– Och, pewnie…
– Myślę, że to on. To ten facet. Słyszałeś, jak powiedział: „tylko dlatego, że obmacałem chłopaka”. Dla niego stosunek z dziewięciolatkiem to pewnie tylko muśnięcie kogoś.
Edgar zachowywał się jak reakcjonista, ale Bosch mu tego nie wytknął. Był ojcem; on – nie.
– Wyciągniemy akta i zobaczymy. Musimy też pojechać do Archiwum Miejskiego i sprawdzić w odwrotnych rejestrach, kto wtedy tu mieszkał.
Odwrotne rejestry to książki telefoniczne, w których abonenci byli uporządkowani nie według nazwisk, lecz adresów. Wszystkie roczniki rejestrów przechowywano w Archiwum Miejskim. Umożliwiały w tym wypadku ustalenie, kto mieszkał przy Wonderland Avenue w okresie 1975-1985, czyli wtedy gdy zginął chłopiec.
– Zapowiada się mnóstwo zabawy – powiedział Edgar.
– Och tak – odparł Bosch. – Nie mogę się doczekać.
Resztę drogi przejechali w milczeniu. Harry'ego ogarniało przygnębienie. Był rozczarowany samym sobą – tym, w jaki sposób prowadził do tej pory śledztwo. Kości zostały odkryte w środę, a dochodzenie ruszyło na dobre w czwartek. Wiedział, że powinien sprawdzić nazwiska sąsiadów jeszcze przed niedzielą – był to standardowy element śledztwa. Zwlekając, dał fory Trentowi, który miał trzy dni na przygotowanie się na ich pytania. Naradził się nawet z adwokatem. Trent mógł sobie trenować odpowiadanie przed lustrem. Bosch wiedział, co twierdzi jego wewnętrzny wykrywacz kłamstwa. Zdawał sobie jednak sprawę, że dobry aktor mógł go oszukać.
Rozdział 15
Harry wypił piwo na ganku przy rozsuniętych drzwiach, żeby móc słyszeć muzykę Clifforda Browna. Trębacz nagrał prawie pięćdziesiąt lat wcześniej garść płyt, po czym zginął w kraksie samochodowej. Harry rozmyślał o muzyce, której tamten nigdy nie nagrał. Dumał też o chłopięcych kościach w ziemi i tym, co w ten sposób przepadło. Jazz, piwo i ponury nastrój, w który popadał, myśląc o tej sprawie, tworzyły mieszaninę w jego umyśle. Czuł napięcie, jakby jego uwagi uchodziło coś, co miał przed nosem. Było to najgorsze na świecie uczucie dla detektywa.
O jedenastej wieczorem wrócił do środka i ściszył muzykę, by móc obejrzeć wiadomości na Kanale 4. Materiał Judy Surtain był trzeci po pierwszej przerwie na reklamy. Spiker obwieścił: „Nowe wydarzenia w sprawie kości w Laurel Canyon. Łączymy się z Judy Surtain na miejscu”.
– Och, kurwa – mruknął Harry; nie spodobał mu się ton wstępu.
Obraz zmienił się w ujęcie na żywo, kręcone na Wonderland
Avenue. Judy Surtain stała na jezdni pod domem Trenta.
– Znajduję się na Wonderland Avenue w Laurel Canyon, gdzie cztery dni temu pies wygrzebał kość, którą władze uznały za ludzką. Doprowadziło to do znalezienia kolejnych kości młodego chłopca. Organy ścigania uważają, że chłopiec został ponad dwadzieścia lat temu zamordowany, a następnie pogrzebany.
Rozdzwonił się telefon Boscha. Podniósł słuchawkę z oparcia fotela, w którym oglądał telewizję.
– Chwileczkę – powiedział i odsunął słuchawkę od ucha, oglądając dalej wiadomości.
