— Ponieważ następcy jeszcze nie mianowano — podjął Dijkstra — mnie przypadnie niemiły obowiązek poinformowania, że wasza ekscelencja uznana została personą non grata w królestwie Redanii.
Ambasador ukłonił się.
— Ubolewam — powiedział — że skutkujące wzajemnym odwołaniem ambasadorów dyfidencje wynikają ze spraw, ktore wszakże bezpośrednio nie dotyczą ani królestwa Redanii, ani Cesarstwa Nilfgaardu. Cesarstwo nie podjęło żadnych wrogich kroków wobec Redanii.
— Poza blokadą ujścia Jarugi i Wysp Skellige dla naszych statków i towarów. Poza uzbrajaniem i wspieraniem band Scoia'tael.
— To są insynuacje.
— A koncentracja wojsk cesarskich w Verden i w Cintrze? Rajdy zbrojnych band na Sodden i Brugge? Sodden i Brugge to temerskie protekcje, my zaś jesteśmy w sojuszu z Temerią, ekscelencjo, ataki na Temerię to ataki na nas. Pozostają też sprawy bezpośrednio Redanii dotyczące: rebelia na wyspie Thanedd i zbrodniczy zamach na króla Vizimira. I sprawa roli, jaką cesarstwo odegrało w tych wydarzeniach.
— Quod attinet incydentu na Thanedd — rozłożył ręce ambasador — nie upoważniono mnie do wyrażania opinii. Jego Cesarskiej Mości Emhyrowi var Emreisowi obce są kulisy prywatnych porachunków waszych czarodziejów. Ubolewam nad faktem, że znikomy skutek odnoszą nasze protesty przeciw sugerującej coś innego propagandzie. Szerzonej, jak ośmielam się zauważyć, nie bez poparcia najwyższych władz królestwa Redanii.
— Protesty wasze zaskakują i niepomiernie dziwią — uśmiechnął się lekko Dijkstra. - Wszakże cesarz bynajmniej nie ukrywa faktu przebywania na jego dworze cintryjskiej diuszesy, uprowadzonej właśnie z Thanedd.
— Cirilla, królowa Cintry — poprawił z naciskiem Shilard Fitz-Oesterlen — nie została uprowadzona, lecz poszukała w cesarstwie azylu. Nie ma to nic wspólnego z incydentem na Thanedd.
— Doprawdy?
— Incydent na Thanedd — ciągnął z kamienną twarzą ambasador — wbudził niesmak cesarza. A skrytobójczy, dokonany przez szaleńca zamach na życie króla Viziniira wywołał jego szczerą i żywą abominację. Jeszcze większą abominację budzi zaś szerzona wśród pospólstwa ohydna plotka, ośmielająca się szukać w Cesarstwie instygatorów tych zbrodni.
— Ujęcie rzeczywistych instygatorów — powiedział wolno Dijkstra — położy kres plotkom, miejmy nadzieję. A ujęcie ich i wymierzenie sprawiedliwości to sprawa czasu.
— Justitia fundamentami regnomm — przyznał poważnie Shilard Fitz-Oesterlen. - A crimen horribilis non potest non esse punibile. Zaręczam, że Jego Cesarska Mość również pragnie, by tak się stało.
— Jest w mocy cesarza spełnić to pragnienie — rzucił Jod niechcenia Dijkstra, krzyżując ramiona na piersi. - Jedna z przywódczyń spisku, Enid an Gleamia, do niedawna czarodziejka Francesca Findabair, z cesarskiej ławy bawi się w królową marionetkowego państwa elfów w Dol Blathanna.
— Jego Cesarska Wysokość — ukłonił się sztywno ambasador — nie może mieszać się do spraw Dol Blathanna, niezależnego królestwa, uznanego przez wszystkie sąsiadujące mocarstwa.
— Ale nie przez Redariię. Dla Redanii Dol Blathanna to nadal część królestwa Aedirn. Choć wespół z elfami Saedwen rozebraliście Aedirn na sztuki, choć z Lyrii nie został lapis super lapidem, zbyt wcześnie skreślacie te królestwa z mapy świata. Zbyt wcześnie, ekscelencjo. Jednak nie czas i nie miejsce dyskutować o tym. Niech Francaeesca Findabair króluje sobie na razie, na sprawiedliwość przyjdzie pora. A co z innymi rebeliantami i organizatorami zamachu na króla Vizimira? Co z Vilgefortzem z Roggeveen, co z Yennefer z Vengerbergu? Są podstawy, by mniemać, że po klęsce puczu obydwoje zbiegli do Nilfgaardu.
— Zapewniam — uniósł głowę amabasador — że tak nie jest. A gdyby do tego doszło, zaręczam, że nie minie ich kara.
— Nie wobec was zawinili, nie do was tedy należy ich karanie. Szczere pragnienie sprawiedliwości, będącej wszak fundamentom regnoium, cesarz Emhyr udowodniłby, wydając nam przestępców.
