To jest jak narkotyk, pomyślała z goryczą Christy, głaszcząc pełną loczków główkę. Ciepłe, drobne ciało w jej objęciach i widok Adama… Gdyby był wolny pięć lat temu, to maleństwo mogłoby być jej częścią…
Nagle zobaczyła przed sobą Adama, wycierającego ręcznikiem muskularne ciało i patrzącego na nią z miłością… Ze zdumienia wstrzymała oddech. Wyraz jego twarzy nie budził najmniejszej wątpliwości, jak również fakt, że jego uczucia nie dotyczyły tylko Fiony…
– Adamie, muszę wracać do domu – powiedziała niepewnie, lekko odsuwając śpiącego szczeniaka i próbując wstać.
– Nie. – Uklęknął przy niej i przytrzymał za ręce. – Muszę z tobą porozmawiać. Po to cię tu sprowadziłem.
– Sprowadziła mnie Fiona – poprawiła cierpko. – Inaczej by mnie tu nie było.
– Wiem. – Uśmiechnął się ponuro. – Dobrze o tym wiem. – Wstał, dosuszył się i włożył koszulę. Potem usiadł przy córce.
Kobieta i mężczyzna ze śpiącym pośrodku dzieckiem i psem… Musimy tworzyć sielski obrazek, przemknęła jej myśl, którą natychmiast odepchnęła od siebie ze złością. Po tym, co Adam zrobił, było to po prostu niemożliwe…
– Christy, chcę ci opowiedzieć pewną historię.
– Nie chcę tego słuchać.
– Wiem – powtórzył zawziętym tonem – ale muszę ci to powiedzieć i nie wyjedziemy stąd, dopóki mnie nie wysłuchasz. – Westchnął.
Spojrzał na płynącą powoli rzekę i wpatrywał się w nią niewidzącym wzrokiem. Myślą wrócił do koszmaru, jakim był koniec jego małżeństwa…
– Kochałem Sarę. – Jego słowa zawisły w gęstniejącym mroku. Z trudem znalazł kolejne. – To były inne uczucia, niż żywię do ciebie, Christy, ale tym niemniej to była miłość. Sara miała trudne życie. Ojciec zmarł, kiedy była dzieckiem, a matka była osobą zimną i cynicznie ambitną. Sara studiowała prawo, choć tego nie znosiła. Pobraliśmy się po półrocznej znajomości. Jej matka była przerażona. Poślubienie początkującego lekarza bez koneksji rodzinnych było dla niej szczytem szaleństwa. Oświadczyła Sarze, że odezwie się do niej dopiero po naszym rozwodzie.
Szczeniak warknął cichutko przez sen i Fiona poruszyła się. Poza tym panowała kompletna cisza.
– Nie zauważyłem, by Sara przejmowała się postawą matki – ciągnął cicho. – Liczyło się tylko to, że jesteśmy razem. I wtedy zachorowała… – Głos mu się załamał. – Próbowałem już opisać ci te parę lat. To było piekło. Patrzeć, jak ktoś, kogo się kocha, staje się stopniowo zupełnie kimś innym… To najgorsze męki piekielne, jakie mogę sobie wyobrazić. Niewiele brakowało, żebym sam oszalał. Gdyby nie przyjaciele, tacy jak Richard, pewno by do tego doszło.
Podniósł kamień i wrzucił do rzeki. Potem wrzucił następny i jeszcze jeden.
– Podczas jednego z okresów leczenia, kiedy czuła się lepiej, skontaktowała się z matką. Helen przekonała ją, żeby złożyła pozew rozwodowy. – Skrzywił się z rozgoryczeniem. – To były trudne chwile. Właśnie wtedy Richard zabrał mnie do waszego domu twierdząc, że domowe obiady i wysypianie się przez tydzień zdziałają cuda. I wtedy ty pojawiłaś się w moim życiu…
– Adamie, nie chcę…
– Nie przerywaj, Christy – uciął zdecydowanym tonem. – Wysłuchasz wszystkiego, czy chcesz tego czy nie. – Kolejny kamień wpadł do wody. – Nie potrafię opisać, co wówczas czułem. Może ty wiesz. Sądzę, że też wyczuwałaś przebiegające między nami prądy. Ale przede mną otworzyły się wtedy drzwi, za którymi było życie: miła, kochająca się rodzina, normalni, sympatyczni ludzie, i ty…
– Tylko, że Sara wróciła – powiedziała ze smutkiem.
Zamachnął się mocno i rzucił kolejny kamień.
