— Удаў адпудзіў і іншых жывёл, — гаварыў Мафута. — Калі я быў тут апошні раз, ля азярца была процьма звяроў. Алені, зебры, малпы, трусы... Каго толькі не было!
— Нядобра ўсё гэта, — абурыўся Цікі. — Трэба нешта зрабіць. Мы павінны правучыць змяю.
Мафута ў знак згоды паківаў галавой і задумаўся.
Тым часам Цікі не пераставаў ліць ваду ў рот Дзік-Дзіку.
— Пітон вельмі вялікі і крыважэрны, — нарэшце прамовіў Мафута. — Калі б удалося звязаць яго, справа была б зроблена. Але паспрабуй звяжы змяю — яна проста выслізне з вяроўкі. Ды і вяроўкі ў нас няма.
Толькі паспеў Мафута вымавіць апошнія словы, як Цікі прыйшла ў галаву бліскучая думка.
— А чаму б нам, Мафута, — радасна сказаў ён, — не скарыстаць самога пітона замест вяроўкі? І прывязаць яго да дрэва!
Нейкі час Мафута ўзважваў у думках прапанову Цікі, а потым сказаў:
— Думка цудоўная. Толькі мы не такія дужыя, каб гэта зрабіць. Як толькі дакранёмся да яго, ён праглыне нас — і канец.
На момант усталявалася цішыня.
Неўзабаве Мафута прамармытаў:
— Хіба, можа, толькі...
— Што «можа, толькі»? — усхапіўся Цікі.
Мафута ўсміхнуўся.
— Здаецца, я дадумаўся, што зрабіць, — і расказаў Цікі пра свой план. Той радасна заківаў галавой. — Але дзейнічаць трэба асцярожна, — папярэдзіў Мафута: — Змяя імклівая, каварная і небяспечная.
— Але не такая імклівая, як я, — пахваліўся Цікі.
Яны паднялі з зямлі Дзік-Дзіка, якому ўжо крыху палепшала, паклалі яго ў цень цярноўніку і ўзяліся за ажыццяўленне сваёй задумы.
Перш-наперш выразалі і завастрылі два доўгія кіі. Потым асцярожна падкраліся да гайка. Апынуўшыся амаль пад самым веццем, яны ўбачылі вытрашчаныя каварныя вочы ўдава.
— Вунь ён! — крыкнуў Цікі. — За справу, Мафута, за справу!
Яны пачалі дражніць пітона, пакуль той не раз'юшыўся: торкалі яго тоўстае цела сваімі доўгімі кіямі, грымаснічалі, кпілі з яго.
— А ну, вазьмі, — крычаў Цікі, колючы яго кіем. — У-у, страшыдла!
— І мой на, вазьмі! — роў Мафута. — Ах ты, даўжэзнае шкадлівае мяса!
Неўзабаве пітон зусім ашалеў ад злосці — малаціў хвастом, выгінаўся і так моцна трос дрэва, што на Цікі з Мафутам дажджом сыпалася лісце і голле.
Змяя спрабавала схапіць сваіх мучыцеляў, але яны імкліва перабягалі з аднаго боку гайка на другі. Яны рухаліся хутчэй за ўдава.
— Цяпер ён ужо досыць раззлаваны, — сказаў нарэшце Мафута.
І абодва пачалі выконваць галоўную частку плана.
Цікі ўзлез да сярэдзіны на адно з трох дрэў — крайняе злева.
— Я тут, пачвара! — крыкнуў ён.
Вялізны ўдаў шалёна кінуўся да яго, але, перш чым ён паспеў схапіць хлопчыка, той хуценька саскочыў на зямлю, а Мафута, які хаваўся за дрэвам з другога боку гайка, пачаў хвастаць кіем па лісці.
— Я тут, чарвяк перарослы! — гукнуў ён.
Пітон, як маланка, павярнуўся ў другі бок і кінуўся да Мафуты, але пры гэтым яго доўгае цела абвілося пятлёй вакол ствала сярэдняга дрэва.
Цікі з Мафутам не пераставалі ні на момант спрытна манеўраваць вакол купкі дрэў і па чарзе гучна цвялілі раз'юшанага пітона, пакуль той туга-туга не абкруціўся вакол дрэва. Ён прывязаўся да ствала такім заблытаным вузлом, што не мог пасунуцца ні ўзад, ні ўперад. Чым больш ён намагаўся вызваліцца, тым мацней зацягваўся вузел, і хутка ён зусім перастаў варушыцца. З мешаніны жоўтых кольцаў гіганцкай змяі злавесна і помсліва паблісквалі два страшныя вокі.
— Ха! — узрадаваўся Мафута, адыходзячы ад дрэў і атрасаючыся. — Тут ён надоўга засядзе.
Цікі з захапленнем пазіраў на справу іх рук.
— Ён вызваліцца, дай падумаць... напэўна, не раней маладзіка. Можа, нават яму перш прыйдзецца скінуць скуру.
— З голаду ён не здохне, — зазначыў Мафута. — Змеі доўга могуць жыць без ежы.
— Але гэта будзе яму ўрокам, — закончыў Цікі. — Сюды ён больш ужо ніколі не паткнецца.
Яны сабралі свае рэчы, набралі поўныя бутэлькі вады і вярнуліся да маленькага Дзік-Дзіка.
Хоць аленяня было яшчэ вельмі слабае, але вочы яго ўжо блішчалі, і яно нават скубла зялёныя галінкі, якія яму падавалі.
Цікі ўзяў Дзік-Дзіка на рукі:
— Я панясу яго да сакавітых пашаў, Мафута. Пустыня не месца для маленькага аленяняці.
І вось, узяўшы з сабой Дзік-Дзіка, мужчына і хлопчык рушылі ў сваю дарогу, а азярцо зноў магло прагнаць смагу кожнаму стомленаму падарожніку...
Раздзел пяты. Лясны пажар
Цікі прачнуўся, пачуўшы, як нехта дзынкнуў чыгунком.
Хлопчык яшчэ крыху паляжаў, думаючы, што ён зноў у сваёй роднай вёсцы, і недзе побач завіхаецца маці, гатуючы снеданне.