– Не бойся, выпусцім. Як толькі гімн раніцаю адыграе.
– Скажыце, – не ўнімаўся той жа голас, – а на работу… паведаміце?
– Мяне цікавяць «бабкі», а не вашая работа. Вось адыграе раніцаю гімн – усе на тэлефон, званіце каму хочаце: сябрам, жонкам, любоўніцам, б…м – хай прыязджаюць, плацяць штраф, і ўсе свабодны.
– Парадачкі ў вас, – пахваліў Цімур, калі вярнуліся ў «прыёмную». Цяпер у яго вузкіх п’янаватых вачах Сашок яўна прачытаў павагу да сябе. – А не скардзяцца яны раніцаю? Ну, што білі там, грошы забралі.
– Ды хто іх слухае! I што яны помняць… У п’янага адно права – забудзь на ўсе правы.
– I то праўда. Слухай, друг, ты мне падабаешся, – Цімур падміргнуў па-змоўніцку, падняў пакет. – Не хочаш выпіць, за знаёмства? Кір, закусон – усё з сабою… Кура гарачая яшчэ, у грылі купіў…
– А, давай! – нечакана згадзіўся Сашок. – Толькі бутэльку вунь там, пад стол паставіш, а куру можна сюды, на крэсла… Для перастрахоўкі.
Сашку не так хацелася выпіць (піў ён увогуле рэдка, тым больш на службе), як паесці. Падумаў пра Паўлавіча з Будкам – гудзяць у «даішнікаў», а ён што,. святы? Прывыклі, маладога знайшлі. Ды і Цімур гэты, здаецца, нічога хлопец, рэзкі, жылісты, накачаны, руку паціснуў – яшчэ й цяпер баліць; з такім не хацелася б сустрэцца дзе-небудзь сам-насам… Сашок узяў з падаконніка дзве шклянкі, панюхаў, выліў у вазон рэшткі піва. Дастаў з папкі стос чыстых лістоў, рукі выціраць.
– Табе больш, – Цімур няроўна падзяліў, – цягні, зямеля!
– А ты адсюль хіба, з Беларусі? Непадобны крыху, – асцярожна заўважыў Сашок.
– Адсюль, не адсюль… На адной зямлі жывем, усе землякі.
Выпілі. Сашок адразу паставіў шклянкі назад на падаконнік. Кура, сапраўды, была яшчэ цёплая, смачная, тлушч аж цёк з яе.
– Многа ў вас кліентаў бывае? – спытаў Цімур, выціраючы папераю вусны і пальцы.
– Як калі. Бывае, што і ніводнага за змену.
– Сур’ёзна? А я гляджу, ложкі незанятыя ёсць. Дык харошая работа ў вас.
– Як жа, – Сашок нават пакрыўдзіўся. – Раз на раз не прыпадае… Ага, – успомніу ёя, – яшчэ ж мітынг сёння, а ў такія дні чамусьці мала кліентаў. Ды і злачынстваў, крадзяжоў мала… Вось таксама не разумею: здаецца, каб быў злодзеем, бандытам, дык толькі такія дні і выбіраў бы – уся ментура на разгоне, рабі што хочаш… Знаёмага бачыў, ён расказваў, вы там сёння добры парадак навялі?
– Што навялі, хто навёў? – ускінуўся зноў Цімур невядома ад чаго. Дастаў цыгарэты, закурыў, выпусціў дым праз тонкія ноздры. Нос у яго, відаць, некалі быў перабіты, яшчэ й цяпер белаваты след пасярэдзіне, бы акулярамі нацёрла. – I так цацкаемся з імі… Каб мая воля, я б за пару гадзін усё скончыў. Хоць з другога боку – а мы тады на што былі б патрэбныя? Вось не было б, скажам, п’яніцаў – куды б ты дзеўся?
Сашок паціснуў плячыма. Ён пачаў ужо неяк пабойвацца гэтага Цімура, гэтых яго рэзкіх, без прычыны пераходаў ад нармальнай кампанейскай гутаркі да раздражнёнасці. Самаму Сашку ад гарэлкі і асабліва ад смачнай закускі на душы рабілася ўсё дабрэй, усё цяплей. Ён паставіў на стол шклянкі, Цімур наліў, гэтым разам сабе ці не ўдвая больш. Выпіўшы, да куры не дакрануўся, моўчкі дасмальваў цыгарэту.
– I што яны хочуць? – спытаў Сашок, маючы на ўвазе мітынгоўшчыкаў. – Ахвота ж пад дубінкі перці, у каталажках сядзець.
– Што-што… Яны ўсё правільна хочуць. За мову сваю стаяць, за ўсё сваё… I я б таксама бунтаваў на іхнім месцы! – з нейкім выклікам, з гонарам, што вось не бэсціць ворагаў, а хваліць, заявіў Цімур. – Ім лягчэй, яны беларусы, таму і стаяць за ўсё сваё. А вось мне што рабіць? Бацька казах, так? Маці руская, нарадзіўся на Украіне, жыву ў Беларусі… Вось хто я? – уставіўся ў Сашка, нібы той быў вінаваты.
– А мне напляваць, хто я, – Сашок, і праўда, плюнуў на падлогу і нават расцёр абцасам.
Іванаўна, якая ў гэты час дабралася з уборкаю да «прыёмнай», заўважыла гэта, падышла:
– Эх, хлопчыкі, хлопцы-казакі, – дайце я вас пабеспакою… – пачала шоргаць анучаю каля стала і лавы.
– Хлопцы як дубы, а яйца як жалуды! – пажартаваў Цімур, падымаючы ногі. Ён сядзеў на лаве. – Дык табе напляваць, – звярнуўся да Сашка, – а сам з акцэнтам гаворыш. Ды яшчэ з такім, што я не ўсе словы разумею.
– Абыякавасць да жыцця і ўсеагульная млявасць, – сказаў Сашок тое, што помніў з арміі, калі хлопцы прасілі пагаварыць па-беларуску незразумелымі словамі. – А акцэнт… дык з вёскі ж… Гэта Марынка па-беларуску чыста ўмее, насабачылася.
– Марынка?
– Ну, сястра, малодшая.
– Сястра ёсць? – чамусьці здзівіўся Цімур.
– Студэнтка. Бацька ёсць, матка, яна з імі жыве, а я асобна, у інтэрнаце.
– У Мінску жывуць? Ты ж кажаш, акцэнт з вёскі.