Жыгімонт.
Дык запрасіце, панна, калі ласка,
I я прыйду за некалькі гадзін
Да часу запрашэння і чакаць
Ля брамы буду… Гэта асалода —
Чакаць хвіліны, каб убачыць вас.
Барбара.
Ой, майстра гаварыць…
Жыгімонт.
Зусім не ўмею!
Ні гаварыць, ні на жанчын глядзець.
Барбара.
А што ж цяпер вы робіце?
Жыгімонт.
Малюся.
Барбара.
Я не святая…
Жыгімонт.
I таму вышэй…
Барбара.
Усё… Ідзіце, хлопчык мой…
Жыгімонт.
Бывайце…
Даруйце мне… Я болей не прыйду…
Барбара.
Не прыйдзеце? А як жа запрашэнне? Ці ветліва?
Жыгімонт.
Дык запрашэнне ёсць?!
Барбара.
Прыходзьце заўтра да мяне апоўдні
Не праз акно, вядома, як цяпер.
Жыгімонт.
Ды не, вы што… ды я прыйду праз дзверы.
Барбара.
Вы неяк разгубіліся?
Жыгімонт.
Ага…
Барбара.
Чакаю вас…
Жыгімонт.
Бывайце, мая панна…
Накіроўваецца да выхада.
Барбара.
Скажыце мне, каго я запрасіла.
Жыгімонт.
Я — Жыгімонт.
Выходзіць.
Барбара.
О Божа! Каралевіч!
Я чую грозны голас твой, о лёс.
Ці на дабро ты мне яго прынёс?
Кракаў. Палац на Вавелі. Пакоі каралевы Боны.
Уваходзяць каралева Бона і Мнішак.
Бона.
Што ў Вільні робіцца? I як там каралевіч?
Мнішак.
Жыве, як і належыць маладым.
Вясёлы баль змяняецца банкетам,
Банкет затым змяняецца на баль.
Ды ўсё ж часцей бывае паляванне.
Бона.
Без рызыкі?
Мнішак.
Без рызыкі, вядома.
Зуброў ён лічыць сімвалам і іх
Ніколі не чапае, а касулі,
Ласі, алені, козы, вепрукі…
Для рыцара ці будуць небяспекай?
Бона.
Ён п’е зашмат?
Мнішак.
Не дужа. Нейкі келіх.
Бона.
Ці мае ён жанчын?
Мнішак.
О каралева! У такім узросце…
Бона.
Мне ўсё вядома пра ягоны ўзрост,
Пытаюся: жанчыны ў яго ёсць?
Мнішак.
Так, ёсць ужо.
Бона.
І хто ж яны?
Мнішак.
Яны?.. Гэта яна.
Брыльянт найпершы у Вялікім княстве,
Як каралевіч кажа.
Бона.
Што… брунетка?
Мнішак.
Не, каралева…
Бона.
Ды няўжо бландзінка?
Мнішак.
Незразумела. Валасы ў яе
Нібы святлом пранізаны. Такія
Бываюць, мабыць, толькі у русалак.
Бона.
Або ў вядзьмарак…
Мнішак.
Мусіць, так і ёсць.
Бона.
Яна адна ў яго?
Мнішак. Мая нябожчыца маці, калі добразычлівыя суседзі сказалі, што ў яе мужа (майго, спадзяюся, бацькі) вельмі багата жанчын, сказала мудра і глыбока: «Чым больш, тым менш. Абы адна не завялася».
Бона.
Яна адна ў яго?
Мнішак.
Яна ў яго адна.
Бона.
Відаць, дурная пакаёўка з замка,
Ім аддаюць каханне хлапчукі.