Нарэшце слова ўзяў старэйшы дарадца.
— Зараз пара сяўбы, — прамовіў ён. — Нікога нельга адпускаць.
— Аднак, — запярэчыў маленькі тоўсты чалавечак, — Цікі павінен ісці. З гэтым мы ўсе згодны.
— Каго ж паслаць? — запытаў старэйшы.
Запанавала цішыня.
Тады загаварыў правадыр:
— Чаму б нам не паслаць Мафуту?
Дарадцы аж раты паразяўлялі ад здзіўлення. Высокі і мажны Мафута, з твару якога ніколі не сыходзіла ўсмешка, быў вядомы вясковы гультай. Нават дзеці за гэта не паважалі яго.
— Мафута — найгоршы з усіх, каго можна паслаць, — абурыўся высокі хударлявы дарадца.
— Ён найвялікшы гультай ва ўсёй вёсцы, — згадзіўся таўстун.
— Ад яго ніякай карысці. Спіць сабе толькі цэлымі днямі на сонцы — абібок.
— І расказвае ўсялякія казкі і байкі.
— І іграе на чарацянай дудцы.
— Так, — прамовіў старэйшы дарадца. — Ён, можа, і найлепшы казачнік ва ўсёй Афрыцы, умее выводзіць на сваёй дудцы самыя цудоўныя мелодыі, але гэта ўсё, на што ён здатны. Нельга даверыць яму клопаты аб Цікі ў час такога небяспечнага падарожжа.
Правадыр паволі паківаў галавой і сказаў:
— Я згодзен з усім, што тут гаварылася. Мафута гультай, і ад яго мала карысці. Можа, праўда і тое, што яму нельга давяраць хлопчыка ў час такога цяжкага падарожжа. Але скажыце: ён дурань?
— Не, — адказаў тоўсты дарадца. — Ён, можа, і гультай, але чалавек разумны.
— Ён слабасільны? — пытаў правадыр.
— Не, — адказаў высокі дарадца. — Можа, у яго і таўставаты жывот, але ж у яго шырокія плечы. Ён дужы, як пара валоў.
— Тады, можа, ён ліхадзей які? — дапытваўся правадыр.
— Вядома, не ліхадзей, — у адзін голас запярэчылі ўсе. — Мы можам не паважаць яго, але любім усе. Ён прымушае нас смяяцца, а расказы яго заўсёды хвалююць. Не, чалавек ён добры.
— Значыць, вырашана, — закончыў правадыр. — Пойдзе Мафута. Ён будзе ўвесь час забаўляць Цікі сваёй дудкай і казкамі. Яго сіла і розум абароняць хлопчыка.
Дарадцы ў знак згоды па чарзе паківалі галовамі.
— Да таго ж, — сказаў высокі дарадца, — яго адсутнасць у вёсцы прынясе карысць, асабліва цяпер, калі настала самая гарачая пара — сяўба. Калі сяляне працуюць у полі, яны стараюцца і Мафуту прымусіць што-небудзь рабіць, але ён толькі абапрэцца на сваю матыку і расказвае людзям розныя цікавыя гісторыі. І некаторыя кідаюць работу і слухаюць яго.
— А іншы раз, — дадаў тоўсты дарадца, — ён пачынае іграць на дудцы, і сяляне ідуць у скокі пасярод поля.
— Правільна, — згадзіўся правадыр. — Без Мафуты сяўба пойдзе спарней і дружней.
Такім чынам, Мафуце выпала ісці з Цікі.
Дарадцы абмяняліся ўсмешкамі, задаволеныя сваім рашэннем.
Цікі з палёгкай уздыхнуў і, усміхаючыся, павярнуўся да бацькі:
— Значыць, я пайду — так, тата?
— Так, — таксама ўсміхнуўся бацька. — Ты пойдзеш у школу.
— Ты задаволены рашэннем савета? Значыць, ты давяраеш Мафуце?
— Я Мафуце веру, сынок. Не забудзь, мы ведаем адзін аднаго з маленства.
— Я вельмі рады, тата.
— Пайдзі пашукай Мафуту. Раскажы яму пра рашэнне, — сказаў бацька.
Цікі пабег да хаціны Мафуты. Перад хацінай ярка гарэла вогнішча. Мафута сядзеў ля яго на кукішках і назіраў, як у вялікім гаршчку гатуецца маісавая каша. Побач стаяла талерка з вельмі смачнай на выгляд прыправай.
Мафута ўзняў вочы, і твар яго расплыўся гасціннай усмешкай — ён любіў кампанію.
— Прывітанне, малыш Цікі! — грымнуў ён басам. — Ты прыйшоў падзяліць са мной вячэру? Здаецца, на двух хопіць. Сядай вось тут, ля агню.
— Не, — адказаў Цікі. — Я прыйшоў вам нешта сказаць.
І, страшэнна хвалюючыся, хлопчык расказаў Мафуце пра іх будучае падарожжа.
— Вы не адмовіцеся, праўда, Мафута? — спытаў ён пад канец. — Пойдзеце са мной?
Мафута на момант задумаўся. Цікі трывожна пазіраў на яго.
— Добра, — нарэшце сказаў Мафута. — Я з табой пайду. Гэта будзе добры адпачынак пасля той цяжкай працы, якую даводзілася рабіць у полі.
Такім чынам, усё ўладзілася. Цяпер засталося толькі падрыхтавацца да падарожжа.
У кожнага для Цікі знайшлася парада.
Маці папярэдзіла яго, каб цёпла ўкрываўся халоднымі начамі ў лясным гушчары.
Бацька сказаў, каб ён асцерагаўся дзікіх звяроў і не сыходзіў са сцежак.
Кафундзі, школьны настаўнік, адвёў яго ўбок і расказаў, як трэба паводзіць сябе ў школе.
Правадыр паклікаў Цікі да сябе ў крааль і расказаў пра ўзгоркі і рэчкі, што ляжаць на ягоным шляху.
Усе сябры Цікі радаваліся за яго.
— Ты шчасліўчык, — тужліва прамовіў Муленга. — Убачыш мноства новых і цікавых рэчаў...
— І да таго ж, — з лёгкай зайздрасцю дадаў Мвапе, — цэлыя сем дзён ты будзеш ісці разам з самым цудоўным казачнікам ва ўсёй Афрыцы! Ты сапраўды шчаслівы чалавек!