Ён ішоў і лаяў сам сябе, калі раптам убачыў, што Амур стаў і глядзіць назад...
...Гражына даганяла яго. Ішла сваёй размеранай, няспешнай, вельмі прыгожай хадою. На хаду ўвагнала ў стрэльбу патрон, зачыніла казённік, перакінула дубальтоўку цераз плячо.
– Нашто вы ідзяцё? – спытаў ён.
– Прабачце, я не мела рацыі.
– Маглі б і застацца. Карысці з вас і там будзе мала.
– Вельмі злуеце на мяне?
– На сябе.
– А вось гэта і дарэмна. Я... не злую на тое, што вы прыйшлі... Наадварот... Толькі нязручна было сказаць пры іх.
– Лепей бы вы сказалі пры іх, а мне пасля – што хочаце, чым выстаўляць мяне ідыётам.
– Я... не хацела гэтага, – у вачах цёплая пакора і пачуццё віны.
– Прыгожая вы наша! Нашто вам гэта? Будзьце вы добрая. Так гэта вам пасуе. А то – дзікая котка. Восем кілаграмаў сто пяцьдзесят грамаў.
– Даруйце мне. Ну, дайце ваш лоб, даўжэзны бамбіза.
Абяззброены, ён ішоў побач і бурчаў:
– Як нябожчыка... Узнагарода... "Я на подзвіг цябе праваджала".
Гражына смяялася, гледзячы на яго.
– Ну, мілы, добры, буркатлівы... Даруйце мне, калі ласка. Іначай памру ад згрызотаў сумлення.
– Хітры вы народ, жанчыны, вось што.
Севярын адчуваў, што яны падыходзяць да месца.
– Тут, здаецца. Толькі варон не відаць.
– Дачакаліся, значыцца, – бязгучна сказала яна.
Рушылі ў зараснікі. I тут са страшным гвалтам ірванулася праз хмызы і лістоту, залямантавала, нібы на смерць, варонячая зграя. Чорнымі крыламі ўцемрыла святло.
– Вось, – сказаў ён.
Дробны падрост піхтачак і кедраў быў у адным месцы прымяты, нібы праз яго кагосьці цягнулі, і ў самых нетрах гэтага падросту ляжала нешта. Гэтае "нешта" было плямістае і нерухомае, і нельга было зразумець, дзе ў гэтага нерухомага галава, а дзе азадак. I амаль адразу, з раптоўным пахаладзеннем у спіне, Севярын зразумеў, чаму ён не можа ў гэтым разабрацца.
У забітага ізюбра не было галавы.
– Дарагі, – сказала Гражына, – трымайце стрэльбу напагатове.
– Чаму?
– Ён звычайна адпачывае непадалёк ад забітай здабычы.
– Хто?
– Леапард, – сказала яна.
Другі трывожны акорд аддаўся у залацістым перадвячэрнім паветры. Севярын аглядаўся вакол. Але было ціха. Ціха і пуста.
– Чаму вы думаеце, што гэта леапард? Можа, гэта...
– Тыграў тут не бачылі два гады. Калі б гэта быў чырвоны воўк – падзь пакінулі б усе касулі і алені... Акрамя таго – галава. Леапард, нават сыты, заўсёды адгрызе ў ахвяры галаву: нібы ў вочы баіцца глядзець.
– I ўсё ж забівае? Сыты?
– Сыты. Было ж у яго мяса. А ён зрабіў замах на Амура. Бываюць сярод іх такія... прафесійныя забойцы. Толькі забіваць...
Яна хадзіла вакол месца здарэння, стараючыся не глядзець у падрост, у якім ляжала светла-карычневая, безгаловая і таму пачварная істота.
– Вароны не паспелі папсаваць. Леапард пайшоў нядаўна. I вось яшчэ чаму я кажу: леапард, – след на сырой зямлі. I яшчэ... I яшчэ...
Адлегласць ад аднаго следа да другога была кожны раз не меней як метраў шэсць-восем.
– Ён спаймаў яго на пятым скачку. Сорак метраў, – шэптам сказала яна.
– Чаму "спаймаў"?
– Таму што леапард, калі ўжо ахвяра кінулася ўцякаць, амаль ніколі не можа дагнаць яе. Так, зробіць для праформы яшчэ метраў пяцьдзесят ды ідзе шукаць новы абед... Вось адсюль ён скокнуў...
Над звярынай сцежкай навісаў тоўсты сук дуба. Дзяўчына падцягнулася на руках, гнутка і спрытна хістанулася целам і, закінуўшы нагу, села на гэты сук вярхом.
– Наце. Так я і думала. Вось белыя поўсцінкі.
– Хіба ён белы?
– Ён іржава-жоўты на баках і спіне. Але ж ён не чалавек, каб на спіну класціся. А бруха ў яго белае. – Скокнула на зямлю. – Пастарайцеся хаця б на вока прыкінуць памеры і вагу забітага. Гідка, але пастарайцеся.
Севярын з вялікай напругай ускінуў тушу ізюбра, трымаючы яе ля капытоў. Кроў кінулася ў аблічча.
– Пудоў дзесяць, – сказаў ён, апускаючы ношу. – Можа, трохі болей. – Прыкідваў на вока: -Даўжыня прыблізна з метр семдзесят, вышыня... а чорт яго ведае, якая ў яго была вышыня... Метр сорак?.. Лічыце, што пэўна так.
– Вы моцны, – сказала яна.
– Леапард мацнейшы, – змрочна пажартаваў ён. – Паспрабуй загадай мне, каб я таго ізюбра дагнаў і загрыз. Пад страхам смерці не атрымаецца. .
– Закідаем яго лаўжамі, – сказала дзяўчына. – Каб не папсавалі птушкі. Егера трэба папярэдзіць. I хадзем. Я болей не магу. Бачыце, не спадзяваўся ж на смерць... Леспядэцу еў. Улюбёная ягоная расліна. А гэты... расцягнуўся ўздоўж сука, галаву на лапы і замёр. Разумеў, забойца, што яго з галавы ў такой паставе менш відаць. Мне, здаецца, кепска зараз будзе. Такі прыгажун!