– Przed chwilą?
– Tak, przed chwilą.
– Bo ja wiem? Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. To znaczy, kiedy chciałem się przełączyć…
– Daj spokój, nieważne. Domyślam się, że oglądałeś Kanał 4?
– Tak. I mogę powiedzieć tylko tyle, że to nie była wina ani moja, ani Edgara. Baba dostała cynk, że tam jesteśmy, i kiedy nas zaczepiła, gadaliśmy jak najęci „bez komentarza”. Nie mam pojęcia, skąd…
– Harry, nie mówiłeś tylko „bez komentarza”. Widać cię na taśmie, poruszasz ustami, a potem mówisz: „to wszystko, co mogę powiedzieć”. Skoro tak, to znaczy, że coś jej jednak powiedziałeś.
Bosch potrząsnął głową, mimo że rozmawiał przez telefon.
– Gówno jej powiedziałem. Po prostu wciskałem jej kit. Powiedziałem, że kończymy rutynowe rozpytywanie sąsiadów i do tej pory nie rozmawialiśmy z Trentem.
– To prawda?
– Właściwie nie, ale nie zamierzałem jej mówić, że przyjechaliśmy, bo facet molestował kiedyś dzieciaka. Niech pani posłucha, nie wiedziała o Trencie, kiedy u niego byliśmy. Gdyby tak było, toby mnie o niego wypytywała. Dowiedziała się później i nie mam pojęcia skąd. O tym właśnie rozmawiałem z Jerrym.
Na chwilę zapadło milczenie.
– No, to lepiej poskładaj do jutra swoją wersję tego syfu, żebym miała dla góry pisemny raport – zaproponowała porucznik Billets. – Zanim skończono pokazywać ten materiał, miałam telefon od kapitan LeValley, a ona powiedziała, że już dzwonił do niej zastępca komendanta Irving.
– No tak, typowe. Obowiązuje porządek dziobania.
– Słuchaj, wiesz, że pokątne udzielanie informacji o kryminalnej kartotece obywateli jest sprzeczne z polityką wydziału bez względu na to, czy dany obywatel jest obiektem dochodzenia, czy nie. Mam tylko nadzieję, że twoja wersja historii będzie nie do ruszenia. Nie muszę ci mówić, że w wydziale jest dość ludzi czekających tylko, aż popełnisz błąd, za który będą mogli cię uziemić.
– Pani porucznik, nie zamierzam lekceważyć powagi przecieku. Był poważny i paskudny. Staram się jednak rozwiązać sprawę morderstwa, a teraz muszę się uporać z jeszcze jedną przeszkodą. I to jest typowe, pani porucznik. Zawsze coś trafia w tryby.
– Wobec tego następnym razem powinieneś bardziej uważać.
– Na co? Co zrobiłem źle? Idę za tropami tam, dokąd mnie prowadzą.
Bosch natychmiast pożałował wybuchu gniewu i frustracji. Porucznik Billets na pewno nie było na liście ludzi w wydziale, którzy czekali, aż on sam się zniszczy. W tym momencie była jedynie posłańcem. Równocześnie dotarło do niego, że swój gniew zwraca przeciw sobie, bo wiedział, że Grace Billets ma rację. Powinien inaczej poradzić sobie z Judy Surtain.
– Proszę posłuchać, przykro mi – powiedział spokojnie. – Wszystko przez tę sprawę. Pełno w niej haczyków, rozumie mnie pani?
– Chyba tak – odparła równie spokojnie Grace Billets. – A mówiąc o sprawie, co się właściwie w niej dzieje? Cała ta historia z Trentem spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Myślałam, że będziesz mnie informował na bieżąco.
– Wszystko wyszło dzisiaj, i to późno. Zamierzałem poinformować panią rano. Nie miałem pojęcia, że Kanał 4 mnie wyręczy.
– LeValley i Irvingiem na razie się nie przejmuj. Opowiedz mi o tym Trencie.
