– Wielki Smoku! – krzyknęłam przez ulicę. – Okradli mnie! Możesz mi kopsnąć dwadzieścia juanów? Muszę pożyczyć trochę kasy…
Mimo tych wszystkich przejść czułam się świetnie. Pożyczyłam jeszcze trochę od dziewczyny Sanmao, poszłam do supermarketu i nakupiłam jedzenia. Nie sądziłam, że uda mi się zasnąć tej nocy. Wróciłam do domu i natknęłam się, już po raz drugi tego wieczoru, na kilku obcych facetów w moim własnym mieszkaniu. Wszystkie światła były zgaszone, nikt mnie nie przywitał. Kotka, Kociak, Nankińskie Kluski i Rzodkiewka cały czas tu byli.
Usłyszałam, że ktoś mówi po nankińsku. Cholera! Ci nankińczycy wyprawiają same głupstwa! Wszyscy przez nich tracimy twarz!
Zaczęłam przeglądać nasze rzeczy. Jedna z gitar akustycznych Saininga zniknęła. Miał ją najdłużej ze wszystkich; nie byłam pewna, jak zareaguje, kiedy się dowie o jej braku. Zaczęło mnie to martwić.
Zadzwoniłam do Pekinu. Telefon dzwonił i dzwonił, lecz nikt nie odbierał. Odłożyłam słuchawkę, po czym zatelefonowałam znowu. Wciąż cisza. Rozłączyłam się i spróbowałam jeszcze raz. Tym razem, już po dwóch dzwonkach, odebrała jakaś kobieta, leniwie cedząc słowa.
– Czy jest Saining? – spytałam.
– Kto to jest Saining?
– Mój chłopak.
– Kto jest twoim chłopakiem? – zainteresowała się kobieta.
– A ty kim jesteś?
– Masz niezły tupet. Wiesz, co to dobre maniery?
– Pytam cię, kim jesteś – to, według ciebie, znaczy, że nie umiem się zachować?
– Co cię obchodzi, kim jestem?
– Mam nadzieję, że nic. W przeciwnym razie mamy problem…
Rozłączyłam się, usiadłam na łóżku i pochlipując, jadłam czekoladę.
Ktoś zapukał do drzwi mojej sypialni. Do środka wkroczył młody mężczyzna o eleganckim wyglądzie, w idiotycznym garniturze i białych butach. Włosy miał przylizane do tyłu; był bardzo blady.
– Nazywam się A Jin – oznajmił. – Przysięgam, że nie mam nic wspólnego z tym wszystkim, co się tu wydarzyło. Jestem tak samo zdezorientowany jak ty.
– Wynoście się stąd, wszyscy! – powiedziałam. – Ten hałas doprowadza mnie do szału!
Poszli sobie, a ja zabrałam się do sprzątania.
Po mniej więcej godzinie Kotka, Kociak, Nankińskie Kluski i Rzodkiewka wrócili. Ledwie Kociak przestąpiła przez próg, padła przede mną na kolana z hukiem.
– Tak mi przykro – powiedziała. – Kiedy cię nie było, przyprowadziłam tu paru ludzi; najwyraźniej mieli między sobą jakieś porachunki. Musieli znać nasze zwyczaje, skoro weszli tu tak sobie o siódmej wieczorem i obrabowali nas. To wszystko moja wina.
– Nie mów tak – rzuciłam uspokajająco. – Ciebie też obrabowali. Nie mam o nic pretensji. Po prostu zapomnijmy o tym, dobra? A teraz wstawaj!
Wszystkie cztery porządnie się wypłakałyśmy.
W całym tym zdarzeniu było coś nieznośnie dziwnego. Kim był ten cały A Jin?
Okazało się, że A Jin jest alfonsem i że w zeszłym tygodniu w restauracji Nowa Stolica jedna z jego dziewczynek obrobiła klienta na sto tysięcy juanów.
Nie do wiary! Facet chodził ze stoma tysiącami w kieszeni? Nie mógł zostawić ich w domu?
Dokładnie tak było. Cała ta nankińska zgraja o tym wie.
Kotka i Kociak zaczęły się kłócić. Kiedy się żarły, zawsze przechodziły na nankiński, co doprowadzało mnie do szału.
– Dajmy sobie spokój z tym wszystkim – powiedziałam. – Nie mam ochoty wzywać policji, nikt z was nie ma żadnych dowodów, więc po co to w ogóle zgłaszać? Tak naprawdę to ja wszystko spieprzyłam. Nie wiedziałam, o co im chodzi, i gdybym nie zawołała Nankińskich Klusek, a drzwi od sypialni byłyby cały czas zamknięte, wszystko mogłoby się potoczyć całkiem inaczej. Od chwili, gdy przeszli przez próg, chcieli przede wszystkim sprawdzić, kto tam jest, czy nie ma w mieszkaniu innego zbira.
