— Дабро.
У зоне прапанова што-небудзь зварыць і папіць разам зусім не азначае, што нехта прагне спатоліць смагу. Зэк можа толькі што заправіцца кубкам заваркі, але калі падыдзе да яго таварыш і прапануе заварыць, ніколі не адмовіць. Прапанова: “Давай заварым!” азначае нішто іншае, як: “Сябар, давай-ка з табою пагаворым!” Рэдка якая гутарка ў зоне адбываецца без гарбаткі, якая дыміцца ў кругалі на стале барака ці на лаве лакалцы.
Вось і мы пасля прапановы папіць што-ніць разам, кожны ў сябе дома варылі пітво, а потым сустракаліся на лоджыі — “вылазілі на рэшку” — стаялі ля вокнаў у сваіх адзіночках і, пацягваючы гарачы напой, заводзілі баркас — разважалі аб долі нашай зэкаўскай, не забываючы і на матэрыі высокія.
— Дзімон, дык ты ведаеш, пра што я хацеў паразмаўляць з табой?
— Цікава, — уміхнуўся я, — няўжо мы пра гэта яшчэ не паразмаўлялі?
— Не, — без жарцікаў адказаў Дзяніс.
— Ну дык што там у нас на павестцы?
— Кітайцы.
— Да ты што?! — ледзь не падавіўся я.
— Так, і вось што ты пра іх думаеш?
Сутнасць пытання была зразумела. Я адкашляўся і агучыў адповедзь:
— А што пра іх думаць — старэючая, выміраючая нацыя.
— Як так? — здзівіўся ўжо Дзяніс. — А як жа правідцы… каторыя прадказвалі, што паглыне Русь жоўтая раса?
— Правідцы, Дзёня, пэўне памыліліся, — перавёў я на жарт і ўжо на сур’ёзе патлумачыў: — Першае — гэта аборты, якія з’яўляюцца часткаю дзяржаўнае палітыкі Кітая і таму ўстаноўка “адна сям’я — адзін дзіцёнак” вельмі хутка справу сваю зробіць. Другое, у Кітая няма ні ідэалогіі цэментуючай, што яшчэ можна ўбачыць на Захадзе, ні агрэсіўнай веры, пад сцягам якой ідзе Усход. Таму, сябар, забудзь жоўтых чалавечыкаў — ніякае небяспекі.
— А хто тады небяспека? — разгубіўся Дзёня.
— Ну… — пачаў было я, але надумаў гукнуць стырнавога баркасу: — Санёк, ты з намі?
— Так, ляжу тут на падлозе, — адказаў ён.
— Адпачывай, табе пасцельны рэжым карысны. Ты толькі прабач, што мы без цябе тут каву папіваем, — перапрасіў я і прышпільнуўся з курца: — каб ты таблеткамі не балававаўся, маглі б разам.
— Да ладна, я ўжо на свабодзе буду хутка заварваць і какаву з малаком, і што заўгодна, — весела адказаў Санёк, катораму пасля выпісаных рэцэптаў выпісалі яшчэ і дзесяць сутак ШІЗА. А пераведзены з ПКТэшнага рэжыму на ізалятарскі не меў права нічога мець пры сабе, апроч сродкаў асабістай гігіены.
— Дык вось, Дзёня, — працягваў я, — большая небяспека — мусульмане: маналітная вера, моцная на яе падмурку ідэалогія, здаровыя сем’і па дзесяць дзяцей; і педзікаў ніхто не жэніць, і дзетазабойства ніхто не ўзаконьвае.
— Гэта так, — прамовіў з сумам Дзяніс і троху падумаўшы, рашуча выдаў план: — Трэба неяк супрацьстаць ім!
Можна было толькі ўсцешыцца такою непасрэднасцю. Трэба аддаць належнае гарачым праваслаўным — паўстаць за сваю нацыю яны гатовы ў любую хвіліну дня і ночы. Узнікла палымянае жаданне падтрымаць брата па веры і запісацца разам з ім у добраахвотнікі, каб вырашыць праблему адным марш-кідком. Але перад гэтым хацелася зазірнуць і ў корань.
— Супрацьстаяць трэба, — пачаў я, — але пакуль мы дзяцей забіваем, а яны нараджаюць, любое нашае супрацьстаянне — фікцыя. Таму, сябар, толькі калі асабістым духовым адраджэннем. Хаця прагі да яго народ наш “веруючы” не праяўляе… — корань апынуўся не вельмі абнадзейваючым. Каб не было на душы так гаротна, вырашыў я пералічыць і станоўчыя аспекты: — Але растройвацца не трэба, Дзёня, няхай ідуць — трэба ж камусьці будзе засяліць нашу зямлю, і Еўропу гэту дэградуючую таксама. А ў нашым царстве, глядзі як добра ім будзе: нават сцяг мяняць не трэба — той жа чырвоны-зялёны і тут, ну мо толькі мову падправіць прыйдзецца, ды і тое таксама не нашую — нашую мы ўжо даўно за танны газ продалі. Дык якая нам розніцца, Дзёня? Няхай ідуць!
— Вось, Дзімон, а чаму мы так да мовы роднай адносімся? — падхапіў Дзяніс. — Яна такая ж у нас прыгожая…
— Прыгожая, Дзёня, прыгожая… Выхоўваюць нас такімі бяспамятнымі і бязроднымі… — з заўсёдным болем прамовіў я. А што было мне яшчэ казаць? Я зрабіў пару глыткоў моцнай кавы і задаў сябру рытарычнае пытанне: — Але там, дзе чалавек можа мовы выракчыся, дык чаму ён не можа выракчыся духовасці? Вось і жывем: адзін кажа, маўляў, каму ў век глабалізацыі трэба ваша мова, давайце “гаварыць нармальна”; а іншы гаворыць: каму ў век лібералізма трэба вашы сем’і, давайце жаніць гамасекаў. Таму, Дзёня, усё законна: духова — дэградуем, фізічна — выміраем.
Дзёня слухаць такое спакойна ўжо не мог і, абурыўшыся, знайшоў канцы:
— Усё гэта ачмурэнне ідзе да нас з Захаду, са Штатаў! У нас, на Русі, у праваслаўных,ніколі такога не было.