Звярыны рык і тупат усё набліжаліся. Раптам Цікі выпадкова глянуў угору і ўбачыў знаёмую постаць. Гэта ж Мафута! Хіба яго можна з кім-небудзь зблытаць.
Далей усё адбывалася з хуткасцю маланкі.
У паветры мільгануў хобат, за ім паказаліся велізарныя пярэднія ногі слана — не больш як за пяць крокаў ад уцекачоў. Мафута імкліва выцягнуў руку, схапіў кап'ё, што тырчала ў спіне слана, і з усяе сілы пацягнуў да сябе, аж мускулы на руках надзьмуліся. Нейкі момант кап'ё ўпіралася, але потым падалося і вылезла.
Слон абазваўся пранізлівым рыкам і захроп ад болю. Круцячыся на месцы, ён раптам убачыў Мафуту.
Ніколі раней Цікі не прыкмячаў у сваім старэйшым сябры такога спрыту! У імгненне вока Мафута ўскараскаўся на самую верхавіну дрэва, быццам за ім гналася зграя лесуноў.
А слон пакруціў хобатам, шалёна затрубіў, ударыў па зямлі пярэднімі нагамі і ўтаропіўся на Мафуту, які пагойдваўся на самай верхавіне дрэва. Потым слон павярнуўся да яго спіной і патупаў прэч. Пра Цікі і воіна ён зусім забыўся.
Цікі асцярожна вылез з-за дрэва, як яшчарка з-пад каменя, — як вельмі шчаслівая яшчарка!
— Цяпер злазь, Мафута! — гукнуў Цікі.
Воіны адзін за адным далучыліся да яго, задралі галовы і з усмешкай пазіралі на Мафуту.
— Чаго вы там сядзіце? Спускайцеся! — гукалі яны.
На нейкі час стала ціха.
Потым пачуўся Мафутаў голас:
— Я б з ахвотай...
— Дык не марудзьце.
— Хіба вы не бачыце, я не магу злезці, — сарамліва сказаў Мафута. — Як я забраўся на самую макаўку, розуму не дабяру. Я тут заблытаўся, не магу варухнуцца.
Унізе ўсе затрэсліся ад нястрымнага смеху. Але гэта быў вясёлы смех, у ім гучала ўдзячнасць Мафуце. Усе радаваліся, што слон цяпер спакойна сабе трухае да знаёмых пашаў і будзе жыць яшчэ доўга і шчасліва...
Раздзел дзевяты. Канец падарожжа
— Трэба спяшацца, — сказаў высокі воін, калі ўсе ўдосталь нагаварыліся, прыгадваючы ўсё, што адбылося. — Час у дарогу, а то спознімся.
— Нават не паеўшы? — перапужаўся Мафута. — З учарашняга дня нічога ў роце не было.
Хуценька расклалі агонь і згатавалі ежу.
Калі ўсе пад'елі, адразу рушылі ў дарогу, хоць Мафута бурчаў, што нягожа падарожнічаць на поўны страўнік.
— Самі вінаваты, — абурыўся высокі воін. — Навошта столькі елі?
Ішлі па беразе рачулкі, пакуль яна не ўлілася ў вялікую раку, што цякла на ўсход, і далей пайшлі ўздоўж яе.
Воіны крочылі так шпарка, што Цікі не раз даводзілася даганяць іх бегма. А высокі воін усё прыспешваў падарожнікаў.
Нават Мафута падганяў, і сам не адставаў ні на крок — цяжару ад лішняй ежы ён ужо не адчуваў.
Незадоўга да поўдня, у самую спёку, калі дрэвы адкідвалі кароценькія цені, падарожнікі прыйшлі ў вялікую вёску. Усе жыхары высыпалі паглядзець на прышэльцаў.
Стары правадыр узняў руку ў знак прывітання.
— Куды кіруецеся, воіны? — запытаў ён.
— У Галоўную Школу, — адказаў Мафута. — Павінны быць там да захаду сонца.
Навокал замармыталі і зацмокалі языкамі, а правадыр з сумненнем пакруціў галавой:
— Не паспееце. Дарога вельмі далёкая.
Цікі глянуў на раку, што зіхатліва пералівалася пад паўдзённым сонцам, і запытаў:
— Ці далёка на ўсход цячэ гэта рака?
— Вельмі далёка. Яна перасякае раўніну да самага канца сушы і ўліваецца ў мора. Чаму ты пытаешся, хлопчык?
— А ці ёсць у вас лодка? — пытаўся далей Цікі. — Не маленькая, а вялікая? Каб у яе маглі сесці дзесяць чалавек.
— Вунь яно што! — у адзін голас усклікнулі Мафута і некалькі воінаў — яны зразумелі, што задумаў Цікі.
Правадыр усміхнуўся:
— Мы рыбакі. Вядома, лодкі ў нас ёсць. Усякія — і вялікія, і малыя, вузкія і шырокія.
— Ці не пазычыце вы нам самую вялікую, каб мы маглі даплыць на ёй да школы?
Стары правадыр лагодна ўсміхнуўся і сказаў:
— Мы нават вось што зробім. Калі вы ненадоўга спыніцеся ў нас у гасцях, людзі падрыхтуюць для вас маё ўласнае каноэ.
Падарожнікі з радасцю прынялі прапанову.
Маладзенькія дочкі правадыра паднеслі кожнаму з іх халаднаватага гранатавага соку. Пакуль рыхтавалі каноэ правадыра, Мафута крыху паспаў у густым ценю мсасавага дрэва.
Калі да берага падагналі лодку, у Цікі дух заняло.
Лодка была цудоўная. Доўгая і зграбная, з высока ўзнятым над вадою носам і шырокім чырвоным тэнтам на карме. Барты былі аздоблены шырокімі жоўтымі і чырвонымі палосамі, і гэта надавала лодцы горды, зухаваты выгляд. Цікі не мог адарваць ад яе вачэй.
— О-о-о! — вымавіў ён у захапленні. Астатнія падарожнікі нерухома застылі на месцы, любуючыся яе хараством.