— Nie można odmówić słuszności waszemu żądaniu — przyznał Shilard Fitz-Oesterlen, udając zakłopotany śmiech. - Osób tych jednak nie ma w Cesarstwie, to primo. Secundo, gdyby nawet tam trafiły, to istnieje impediwfSWt. Ekstradycji dokonuje się z wyroku prawa, w danym przypadku ferowanego przez radę cesarską. Zważcie, wasza wielmożność, że zerwanie przez Redanię stosunków dyplomatycznych to akt nieprzyjazny, a trudno liczyć na to, by rada przegłosowała ekstradycję osób poszukujących azylu, jeśli tej ekstradycji żąda kraj nieprzyjazny. Byłaby to rzecz bez precedensu… Chyba, żeby…
— Żeby co?
— Żeby stworzyć precedens.
— Nie rozumiem.
— Jeżeli królestwo Redanii byłoby gotowe wydać cesarzowi jego poddanego, ujętego tu pospolitego zbrodniarza, cesarz i jego rada mieliby podstawy, by odwzajemnić ten gest dobrej woli.
Dijkstra milczał długo, sprawiając wrażenie, że drzemie lub myśli.
— O kogo chodzi?
— Nazwisko przestępcy… — ambasador udał, że stara się przypomnieć sobie, wreszcie sięgnął do safianowej teczki po dokument. - Wybaczcie, memoria fragilis est. Mam. Niejaki Cahir Mawr Dyffiryn aep Ceallach. Niebłahe na nim ciążą grawamina. Poszukiwany jest za morderstwo, dezercję, raptus puellae, gwałt, kradzież i fałszowanie dokumentów. Uciekając przed gniewem cesarza, zbiegł za granicę.
— Do Redanii? Daleką wybrał drogę.
— Wasza wielmożność — uśmiechnął się lekko Shilard Fitz-Oesterlen — nie ogranicza wszakże swych zainteresowań li tylko do Redanii. Nie mam cienia wątpliwości, że gdyby przestępca ten został ujęty w którymkolwiek ze sprzymierzonych królestw, wasza wielmożność wiedziałaby o tym z raportów swych licznych… znajomych.
— Jak, mówiliście, zwie się ów zbrodzień?
— Cahir Mawr Dyffiryn aep Ceallach.
Dijkstra milczał długo, udając, że szuka w pamięci.
— Nie — powiedział wreszcie. - Nie ujęto nikogo o takim imieniu.
— Doprawdy?
— Moja memoria nie bywa fragilis w takich sprawach. Żałuję, ekscelencjo.
— Ja również — odrzekł lodowato Shilard Fitz-Oesterhn. - Zwłaszcza tego, że wzajemna ekstradycja przestępców nie wydaje się w takich warunkach możliwa do przeprowadzenia. Nie będę dłużej nużył waszej miłości.
— Życzę zdrowia i powodzenia.
— Wzajemnie. Żegnam, ekscelencjo.
Ambasador wyszedł, wykonawszy kilka skomplikowanych, ceremonialnych ukłonów.
— Pocałuj mnie w sempitemum meam, chytrusie — zamruczał Dijkstra, krzyżując ramiona na piersi. - Ori!
Sekretarz, czerwony od długo powstrzymywanego chrząkania i pokasływania, wyłonił się zza kotary.
— Czy Filippa wciąż siedzi w Montecalvo?
— Tak, hem, hem. Są z nią panie Laux-Antille, Merigold i Metz.
— Za dzień lub dwa może wybuchnąć wojna, za chwilę granica na Jarudze zapłonie, a te zaszyły się w jakimś dzikim zamczyska! Bierz pióro, pisz. Umiłowana Fil… Cholera!
— Napisałem: "Droga Filippo".
— Dobrze. Pisz dalej. Może Cię zainteresuje, że cudak w hełmie z piórami, który z Thanedd zniknął równie tajemniczo, jak się pojawił, nazywa się Cahir Mawr Dyffryn i jest synem seneszala Ceallacha. Dziwnego tego osobnika poszukujemy nie tylko my, ale, jak się okazuje, również służby Vattiera de Rideaux i ludzie tego skurwysyna…
— Pani Filippa, hem, hem, nie lubi takich słów. Napisałem: "tej kanalii".
— Niech będzie, tej kanalii Stefana Skellena. Wiesz zaś równie dobrze jak ja, droga Fil, że służby wywiadowcze Emhyra pilnie poszukują tylko tych agentów i emisariuszy, którym Emhyr poprzysiągł zalać sadła za skórę. Takich, którzy miast wykonać rozkaz lub zginąć, zdradzili i rozkazu nie wykonali. Rzecz wygląda zatem dość dziwnie, wszakże byliśmy pewni, że rozkazy tego Cahira dotyczyły pojmania księżniczki Cirilli i dostarczenia jej do Nilfgaardu. Akapit. Dziwne, acz uzasadnione podejrzenia, które ta sprawa wzbudziła we mnie, oraz nieco zaskakujące, acz nie pozbawione sensu teorie, które mam, chciałbym przedyskutować z Tobą w cztery oczy. Z wyrazami głębokiego uszanowania et cetera, et cetera.