Генрых Далідовіч
ЦЯПЛО НА ПЕРШАЦВЕТ
Аповесці i апавяданні
Падрыхтаванае на падставе: Далідовіч Генрых, Цяпло на першацвет: Аповесці і апавяданні — Мінск: Мастацкая літаратура, 1976. — 272 с.
Рэдактар: А. А. Жук
© OCR: Камунікат.org, 2012
© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2012
Аповесці
УСЁ ЯШЧЭ НАПЕРАДЗЕ
Нечакана i незаўважна прайшла пара высокага светлага неба, яркага сонца, празрыстых белых воблакаў: набеглі халодныя сіберныя вятры, нагналі нізкіх i цяжкіх хмар. На дварэ стала кожнага дня імжэць, халаднець, а на бярозах жаўцела i ападала долу лісце.
Раней я не заўважаў гэтай свежай пары, не ўмеў добра прыкмеціць, калі пачынаецца ранняя восень,— калі яшчэ ў жніўні аднаго дня лёгенька пацягне цвярозлівай здаровасцю, паніжэе, стане чуйным, шэрым неба, лес i поле запахнуць верасамі i свежай раллёю. Гэта не адразу ўбачыш, пачуеш; але як прашуміць над табою, праляціць i схаваецца за небакраем плойма шпакоў, толькі тады ясна адчуеш, што гэта не выпадкова: апусцела поле, ужо даўно няма ластавак, адыходзіць дяпло i ідзе штосьці новае,— i ты ўвесь напаўняешся гэтым новым, сур'ёзным i сталым пачуццём.
Сёлета я пасталеў, адчуў нешта новае,— таму, што выпісаўся, выехаў летам з горада i зноў вярнуўся ў вёску, стаў працаваць настаўнікам. Трапіў я не ў свае родныя мясціны, а «за свет», як кажа мая маці,— на той бок Мінска. Стаў на кватэры ў старэнькім ашаляваным доміку, у пажылых гаспадароў-пенсіянераў, з першых дзён спадабаўся гаспадыні: суседзі сталі шаптацца, што яна задумала ажаніць мяне са сваёй дачкой-пястушкай.
Гэтая Ленка, высокая, поўная, скончыла летам дзесядігодку, нікуды не паступіла i цяпер гуляе, вылежваецца дома — у саўгас на работу ісці не хоча («дзесяць класаў канчала»), a ў горад не пускае маці. Я колькі разоў паглядзеў на гэтую Ленку, падумаў сабе «добрая дзеўка», але заляцацца не стаў: далей ад спакусы.
Адразу пасля горада мне тут, у невялікай вёсцы, сумна, неяк няўтульна. Моладзі мала, усе ў горадзе, прыязджаюць дамоў толькі суботаю. Сустрэўся я колькі раз на вечарынках з тутэйшымі хлопцамі-аднагодкамі— i адпала ахвота бавіць з імі час: яны думаюць зусім не так, як я, i гутарка ў ix адна — пра сваю работу. Пра трактары i машыны. I яны мне, i я ім не мог нічога многа сказаць. Перакінуліся мы адным-двума словамі пра тое, што ўсе добра ведалі, i яны болей мяне не зачапілі, хоць i на «вы» называлі, i я больш не загаварыў да ix, думаў пра сваё. Пасядзеў крыху, паслухаў ix, вясёлых i бесклапотных, i пайшоў дамоў. Прападаю дзень у школе (даю ўрокі, пакідаю дзяцей на дадатковыя, вяду літаратурны гурток). Калі прыйду дамоў, адпачываю, чытаю ці правяраю сшыткі, пішу сябрам лісты. Толькі вечарам выйду пасядзець на лаўцы, падыхаць паветрам i дапільнаваць паштальёнку (можа, будзе пісьмо). Сяджу i наглядаю, як людзі завіхаюцца, грабуць бульбу, абіваюць кашы i носяць у скляпы поўныя мяхі, валакуць з лесу грыбы. Гляджу на адзінокі, рэдзенькі дымок: цяпер у печы мала хто паліць вечарам, а то i зусім не паліць. I не таму, што берагуць людзі дровы, а напрацуюцца, натопчуцца за дзень, сяк-так уходзяцца па гаспадарцы, пап'юць малака i кладуцца спаць.
Выйсці, зайсці няма да каго: настаўнікі нашы жывуць далека, у другой вёсцы, а з тутэйшых суседзяў я яшчэ нікога не ведаю. Адвыкаю пакрысе ад горада, перастаў штодня прасавацца, галіцца, чысціць туфлі (пасля дажджу па нашых вуліцах нельга прайсці, я ўжо задумаў пасля першай аплаты купіць боты), забываю горад, толькі сняцца ноччу высокія шматпавярховыя дамы, вялікія універмагі i кнігарні, кінатэатры, шырокі праспект, па якім штохвіліны ідуць i ідуць кудысьці людзі. A ў вушах звіняць нашы студэнцкія гутаркі, калі мы спрачаліся пра вершы Еўтушэнкі, аповесці Быкава, пра «сярдзітых маладых людзей», пра авангардыстаў, пра песні Высоцкага... Ды пра што мы толькі студэнтамі не спрачаліся, у чым толькі не хацелі разабрацца, каго мы толькі не хвалілі i не лаялі!..
Яшчэ слаба верыцца, што я цяпер не студэнт, ранічкамі нават усхопліваюся, хутчэй апранаюся, бягу мыцца — баюся спазніцца на лекцыю. Гляну на чужую хату, на стосы сшыткаў на стале,— сяду i лаю сябе: «Павел, мілы мой, ты ўжо не Павел, не дыпломнік, а Павел Мікалаевіч, настаўнік, будзь крыху болей салідны i не смяшы людзей. Цяпер ты стаў жыць сталей, вучыць дзятву i зарабляць сабе кавалак хлеба, аддаваць Радзіме доўг, які яна табе пазычала пятнаццаць гадоў...»
Я, калі казаць шчыра, хацеў пасля інстытута застацца ў горадзе, уладкавацца ў мінскую школу ці рэдактарам у якое выдавецтва, але мяне ў сталіцы не пакінулі, сказалі: калі вас пасылаюць у вёску — то i едзьце, парабіце свае тры гады, а там нешта будзе відаць. У аспірантуру таксама не збіраліся мяне запрашаць, не бачылі ўва мне вялікага вучонага, таму я i апынуўся тут, у Міланьскай школе.