– Kiedy powiedzieli, że szukają A Jina, spanikowałam – wyjaśniła Kociak. – Przede wszystkim chciałam ich stąd wyciągnąć. Gdyby mi się udało ich wywabić, nie musiałabym się już bać, bo wiedziałam, że koło straganu z jedzeniem pod domem kręci się nankińska banda.
– Między mną a Sainingiem ostatnio nie układa się najlepiej – powiedziałam. – Nie byłoby mi na rękę, gdyby wrócił i zobaczył cały ten burdel. Wy dwie musicie się teraz trzymać z dala od kłopotów.
– Już dawno chciałam wrócić do Nankinu – rzekła Kotka. – Ale czekałam, aż zarobię wystarczająco dużo pieniędzy.
– A ja nie chcę wracać do domu! – rzuciła Kociak. – Chcę zarobić kupę kasy!
– Na tym według ciebie polega zarabianie kasy? – odparła Kotka. – Na robieniu zamieszania? Na dodatek sama obrabiasz swoich klientów!
– On mnie obraził! – zaprotestowała Kociak.
– Nasza robota to obraza sama w sobie, kapujesz? Nie możesz przyjąć do wiadomości, że za to ci płacą, żebyś znosiła upokorzenia?
– Pierdol się! Żeby nie wiem ile mi zapłacił ten skurwiel, i tak by było mało!
Zadzwonił telefon. Kiedy podniosłam słuchawkę, osoba na drugim końcu linii zapytała, czy dodzwoniła się pod taki a taki numer. Znajomy głos i znajome pytanie. Jakaś obca kobieta po raz kolejny dzwoni do mnie i mówi, że wybrała zły numer – musiałam nabrać podejrzeń, że nie chodzi o zły numer, lecz o niewłaściwą osobę na tym końcu linii: o mnie. Tym razem nie pozwoliłam jej wykręcić się tak łatwo. Odczekałam chwilę, po czym spytałam:
– A tak w ogóle to kto mówi?
Być może było coś groźnego w moim głosie – wyczułam strach w sposobie, w jaki pośpiesznie odłożyła słuchawkę.
Rozłączyłam się i zwróciłam się do Kotki i Kociaka:
– Przestańcie wreszcie jazgotać! Jutro was zaprowadzę w miejsce, gdzie zatrudnią was jako ekspedientki. Będziecie na prowizji. Spróbujcie tam popracować jakiś czas. Jeśli praca hostess robi z was takie jędze, powinnyście z tym skończyć. Największy błąd, jaki możecie popełnić, to myślenie, że nadajecie się tylko do baru.
Następnego dnia zabrałam Kociaka i Kotkę na spotkanie z facetem, którego znałam i o którym wiedziałam, że mnie lubi. Nazywał się Ji. Liczyłam na to, że może nam pomóc. Poszliśmy razem na kolację, potem ja wróciłam do domu spać, a Ji oznajmił, że zabierze dziewczyny nad morze.
Późną nocą Kociak wróciła do domu sama. Powiedziała, że Kotka poszła do jakiegoś znajomego.
Poranek zaczął się od telefonu: mój przyjaciel Ji został okradziony przez moją przyjaciółkę Kotkę.
Kotka zaciągnęła Ji do łóżka tak samo jak każdego innego klienta i zabrała mu nie tylko ponad tysiąc juanów w gotówce, zegarek i złotą biżuterię, ale, na domiar złego, jego szczęśliwy amulet. Ji powiedział, że mężczyzna zdejmuje amulet tylko w jednej sytuacji – kiedy się kocha. Teraz nie może wrócić do domu ani spojrzeć w oczy własnej żonie i musi spędzać noce w hotelu. Wprawdzie po raz pierwszy usłyszałam, że Ji ma jakąś żonę, czułam się jednak odpowiedzialna za wpakowanie go w tarapaty. W zasadzie widywałam się z Ji głównie wtedy, kiedy czegoś potrzebowałam, więc już wcześniej czułam się wobec niego trochę winna. Teraz miałam jeszcze większe wyrzuty sumienia. W końcu Ji dał mi dwa tysiące dolarów hongkońskich i powiedział:
– Leć do Nankinu, spróbuj znaleźć Kotkę i załatwić sprawę!
Po raz kolejny Kociak błagała mnie o przebaczenie.
– Płaszcz się przede mną, ile chcesz, i tak nic ci to nie pomoże – powiedziałam. – Najbardziej ze wszystkiego nienawidzę kłamstwa!