– Што, думаў, забыўся? – спытаў чалавек. – А хто быў згодзен, што малым хлопцам з пароды лаек нельга хадзіць за Мёртвы ключ? Га?
Амур глядзеў на яго залацістымі вачыма і віляў хвастом.
– Так у нас з табою не пойдзе. А калі цябе тут вароны задзяўбуць? Як тады гаспадару ў вочы глядзець буду? Дамоў... Ідзі, Амур.
Сабака пайшоў. Пайшоў, чапляючы лапа за лапу, штохвіліны аглядаючыся, няшчасны, быццам пабіты.
Сабака знік. Але не паспеў чалавек зрабіць і дваццаці крокаў, як Амур з'явіўся зноў, стралою кінуўся з нетраў да ног, амаль прыціснуўся да іх.
– Правы качаеш?
Густая поўсць на сабачым загрыўку стаяла дыбарам, па гладкім беласнежным целе прабягалі буйныя хвалі гневу, змешанага з чымсьці незразумелым, можа, са страхам. Праз вострыя белыя зубы прарываліся рыклівае клекатанне і хрып.
– Ты што? – Севярын глянуў у той бок, куды глядзеў сабака. Здалося яму ці не, што ў нетрах бліскавічна прамільгнуў доўгі, няпэўнага ў паўзмроку колеру, плямаваты ад сонечнай лістоты, цьмяны цень?
Ударыў барабан лесу.
IX. ЭЛЕГІЯ ПАЛЯЎНІЧАЙ ХАТКІ
Дно падзі ўвачавідкі павышалася. Мяняўся лес. Нешта ад тропікаў усё больш і больш паяўлялася ў ім. Высокія, амаль дрэвападобныя папараці, густыя, зялёныя завесы вінаграду, лімоннік з яго чырвонымі аскомнымі ягадамі, калючыя, з буйнымі шыпамі зараснікі маньчжурскай араліі. Вінаград сям-там пачынаў чырванець, і нібыта крывавыя струмені сплывалі з галін маньчжурскага арэха, дуба, жалезнай і даурскай бярозы.
I ва ўсё гэтае буянае свята раптам упаўзла трывога. Сам не ведаючы чаму, Будрыс ішоў асцярожна, са стрэльбаю наперавес. I сабака ішоў асцярожна (не хапіла духу яго прагнаць). I абодва адчулі нейкую палёгку, калі ўбачылі на другім беразе Тыгравай праз лістоту нешта бярвенчатае.
Севярын, мабыць, і не заўважыў бы гэтага, каб не прыглядаўся так уважліва, каб не пацягнуўся туды Амур. Хатка так добра хавалася ў нетрах, што можна было прайсці побач і не здагадацца аб яе існаванні. Нехта сядзеў на кукішках ля вады і мыў закопчаную каструлю. Узняў галаву...
З раптоўнай звязанасцю Будрыс убачыў, што гэта яна. Нязвыклая ў чорных джынсах і кашулі з шатландкі, нязвыклая ў зялёнай хусцінцы, з-пад якой выбіваліся бязважкія пасмы залацістых валасоў. I, галоўнае, нязвыклая ў залатым дзённым святле. Ён заўсёды ўяўляў яе твар у прыцемку. Ён бачыў яго толькі аднойчы, у сутонні.
А тут гэты твар быў зусім іншы. I рукавы каўбойкі былі закасаныя вышэй локцяў, агаляючы тонкія і моцныя загарэлыя рукі, укрытыя залацістым пушком. I кісці гэтых рук, чорныя ад каструлі, журліва абцякаў празрысты крынічны струмень.
– Вы?..
На хвіліну ў гэтых цёмна-сініх вачах мільганула, здаецца, адценне радасці. I згасла. I ён нават не ведаў, было яно ці проста гэта яму патрызнілася. Вочы глядзелі на яго, нібы занава пазнавалі. А на строгіх вуснах быў цень нейкай унутранай, прыхаванай усмешкі.
– Усё ж прыйшлі. А я думала...
– Вы, значыцца, думалі...
– Вось яшчэ! Думаю я заўсёды. Але тут...
– Я трымаю слова. Проста катэра вашага не было.
Зменлівы, цякучы выраз твару.
– Шторм...
– У гэты шторм я дабіраўся да Рагвольда на яхце. Адтуль – сейнерам, а пасля пеша, праз хрыбет.
– Герой, – невядома, ці пахваліла, ці даела яна. – I з сабакам... са стрэльбай... як то належыць. Даўно пакінулі Тараскон?
– Ф-фу-у! Як не сорамна!
– Ну, не злуйце. Добра, што знайшлі. Добра, што з'явіліся. Досыць з вас?
Пяшчотнае, вельмі жаноцкае аблічча. Падала яму локаць рукі.
I яму раптам, нечакана для самога сябе, захацелася пацалаваць яго. Але ён толькі паціснуў. А яна нібы здагадалася. Зноў з'явіліся ў вачах іронія і дзёрзкасць.
– Не думала, што зможаце адолець такі шлях.
– Вы што, лічыце, што я зусім кабінетны?
– Кабінетны, як здымак. Хадземце. Вось толькі рукі адатру.
Трывалая, маладая сіла жыцця была ў кожным яе руху. I Севярын на імгненне падумаў, што яго вяло сюды і яшчэ нешта, акрамя цікаўнасці.
Сцены хаты былі з тоўстых бярвенняў, дах – з дошак. Адзінае акно – звычайнае акно сялянскага доміка. Толькі што каробка аконнага праёма ўстаўлена ў сценку "лежма", і таму акно, як, ты скажы, "венецыянскае". Дах змацоўваюць ад тайфунаў з мора пакладзеныя на яго бярвенні. Тырчыць комін, зроблены з жалезыай трубы.
I, як працяг даху, навес з кар'я: дрывотня, цяпер амаль пустая. Кар'ё знята з аксаміту амурскага, коркавага дрэва. Мякка звісае амаль да зямлі.
Побач з хаткай лава. На ёй – вядро, каструлі, бачок. Гэтыя, па ўсім відаць, заўсёды тут, для кожнага, хто трапіць сюды. Стаяць цурбанкі-крэслы. Чарнее плешына вогнішча, абкладзенага камянямі. Млее над хатаю светлы, лапчасты маньчжурскі арэх.