доўга кропкай на хвалях здаваўся чаўнок
I даносіўся спеў незвычайны.
Знікла кропачка ўрэшце, а голас не змоўк,
Стаў ён ветрам буйным нечакана.
Наляцеў, згроб над возерам хмары,
Перуном пераможным ударыў.
I стагнала ўсю ноч, да світання, вада,
Быццам сотні арганаў гучалі.
Гралі рэквіем хвалі, даносячы з дна
Гукаў строй, што стагоддзі збіралі.
Там усмехі, i жальбы, i слёзы —
У сё ў музыцы дзіўнай злілося...
ПЕСНЯ ВОЗЕРА
Ёсць на свеце адна нраўда з веку да веку,
Што жыве чалавек на зямлі для дабра.
А вы, людзі, ў хлусні патапіліся, ў здзеку
I крычыце, што нехта шчасце ў вас адабраў.
А вы самі яго ўжо даўно растапталі,
Толькі ў марах да шчасця мкнеце душы свае
I шукаць яго крочыце ў лес на купалле,
A купальскі дзядок вам той скарб не дае,
Бо гандлюеце душамі, вераю, мовай,
Забываеце продкаў святы запавет,
Што павінны зямлю сваю працай i словам
Услаўляць, каб шчасліва глядзедь з-пад павек.
Чаму ж хмары гусцеюць над Белаю Руссю?
Мые боты чужак у азёрах яе.
«Тваёй мовы няма,— беларусу ён хлусіць,—
Тваёй песні няма».— A краіна пяе!
A краіна спявае на мове мужыцкай,
Той, што родная сэрцу. Нібыта знарок,
Раскрываюцца кветкі, каб сонца напіцца,
I выходзіць з усмешкай купальскі дзядок.
* * *
Ранак,
быццам хлапчук,
вачаняты працёр.
Ціха возера хвалі каціла.
Узнімалася сонца,
будзіла ясыццё,
Налівала зямлю новай сілай.
Кветкі росныя кроплі глыталі
I пялёсткі свае распраўлялі...
III. РЭКВІЕМ
Колькі здзекаў спазнала старонка мая,
Колькі гналі яе i труцілі!
Люд вякамі сваю долю-мачаху кляў,
Але песні яго не забілі,
Песня сэрцу счарсцвець не давала
I да зорак з калень паднімала.
Уставалі сыны за сваю старану,
Неслі ў сэрцах аб вольнасці мару.
Ён не знік, мой асілак-народ, даўні Hyp[1]
I не стаў ён чужынцаў ахвярай.
Хоць не часта ён, можа, смяяўся,
Але жыў, сеяў хлеб i змагаўся.
Памяць горка i горда кранае вякі.
Позірк продка — ў нашчадкавы вочы.
Ён пытае сурова: стаў дзедзіч якім?
Чым праславіць свой край закланочаны?
Век запомніць усё бездакорна:
I сумленне, i ганьбу, i гонар.
НА НАРАДЗЕ ЎCIX ПЛАНЕТ...
* * *
Зямля стамілася ад дыму
I прагне завязі цяжару.
Ей нельга
Жыць адно — ўспамінам.
I мала
Жыць адною марай.
СНЕГ
Ідзе спакойны сумны снег,
I горад на вачах сівее.
Зямлі парэпаны каўчэг
Атулены плашчом завеі.
Зімовы прымарак імжыць,
Двары хаваюць рэшты зрэб'я.
Не на хапок імкнемся жыць,
I мары з нітак ткуцца срэбных.
A галасісты часу бег
Шчымліва йграе на дудзе нам.
На горад ападае снег,
Нібы на скроні летуценні.
вернуться
1
Нурамі Герадот называў старажытных людзей, якія жылі на тэрыторыі сучаснай Беларуоі. Гэта першае ўпамінанне пра продкаў беларусаў у гісторыі.