Rozdział 16
Minęła północ, gdy Harry dojechał do Venice. Praktycznie nie było gdzie zaparkować przy wąskich uliczkach nad kanałami. Rozglądał się za odpowiednim miejscem przez dziesięć minut, aż wreszcie postawił samochód na parkingu biblioteki przy Venice Boulevard i resztę drogi pokonał pieszo.
Nie wszyscy marzyciele przyjeżdżali do Los Angeles, żeby kręcić filmy. Venice stanowiło efekt marzenia Abbota Kinneya, żyjącego przed stuleciem. Zanim zaczął bić puls Hollywoodu i przemysłu filmowego, Kinney pojawił się na bagniskach nad Pacyfikiem. Miał wizję miasta, zbudowanego na sieci kanałów, spiętych łukowymi mostami, ze śródmieściem we włoskim stylu. W jego wyobraźni miało być to miejsce oddane nauce, kulturze i sztuce. Chciał nazwać je amerykańską Wenecją.
Podobnie jak w przypadku wielu marzycieli z Los Angeles, jego wizji powszechnie nie podzielano i nie pomagano mu w jej realizacji. Większość cynicznych finansistów i inwestorów nie skorzystała z oferty pomocy w budowie Venice, lokując pieniądze w mniej ambitnych projektach. Amerykańską Wenecję ochrzczono mianem „Szaleństwa Kinneya”.
Sto lat później w wodach kanałów odbijało się wiele łukowych mostów, podczas gdy finansiści i czarnowidze ze swoimi planami dawno odeszli w niepamięć. Harry'emu podobało się, że idea Szaleństwa Kinneya przetrwała ich wszystkich.
Nie odwiedził miasta kanałów od wielu lat, chociaż przez krótki okres po powrocie z Wietnamu mieszkał tu w bungalowie wraz z trzema poznanymi za oceanem mężczyznami. Przez ten czas wiele bungalowów zburzono, zastępując je nowoczesnymi dwu- i trzykondygnacyjnymi domami po milion i więcej dolarów.
Julia Brasher mieszkała w domu na rogu kanałów Howland i Eastern. Harry myślał, że to jeden z nowych domów. Sądził, że kupiono go bądź nawet wybudowano za pieniądze firmy prawniczej jej ojca. Gdy dotarł jednak pod adres Julii, stwierdził, że się mylił. Mieszkała w małym bungalowie, obitym białymi deszczułkami, z otwartym frontowym gankiem, z którego było widać ujście dwóch kanałów.
W oknach paliło się światło. Ponieważ Julia pracowała na zmianie od trzeciej do jedenastej wieczorem, można się było spodziewać, że nie kładzie się przed drugą.
Bosch wszedł na ganek, lecz zawahał się przed zapukaniem. Dopóki w ciągu ostatniej godziny nie wkradły się wątpliwości, myślał wyłącznie dobrze o Julii i ich rozwijającym się związku. Wiedział, że musi zachować się z wyczuciem. Może nie zrobiła nic złego, a on wszystko zepsuje, jeśli postąpi nietaktownie.
Wreszcie uniósł rękę i zapukał. Julia natychmiast otworzyła.
– Zastanawiałam się, czy zastukasz, czy przestoisz tu całą noc.
– Wiedziałaś, że przyjechałem?
– Ganek jest stary. Skrzypi, więc cię usłyszałam.
– Hm, przyjechałem, ale potem pomyślałem, że może jest za późno. Powinienem najpierw zadzwonić.
– Daj spokój, wchodź. Stało się coś?
Wszedł do środka i rozejrzał się. Nie odpowiedział na pytanie.
Salon miał niedający się z niczym pomylić styl domu nad plażą, włącznie z bambusowymi i rattanowymi meblami oraz stojącą w kącie deską surfingową. Jedynym niepasującym elementem był pas policyjny z kaburą wiszący na wieszaku przy drzwiach. Zostawianie go w takim miejscu było typowym błędem nowicjuszy, ale Bosch przypuszczał, że Julia była tak dumna z wyboru nowej pracy, że miała ochotę przypominać o niej swoim przyjaciołom spoza policyjnego światka.