АПОШНЯЯ
Старой апраткі колер. Ліпень змрочны.
I жнівень скошаны. I вадзяная
рука жывой яліне прышчапіла
плады пустыя, дзе туга канае.
На якар стаўшы, цёмная апратка,
расплочваешся пахам часу, долу, —
знікненнем часу... Я пяю нядобры
банкет жыцця, яго змахнуўшы з столу.
Ці ты нядужы, Божа, супраць смерці,
якой усе скараецца ў дагоду?
О рана колеру старой апраткі,
я чую пах твой паленага мёду!
О еднасць годная! О аднаго ўсе
за ўсіх па мулкіх муках падарожжа!
Любоў супроць прасторы, супраць часу!
Адзіны ўдар, удар апошні сэрца,
таксама, як і рытм адзіны: Божа!
Калі плячыма паціскаюць межы,
глухой знявагай цешацца лянота
і абыякавасць, змяюкі льюцца
на паўнату цнатлівую адзінкі.
І зморшчынка адна, адна цямнота!
НЮ. ГЛІНА
Як жабы жудасныя да паветра,
да вуснаў здзекі цягнуцца з даверам.
Верш па Субстанцыі — Сахары сіняй,
убраны ў шэрань, рушыць драмадэрам.
Фасфарысцыруе мох сноў няшчадных,
сляпы нябожчык поўны галасамі
снягоў. I золкі, качавы паэце,
дня цяжкай мужнасці наступяць самі.
I светлачубыя стагоддзі шчасця
ў гарачцы абарціруюць гадзіны.
I хто за нітку цягне, хто няўмольна
з нас сцёртыя здзірае, як вяроўкі,
здзірае нашы нервы з дамавіны?
Мілосць! I ты. Ад кінутых каменняў
твая ўзнікае маска, б’ецца ў гліну,
бо дамавіна — гэта сэкс жаночы,
які дасюль прыцягвае мужчыну!
КАПІТУЛЯЦЫЯ
Перад маімі майскімі гадамі
здаліся ў вечары красавіковы,
і пацалункаў малаточкі снамі
кроў разбудзілі, адкавалі словы.
У саламяны вечар за вачамі
яе ў палон ісці быў я гатовы,
са мной загаварылі грудкі самі,
гарэлі ў смазе ў ноч, шукалі сховы.
Смуглянка бедная, яна хацела
змагацца, ветразі пад колер цела
апалі, біліся ў салёнай стыні.
I чырвань думала, і цьмелі вочы,
я знік на золку. I цяпер штоночы
ў мяне ўваходзяць дзве змяі-рабыні.
ЛІНІІ
Кожная стужка агню,
якую, Мілосць шукаючы, кідаю,
каб трымцела на ружах жалю,
нараджае хаўтуры пярэдадняў.
I не ведаю, ці барабанны пошчак
у тым, што шукаю, стане
уздыхам скалы
ці спрадвечнымі родамі сэрца.
Да глыбіні істот напінаецца
звышнервовая вось, як патапец свінцовы.
О лёска лёсу!
Гэты закон жыцця адвядзе Мілосць
да голасу Чалавека
і прынясе найвышэйшую волю,
ператвараючы субстанцыю годнасці
у барацьбу са сляпым і фатальным.
Няхай пульсуе ў літары кожнай
вязень дасвеццяў крохкіх,
яшчэ ляпейшы Хрыстос Пачатку вялікага!
Ну, а потым... Новая лінія...
І Хрысціцель, які пільнуе, пільнуе,
пільнуе...
I нібы на кані, на нябачным выгіне, —
нага, пурпуровым святлом залітая.
ЗАБАРОНЕНАЯ МІЛОСЦЬ
Уздымаешся маланкай — да падвочча,
я — па жылах тваіх зраненым сабакам,
што знайсці прытулак, дзе не мулка, хоча.
Ты, Мілосць, на белым свеце —
грэшны клунак!
Пацалунак мой іскрыцца рогам д’ябла!
Ён, маё святое крэда, пацалунак!
I душа праходзіць радасцю ўспаміну,
уладарніца, нябёсаў нарачонка,
сэрца, думку нараджаючы скразную,
да цябе праз сумную праходзіць гліну.
О пластычная тычынка, недаткнёнка,
што ў душы тваёй у падвянцы існуе!