* * *
Мне трэба бачыць кожны дзень
Твахо даверлівую ўемешку,
Калі душа вірыць на ўзмежку
Расчараванняў i надзей.
Свае сумненні аддаваць
На твой прысуд усе дазвания.
I, як ільдзінка, адтаваць
Ля вуснаў, цёплых ад кахання.
I раптам здзіўлена адчуць,
Як пакрыее цяплее сэрца,
Здаецца, што з табой лячу,
Баюся, што палёт сарвецца.
* * *
Ты правярай сабой маю душу,
Мае сумненні i расчараванні.
Ты правярай, адзінага прашу,
А не існуй маўклівым пакараннем
За выбухі нявыспеленых слоў,
За дабрыню, якой нам не ставала,
За тое, што не клялася, a зноў
Упершыню, як Ева, я кахала.
Было трызненне восеньскай слаты,
Быў лес для ціхай споведзі адкрыты.
I нітку дзён здаралася заблытаць,—
Ручнік жыцця ўсё ж ткаўся з прастаты.
* * *
Пяшчотнай мовай падалункаў
Перамаўляліся скрозь сон.
А месяц ткаў свае карункі
На пяльцах прывідных акон.
Забылі шлях да нас нягоды,
I атуліў зямлю спакой,
Бо дакранулася прырода
Душы кахання трапяткой.
* * *
А я чакаю, я чакаю,
Калі ты зноў мяне паклічаш
I слова цёплае «кахаю»
Упляцеш у будніх дзён аблічча.
А я чакаю, я чакаю...
Твае, здаецца, блізка вочы,
Ды страшна, побач ён блукае —
Прывычкі шэры палітончык.
А я чакаю, я чакаю:
Падыдзеш ты i разліецца
Па свеце прыгажосць такая,
Што крыўдам некуды падзецца.
А я чакаю, я чакаю...
Ляцяць няўрымслівыя рукі
Табе на плечы. Апускае
Напятыя журбота лукі.
* * *
Калі ўжо сілы не стае
З неўладкаванасцю змагацца,
Ратунак вочы шлюць твае —
Адзінае маё багацце.
Калі ад мараў — вугалі,
I ад надзей — адны абломкі,
Далоні, быццам караблі,
Мяне затуляць ад штодзёнкі.
Калі ў жыццёвым ланцугу
Звяно спагады абарвецца,
Ты пакладзеш сваю руку,
Як ліст трыпутніку, на сэрца.
* * *
Ціха ў дзверы стукае сум,
А я думаю — гэта ты.
Ноч падкралася, не заснуць,
На падлогу ляцяць лісты.
Я шукаю цябе ў радках,
Я згубіла цябе даўно.
Сум надзею маю спаткаў,
Прарастае лістамі дол.
У акно блакітны ліхтар,
Як дікаўны сусед, глядзідь.
I памалу адчай сдіхаў,
Бо ліхтар таксама адзін.
На падлозе — лісты, лісты,
Як хто смецце збіраў знарок.
Я чакала, што прыйдзеш ты
У адзіны хоць мой радок.
* * *
Глядзіш, як топчацца адна
Кабета з вышываным клумкам.
Што гэта шар зямны i я,
Табе няўцям, там надта тлумна.
Учынкі дробнымі ўдаюць,
I несвяточнае адзенне.
Нясу планету — i тваю.
Ты побач, ды пытаю: дзе ты?..
ГАДЗІННІК
У адзіноты тысяча хвілін.
Спыніць гадзіннік гэты немагчыма.
Чакаю зноў, якая з пуцявін
Прагляне на мяне тваймі вачыма...
I вось ляжыць ён, зрынуты табой,—
Гадзіннік адзіноты i чакання,
Разбіты на кавалкі. I спакой
Струменіцца з душы святочным ззяннем.
Няма аблады рэчаў i падзей,
Няма залежнасці ад спраў i часу,
Калі з дарог жыцця, як цудадзей,
Сыходзіш да мяне з іканастаса.
I я малюся сонцу i траве
За міг жыцця, што нашым быў спатканнем,
I нас злучыў цяпер на цэлы век,
Але вяшчаў разлукі i вяртанні.
Я не люблю, калі знікаеш ты
На доўгі дзень або на бліск маланкі.
Тады гадзіннік сумнай пустаты
У адно злучае зноў свае кавалкі.