БЯЗБОЖНІЦА
Божа! Які ты быў чалавечны,
сумны які за акном канчыны,
як аплаквала Цябе ў той вечар
тая жанчына!
Як святы чацвер былі ў яе вочы,
чорныя зерні гаркоты стылай!
Кроплямі слёз і крыві па-жаночы
крыж забіла!
О бязбожніца! Як знік Ты, Божа,
на Іардан не хадзіла сэрцам,
раздзецца ў водах чырвоных можа,
дзеліць яна свой хлеб з іншаверцам!
ЧОРНЫ КУБАК
Ноч, быццам кубак злосці. I аглушальны посвіст
гвардзейца працінае яе, як шпілька злая.
Як гэта, чуеш, краля, хоць ты даўно ўжо знікла,
яшчэ чарнее хваля і ў ёй яшчэ згараю?
Зямля з краямі ў цемры, як тая дамавіна.
Ты гэта чуеш, краля, вяртацца не павінна.
А плоць мая лунае, лунае ў кубку змроку
у кубку, ад якога мацнее боль няспынны;
і плоць у ім лунае, нібы яе глынае
балоцістае сэрца жанчыны.
Вуголле зорнае... I я адчуў знянацку
засмяглы дотык гліны,
што ўпасці пажадала на мой празрысты лотас.
Ён з-за цябе трывае глухі інстынкт зачыну,
інстынкт з абліччам плоці. О жанчына!
Таму, о чорны кубак, як знік ты без прычыны,
я патанаю ў пыле і плоць мая вар’яткай
б’е капытамі люта ад смагі і правіны!
ЛІХАЛЕЦЦЕ
А чысціня, дзе вочы асалоды
не ведалі, абсурдная заўсёды!
Я ведаю, ўва мне жыла тады ты,
як ткаў я эмбрыён жыцця сярдзіты.
I школьнай сукні чысціня мне сніцца
і малака, што ў зернятку пшаніцы,
дажджлівым днём, калі душа ў зняменні
кінжал свайго зламала адступлення,
калі ў прабірках цьмянага значэння
сціскаецца нахабнае каменне,
калі ёсць людзі ўцех, якія словам
на караблі галосяць пурпуровым.
О чысціня, калі з’язджала з багны,
нам не пакінула ні весткі прагнай,
ні крошкі голасу твайго, ні нерва
рэалій зор. О зоры, дзе цяпер вы!
Пакіньце мяне, подласці рахубы,
калючыя ад асалоды губы...
У вас, жанчыны, бачу вобраз любы!
Бо мала нараджаецца жывога
у дзень вясны жыцця, канае многа!
СВЕЖАСЦЬ
Дайшоў я да гэтага зліцця
з ёю!.. Па яе завулках
духоўных ішоў я грахоўна,
гуляючы, сярод пяшчотных суніц прынук,
між яе ранішне-грэчаскіх рук.
Потым яна завязала мне вузялок
багемскага чорнага гальштука. Незнарок
убачыў я зноў у здзіве каменне
засяроджанае, пакрыўджаныя скамейкі і гадзіннік,
які размотваў наш маток,
пакручваючы вяртушку, каб час цёк.
Былі тыя добрыя ночы,
а сёння яна мне смяецца ў вочы,
бо дзіўна я паміраю сёлета,
хаджу задуменна неяк.
Бразголкі з золата,
дарагакошты з цукру трэснуць з імпэту
у парцалянавай ступе свету.
А дзеля слязіны мілосці
зоркі — гэта прыгожыя хусткі
ліловыя, аранжавыя, зялёныя
у вільгаці сэрца.
I калі ўжо жоўці зашмат у шаўках болю,
ёсць пяшчота, што не народзіцца ніколі
і ніколі не памрэ, тады хутка
узляціць іншая апакаліптычная хустка,
сіняя рука, якую не змог
ніколі паказаць Бог.
АЛЕБАСТР
Наўкола цішыня. Тут уначэла,
спакойна села сонца за кладамі,
і ўжо расце тут плач тысячавокі:
ты не вяртайся, сэрца знікла снамі.
Апранута усе тут у жалобу
і ледзь гарыць, ледзь хліпае глыткамі,
як газ благі, як пал, што тушым самі.
Вясна надыдзе. Заспяваем “Еву”
з пляскатай хвілі, з печы, дзе нявінна
згараць і нарды Эраса, тваё там
загартавацца пакаянне вінна
перад паэтам, каб зрабіцца болем,
як цвік, што зачыняе дамавіну!
Ды... ў ноч лірычную твае аднойчы
і мора ўсё чырвонае, і грудзі
трымценне пройме хваляў-пятнастовак,
калі пабачым, як у перапудзе,
пірацкі карабёль маей няўдзякі.
А потым — яблыневы сад твой будзе
і вусны, дзе апошні раз упіўся,
мілосцю скрывянеюцца ў аблудзе,
Хрыста пакуты ўспомняць па-паганску.