Нічога! Тыгры гналіся за ёю,
і ў тым кутку яна глядзіць з тугою,
як рухаюцца захады з Афінаў.
Шпіталь для нерваў не ўрачэ цяпер во
шалёны лагер вечара смугою!
А генерал глядзіць, як ён пакінуў
крушыць бяду...
ў цяснінах маіх нерваў!
АГАПЕ[23]
З пытаннем сёння не было нікога,
і не прасілі ўвечары нічога.
З пагоста кветку ўбачыць не прыпала
ў хадзе працэсіі святла святога
Даруй, Гасподзь: я адышоў так мала!
Усе праходзяць. Цемра ля парога.
Не просяць, не пытаюцца нічога.
I застаецца злое, што трымаю,
а нешта гэтае, як рэч чужая.
I выйшаў я з дзвярэй, і давядзецца
усім крычаць, напамінаць з ахвотай:
калі што згубіце, тут застанецца!
За вечары жыцця я не засвою,
да твару нейкага ў якія дзверы
ісці, і п’е маю душу чужое.
Душа нікога сёння не прымала,
я адыходжу ўвечары так мала!
ГОЛАС ЛЮСТЭРКА
Жыццё цячэ, як зман адлюстраваны.
Дзядоўнік з сіняй ружы вырастае!
Сафізм Дабра і Розуму ступае
упоплеч з догмай, грузам ашуканы!
Бярэцца тое, да чаго ў знямозе
рука даткнецца ў пустцы непамернай,
на яблыні Ілюзіі памерлай
адчуеш мох сухі на паўдарозе.
Вось так праходзячы, жыццё гібее
з псалмамі здрады змораных вакханак.
А я іду збянтэжаны, як ранак,
і пахавальны марш шапчу сабе я.
Суладна з брахманіцкімі сланамі
з глухім гудзеннем ртуці, што ўскіпела,
ўздымаюць пары тост наскальны смела,
заход забыты на губах з крыжамі.
Аркестр са Сфінксаў так праходзіць снамі,
пустэча ад жалобы анямела.
БЕЛАЯ РУЖА
Я адчуваю сябе нязмушана,
таму што
ўва мне стаічны лёд няроўна
паблісквае і смеху вартая вяроўка
рубінавая вельмі
рыпіць мне ў цела.
Вяроўка канца не мае
накшталт завітушкі, якая
нат не нагадвае штосьці,
што сыходзіць
ад злосці...
Вяроўка, ляўшунка крывая,
якая трывае
тысячу джалаў
кінжалаў.
Хай гэтак ступае слепа,
матаючы маткі крэпу,
хай звяжа з размаху кошку жаху,
што трасецца ўпершыню
да ледзянога гнязда
да апошняга агню.
Гэтак ніколі не было
добра мне,
святло ўва мне.
У маім Ціхім акіяне яўкае
дамавіна,
што пацярпела крушэнне яўнае.
НАЦЕ ТЫСЯЧЫ
I “Наце тысячы!” ён прапануе,
нібыта зведаў прорву незямную.
Праходзяць вусны ўсе. Туга старая
выходзіць зморшчынкай; “ужо ніколі”.
Праходзіць латарэйшчык, што збірае,
нібьгга Бог часовы, ў наваколлі
каменне чалавечага адчаю
і немагчымасць ласкі і патолі.
На лахманы старыя пазіраю,
ён мог бы сэрца нам аддаць з дакукі,
ды шанц, які ён у руках трымае,
як птушка, трапіць у якія рукі,
але пра гэта ведаць не жадае багемны бог,
з надзеяй лашчыць гукі
і прапануе ўдачу без прынукі.
I гэтай цёплай пятніцай скажу я,
спытаюся, не крыўдзячы нікога:
апратку латарэйшчыка чужую
навошта ты надзела, воля Бога!
ХЛЕБА НАДЗЁННАГА
Алехандру Галебоа
Ты снедаеш... а дарагой крывёю
з пагоста пахне ўся зямля сырая.
Праз зімні горад фура праязджае,
якая быццам цягне за сабою
пачуцце посту ў ланцугах адчаю.
Да ўсіх дзвярэй хацеў бы дакрануцца,
і запытацца пра каго, не знаю,
пасля хацеў бы жабракоў убачыць,
даць кожнаму па лусце караваю.
Абрабаваць у багацеяў лозы
аберуч, бо святыя рукі маю,
бо ўдар святла іх адарваў ад Крыжа,
цвікі дасюль відаць на небакраю.
Паспіце, вейкі раніцы, як лісце!
Днесь хлеба дай надзённага нам, Божа!..
Мае ўсе косці, як чужыя,— можа,
я іх украў у некага калісьці!
Я тое ўзяў, што, пэўна, лёс ласкавы
даць іншаму па дабрыні маніўся,
і думаю, — калі б не нарадзіўся,
жабрак бы выпіў гэты кубак кавы!
Я — злодзей... Шлях у роспачы спыніўся.
Гадзінай зябкай, як зямля падобна
на пыл, ад смутку цёмны, чалавечы,
да ўсіх дзвярэй хацеў бы дакрануцца,
і пакаянна ўсіх абняць за плечы,
і ўсім спячы вялізны свежы бохан
у печы майго сэрца, ў дымнай печы!..