Барбара.
Лепш за яе нідзе на белым свеце…
Жыгімонт.
I прыгажэй не будзе і няма,
Ды гэтага ніколі я не ўбачу,
Бо ў сэрцы вы.
Барбара.
Жыгімонт.
Яна сама мяне пацалавала
I пажадала шчасця мне і вам:
«Жывіце доўга, смерць сустрэньце разам.
Каханне Бог вам даў, дык не згубіце часам».
Барбара.
Жыгімонт.
Што з вамі, каралева?
Я вас пакрыўдзіў, можа, незнарок?
Барбара.
Я — грэшніца, я — грэшніца, о Божа!
За самую пачварную хлусню
Страшней недагавораная праўда.
Жыгімонт.
Я ўсё вам расказаў! Ды не, яшчэ не ўсё!
Яна падаравала вам пярсцёнак.
Ён цудадзейны! Гоіць добра раны!
Барбара.
Я — грэшніца… Даруй мне, мой каханы.
Падае на рукі Жыгімонту.
Жыгімонт.
Сюды, сюды! Ёй дрэнна! Памажыце.
Выносіць Барбару на руках. З’яўляецца Мнішак.
Мнішак. Каралева сказала, што бачыла свой сон у ноч перад нядзеляй. Самай занюханай знахарцы вядома, што гэтыя сны спраўджваюцца толькі да апоўдня, у тую ж нядзелю, перад якой быў сон. Калі ён спраўдзіўся, дык беднай дзяўчынцы нічым не дапаможаш — хай яна будзе свае апошнія паўгода шчаслівай. Калі да апоўдня маю бутэлечку ніхто не чапаў, дык сон каралевы быў пустым і нічога нікому не пагражае. I ў тым выпадку, і ў тым няма сэнсу шукаць гэтую бутэлечку. Гары яна гарам! Але ж каралева запатрабавала, каб я яе абавязкова прывёз. Дык што з таго? На гэтай зямлі столькі атруты, столькі гадасці, знайду я што-небудзь і для каралевы. Тады чаго ж я сюды прыязджаў? Нясвіж! Палац Радзівілаў. Файныя мясцівы… Чаму б не прыехаць?
Кракаў. Кафедральны сабор.
Жыгімонт і Барбара у каранацыйных уборах.
Жыгімонт.
Прымі нас, Уселітасцівы Божа…
Барбара.
Прымі як непадзельнае — Адво…
Жыгімонт.
Прымі як непадзельнае — Адно…
Барбара.
Прымі нас, Уселітасцівы Божа…
Жыгімонт.
Адна Душа, адно Жыццё і Кроў…
Барбара.
Бог ёсць Любоў, і мы цяпер — Любоў…
Жыгімонт.
Бог ёсць Любоў, і мы цяпер — Любоў…
Барбара.
Адна Душа, адно Жыццё і Кроў…
Няхай Твой грозны гнеў нікога не кране,
Даруй усім, і ўжо апошняй мне.
Жыгімонт.
Барбара.
Жыгімонт.
Барбара.
Жыгімонт.
Ніхто…
Няма нікога без граху на свеце,
Каханне наша ўсё нам даравала.
Барбара.
Я злу паверыла і грэшнай болей стала,
I не зямны, нябёсаў строгі суд
Абвесціць справядлівы свой прысуд…
Мой любы, ты даруй мне…
Жыгімонт.
Барбара.
I мне не трэба раю…
Ніколі ад цябе не адыду.
Нават тады, калі ў нябыт сыду…
Нясвіж. Лета 1551 года. Парк перад палацам Радзівілаў.
Ноч. Мнішак і Радзвілы.
Мнішак.
А каралю з Нясвіжа трэба з’ехаць.
I тэрмінова.
Радзівіл Чорны.
Мнішак.
Чаму?
Мы трошкі загуляліся з чарцямі,
I пратапталі сцежку на той свет.
Яна па гэтай сцежцы і прыходзіць,
I па Нясвіжы ходзіць, ходзіць, ходзіць…