– Tak – potwierdził. – Robiła wrażenie, jakby toczyła wewnętrzną walkę o Sarę, którą niegdyś była. Po złożeniu pozwu o rozwód nagle doszła do wniosku, że chce być ze mną. Błagała mnie, bym dał jej jeszcze jedną szansę. – Wzruszył ramionami. – Była… prawie taka jak dawna Sara. Musiałem spróbować. Spędziliśmy razem tydzień, usiłując odbudować coś, czego nie dało się odtworzyć. Ta próba okazała się pomyłką, a jej skutki… – urwał na chwilę i ponuro patrzył w przestrzeń. – Uwierzyłem Sarze, że bierze pigułki. Nie brała i wtedy została poczęta Fiona.
– Och, Adamie…
– Po tygodniu odeszła – ciągnął zduszonym głosem. – Pojechała z matką do Europy. Jej problemy nasiliły się i matka oddawała ją do najlepszych szpitali. Opłacałem koszty jej leczenia i to był jedyny kontakt z nią. Kiedy Helen dowiedziała się, że szpital zawiadomił mnie o narodzinach Fiony, formalnie nadal byłem mężem Sary i płaciłem rachunki, zabrała Sarę i dziecko, zanim zdążyłem tam dojechać.
– Adamie…
Z ponurym wyrazem twarzy patrzył w przestrzeń.
– Kolejne lata… To było szczególne piekło. Musiałem płacić monstrualne rachunki za szpitale oraz prawnikom, za wywalczenie dostępu do Fiony. – Potrząsnął głową. – Gdybym ci opowiedział, do czego ta kobieta się posuwała… Cóż, wystarczy, jak ci powiem, że w ciągu czterech lat widziałem Fionę trzy razy, a każdy raz kosztował mnie tysiące dolarów na opłaty sądowe. Ciągnęło się to bez końca. Po rozwodzie Sara i Helen przekonały sąd, żeby przyznał im prawa opiekuńcze. Sara nie była zdolna do sprawowania opieki nad Fioną, ale chciała tego jej matka. A raczej chciała zranić mnie…
– Więc jak… Roześmiał się gorzko.
– W końcu los się do mnie uśmiechnął. Matka Sary poślubiła kogoś utytułowanego i odrzuciła swoją szaloną córkę jak gorący kartofel. Przywiozłem Sarę do Londynu, a ona natychmiast się zabiła.
– Nie wierzę…
– Ironia losu, co? – spytał szorstko. – Uważałem, że postępuję słusznie…
– A Fiona?
– Przeżyłem kolejną bitwę w sądzie – powiedział z goryczą. – Matka Sary miała już w tym czasie inne problemy niż mała wnuczka, ale winiła mnie za wszystko, co stało się z córką i wiedziała, że może mnie zranić zatrzymując Fionę. Przekonywała sąd, że była dla niej matką od chwili narodzin i że ja nie mogę zrezygnować z pracy, bo nie mam innych środków utrzymania oraz muszę spłacić wysokie rachunki szpitalne. Wygrała. Mnie przyznano prawo do kontaktu z dzieckiem, ale nie uwierzyłabyś, ile ta kobieta wynajdywała ważnych powodów, żeby mi to uniemożliwić. Mogłem jedynie telefonować do Fiony. – Skrzywił się. – Zdajesz sobie sprawę, jak trudno jest utrzymać jakiś uczuciowy związek z dzieckiem przez telefon?
– Więc…
– Więc postanowiłem trochę odczekać – powiedział niskim głosem. – I wtedy dostałem list od Richarda, z propozycją pracy w Australii. Wspomniał, że ty też wyemigrowałaś. Zacząłem myśleć o wyjeździe i pozwoliłem sobie pomarzyć…
– Więc oddałeś Fionę jej babci – stwierdziła spokojnie.
– Nie. – Nagle jego głos zabrzmiał zdecydowanie. Obrócił się do Christy i ujął jej dłoń. – Ale zdecydowałem się na cholernie ryzykowną grę.
Przyciągnął jej wzrok i nie spuszczał z niej oczu. Chciał, by mu uwierzyła.
– Wtedy zdawałem już sobie sprawę, że matce Sary nie zależy na wnuczce, a jedynie na tym, by mi dopiec. Oddała Fionę do szkoły z internatem… Do internatu! Tylko w jednej szkole przyjmują tak małe dzieci i kosztuje to fortunę. Odmówiłem po prostu płacenia rachunków, wyjechałem do Australii i zacząłem czekać…
– Adamie…
– Kiedy rachunki nie zostały zapłacone, szkoła odesłała Fionę do domu – kontynuował. – A w domu była Helen z nowym mężem. Nagle w ich domu pojawiło się czteroletnie dziecko i wcale im się to nie podobało. Mąż Helen może być sobie lordem, ale nie opływa w pieniądze. Nie miał zamiaru płacić rachunków za dziecko, które ma ojca. Oznajmił żonie, że nie życzy sobie Fiony na stałe w ich życiu. Helen miała więc dziecko, którego nie chciała, a ja byłem w Australii.