– Dzisiaj wieczorem prowadzący sprawę detektywi wrócili na Wonderland Avenue, by porozmawiać z człowiekiem, mieszkającym niecałe sto metrów od miejsca pogrzebania chłopca – powiedziała Judy Surtain. – Mieszkańcem tym jest Nicholas Trent, pięćdziesięciosiedmioletni dekorator planu w Hollywood. – Pokazano Boscha, jak wypytuje go dziennikarka. Ten fragment wykorzystano jednak tylko jako wypełniacz, podczas gdy Judy Surtain kontynuowała komentarz zza kadru: – Policjanci odmówili komentarza, dlaczego przesłuchiwali Trenta, lecz dowiedzieliśmy się… – Harry osunął się ciężko w fotelu i przygotował na to, co spodziewał się usłyszeć -… że Trent został w przeszłości skazany za molestowanie małego chłopca.
Ścieżkę dźwiękową z nagrania z Boschem przywrócono w chwili, gdy detektyw mówił: „I to naprawdę wszystko, co mogę powiedzieć”.
Po tym ujęciu pokazano Trenta, który stał na progu swojego domu, opędzał się od kamery i zamykał drzwi.
– Trent odmówił komentarza, jaki jest jego status w tej sprawie. Sąsiedzi z tej w zasadzie spokojnej okolicy przeżyli szok, gdy dowiedzieli się o jego przeszłości.
Zaprezentowano następnie nagraną rozmowę z mieszkańcem, którego Bosch rozpoznał jako Victora Ulricha. Harry wyłączył dźwięk telewizora pilotem i podniósł słuchawkę do ucha. Dzwonił Edgar.
– Oglądasz to gówno? – zapytał.
– Och, tak.
– Fatalnie wypadliśmy. Jakbyśmy to my jej powiedzieli. Wyjęli twoje słowa z kontekstu, Harry. Mamy przerąbane.
– No, ty nic jej nie powiedziałeś. Prawda?
– Harry, jeśli sądzisz, że wygadałbym się przed jakąś…
– Nie, nie sądzę. Upewniam się tylko. Nie powiedziałeś jej, prawda?
– Prawda.
– Ani ja. No tak, oberwie się nam trochę, ale jesteśmy czyści.
– Ale kto jeszcze wiedział? Wątpię, żeby to Trent ją poinformował. Jakiś milion ludzi wie teraz, że molestował małego chłopca.
Harry uświadomił sobie, że wiedzieli jedynie oni, Kiz, która natrafiła na ten fakt podczas komputerowego sprawdzania sąsiadów, oraz Julia Brasher, której sam o tym powiedział, tłumacząc się, dlaczego nie przyjedzie na kolację. Nagle stanęła mu przed oczyma Judy Surtain, stojąca przed kordonem na Wonderland Avenue. Julia zgłosiła się na ochotnika do pomocy podczas obu dni poszukiwań i wykopalisk na wzgórzu. Było całkiem możliwe, że w jakiś sposób nawiązała kontakt z Judy Surtain. Czy to ona stanowiła źródło przecieku?
– Nie musiało być przecieku – powiedział Edgarowi. – Wystarczyło, by Surtain usłyszała nazwisko Trent. Mogła poprosić jakiegoś znajomego gliniarza, żeby przepuścił go dla niej przez maszynkę. Mogła też sprawdzić CD-ROM z danymi przestępców seksualnych. Jest publicznie dostępny. Poczekaj.
Z aparatu rozległ się sygnał oczekującego połączenia. Przełączył rozmowę i stwierdził, że tym razem dzwoni porucznik Grace Billets. Poprosił ją, by zaczekała, aż skończy rozmawiać z Edgarem. Przełączył się z powrotem.
– Jerry, to Bullets. Oddzwonię do ciebie.
– To dalej ja – powiedziała pani porucznik.
– Och, przepraszam. Jeszcze chwilę.
Spróbował raz jeszcze i tym razem udało mu się przełączyć. Powiedział Edgarowi, że oddzwoni do niego, jeśli tylko Grace Billets powie coś, o czym jego partner powinien się natychmiast dowiedzieć.
– Poza tym trzymamy się planu – dodał. – Widzimy się w Van Nuys o ósmej.
Jeszcze raz zmienił połączenie.
– Bullets? Tak na mnie mówicie? – zapytała pani porucznik.
– Słucham?
– Powiedziałeś „Bullets”. Myślałeś, że to Edgar, i nazwałeś mnie „Bullets”.