— Магчыма, ты не можаш высачыць Нкаламу? — выказаў здагадку Мафута.
— Не, я ведаю, дзе яго можна падпільнаваць. Кожны вечар ён разам з усім сваім вывадкам і львіцай прыходзіць на вадапой да рэчкі. Справа не ў гэтым, — юны воін глыбока ўздыхнуў. — Ведаеце, я засмучаны таму, што не хачу забіваць Нкаламу толькі дзеля ягонага хваста...
Мафута з Цікі пераглянуліся.
— Вельмі дзіўна, — прамовіў Мафута.
— Я не хачу забіваць ніякую жывую істоту, калі яна не прыдатна да яды, — растлумачыў юны воін. — Я вельмі люблю лясных звяроў і асабліва вялікага, дужага і храбрага Нкаламу — залацістага цара лесу. Я магу толькі паважаць яго, а забіць — не магу...
— Ох! — у адзін голас выгукнулі Цікі з Мафутам, таму што больш нічога не прыйшло ім на язык.
Становішча сапраўды было цяжкае.
— Сёння — шосты дзень апошняга выпрабавання, — зноў загаварыў юны воін, — а я нічога яшчэ не зрабіў. Калі вярнуся да бацькі, правадыра, з пустымі рукамі, зняслаўлю сябе, і мне ніколі не будзе дазволена заняць месца ў мужчынскім краалі. — Хлопчык апусціў галаву і зноў уздыхнуў.
Наступіла цішыня — Мафута і Цікі глыбока задумаліся. Цікі вельмі хацелася прыдумаць што-небудзь, каб выручыць юнага воіна.
Раптам Мафута, ні слова не гаворачы, падняўся з месца і пайшоў у глыб лесу. Неўзабаве Цікі і юны воін пачулі гукі чарацянай дудкі — Мафута выводзіў на ёй павольную, задумлівую мелодыю.
— Што ён там робіць? — запытаў воін.
— Магчыма, думае, як табе дапамагчы, — няўпэўнена адказаў Цікі. — Альбо проста адпачывае. Ён любіць паляжаць.
Праз некаторы час музыка сціхла, і Мафута выйшаў з гушчару.
— Я ведаю, што рабіць, — аб'явіў ён і прымасціўся на валуне. — Знайшоў выйсце.
Юны воін усміхнуўся. Відаць, падумаў, што Мафута занадта лянівы і бесклапотны, каб чакаць ад яго дапамогі.
— Вось паслухай, — сказаў Мафута. — Уся справа ў тым, што ты павінен мець хвост ільва, але не хочаш забіваць яго самога, так?
— Так, — кіўнуў галавой юны воін.
— Таму, — прамовіў Мафута, і ў голасе яго прагучала задавальненне сваёй вынаходлівасцю, — ты павінен авалодаць хвастом, не забіваючы льва!
Юны воін гучна зарагатаў, а Цікі зрабілася няёмка за Мафуту.
Мафута нецярпліва пакруціў галавой.
— Я даю табе сур'ёзную параду, — сказаў ён. — У мяне ёсць план. Слухай уважліва!
— Добра, гаварыце, — не перастаючы ўсміхацца, згадзіўся юны воін.
І Мафута расказаў яму пра сваю задуму.
— Я ведаю такія травы, — растлумачыў ён, — з якіх можна зрабіць моцнае соннае зелле. Дык вось, мы зробім такое зелле і прамочым ім кавалак мяса. Потым пакладзём мяса ля ракі ў тым месцы, куды вечарамі прыходзіць Нкалама на вадапой.
Цікі і юны воін, нарэшце, пачалі разумець, што задумаў Мафута.
— Але ў такім выпадку мы павінны перабрацца на той бок ракі, — сказаў Цікі. — А кракадзілы?
— У гэтым месцы кракадзілаў няма, — зазначыў юны воін. — Я ніводнага не бачыў. Але гаварыце далей, Мафута.
— Дык вось. Нкалама знойдзе мяса і таму, што ён галава сям'і, пачне есці першы. Ён адзін пойдзе з мясам у зацішны куток — так заўсёды робяць ільвы, тыгры і іншыя з кацінага племені.
Юны воін вельмі ўважліва слухаў, але ўсё ж перапыніў Мафуту:
— Значыць, спачатку ён паесць, а потым засне? І тады...
— Тады лаві зручны момант, — адказаў Мафута. — Рабіць трэба ўсё хутка. Падбегчы да Нкаламы і...
— ...адрэзаць хвост! — весела ўсклікнуў Цікі. Але, падумаўшы, трывожна запытаў: — А льву не будзе балюча?
Мафута ўсміхнуўся:
— Вядома, не. Ён жа страціць толькі валасяны кутасік хваста.
Юны воін радасна ўсміхнуўся.
— Прабачце, што я адразу не паверыў вам, — сказаў ён Мафуце. — План проста цудоўны.
Але Мафута з перасцярогай узняў руку і вельмі сур'ёзна сказаў:
— Аднак ёсць вялікая небяспека. Сям'я Нкаламы неўзабаве пойдзе да яго, каб таксама паласавацца. Ты павінен усё зрабіць вельмі хутка ды яшчэ паспець дабегчы да рэчкі і кінуцца плысці назад, перш чым яны ўбачаць цябе. Гэта сапраўднае выпрабаванне храбрасці!
Але Цікі і юны воін былі так радасна ўзрушаны, што і не думалі пра небяспеку. Усе паспешліва ўзяліся за справу, бо трэба было зрабіць яшчэ шмат чаго.
Юны воін і Цікі пачалі збіраць травы, якія Мафута назваў ім, а сам ён сеў пад дрэвам і расклаў вогнішча.
Толькі пад вечар юны воін і Цікі выканалі заданне, і калі апошняя чырвоная ягада была знойдзена, Цікі ўздыхнуў з палёгкай, таму што ўжо вочы забалелі ад бясконцых пошукаў.
Юны воін паказаў сваім сябрам вялікі кавалак мяса.
— Я пакінуў гэта сабе на вячэру, — з жалем сказаў ён. — Але мы аддадзім мяса льву. Адрэжу толькі маленькі кавалачак.