— Fabio Sachs — przedstawił Giancardi. Chłopiec ukłonił się grzecznie.
— Fabio, to jest pani Yennefer, nasz czcigodny gość i szanowana klientka. A ta panna, jej wychowanka, ma życzenie zwiedzić miasto. Będziesz jej towarzyszył, służył za przewodnika i opiekuna.
Chłopiec ukłonił się jeszcze raz, tym razem wyraźnie w stronę Ciri.
— Ciri — powiedziała chłodno Yennefer. - Wstań, proszę.
Wstała, zdziwiona lekko, bo znała obyczaj na tyle, by wiedzieć, że tego nie wymagał. I natychmiast zrozumiała. Klerk, co prawda, wyglądał na jej rówieśnika, ale był od niej o głowę niższy.
— Molnar — powiedziała czarodziejka. - Kto ma się tu opiekować kim? Nie mógłbyś oddelegować do tego zadania kogoś o nieco znaczniejszych gabarytach?
Chłopiec poczerwieniał i pytająco spojrzał na pryncypała. Giancardi przyzwalająco kiwnął głową. Klerk ukłonił się po raz kolejny.
— Wielmożna pani — wypalił płynnie i bez skrępowania. - Może i nie jestem duży, ale można na mnie polegać. Znam dobrze gród, podgrodzie i całą okolicę. Będę opiekował się tą panną, jak umiem najlepiej. A gdy ja, Fabio Sachs Młodszy, syn Fabia Sachsa, robię coś tak, jak umiem najlepiej, to… To niejeden większy mi nie dorówna.
Yennefer patrzyła na niego przez chwilę, potem odwróciła się w stronę bankiera.
— Gratuluję, Molnar — powiedziała. - Umiesz dobierać pracowników. Będziesz miał w przyszłości pociechę z twojego młodszego klerka. Zaiste, kruszec dobrej próby dźwięczy, gdy weń uderzyć. Ciri, z pełnym zaufaniem powierzam cię pieczy Fabia, syna Fabia, albowiem jest to mężczyzna poważny i godny zaufania.
Chłopiec zaczerwienił się aż po cebulki kasztanowatych włosów. Ciri czuła, że też się rumieni.
— Fabio — krasnolud otworzył szkatułkę, pogrzebał w brzęczącej zawartości. - Masz tu pół nobla i trzy… I dwa piątaki. Na wypadek gdyby panna miała jakieś życzenia. Gdyby nie miała, odniesiesz z powrotem. No, możecie iść.
— W południe, Ciri — przypomniała Yennefer. - Ani chwili później.
— Pamiętam, pamiętam.
— Nazywam się Fabio — powiedział chłopiec, gdy tylko zbiegli po schodach i wyszli na ruchliwą ulicę. - A ciebie zwą Ciri, tak?
— Tak.
— Co chcesz zwiedzić w Gors Velen, Ciri? Ulicę Główną? Zaułek Złotników? Port morski? A może rynek i jarmark?
— Wszystko.
— Hmm… — zatroskał się chłopiec. - Mamy czas tylko do południa… Najlepiej będzie, jeśli pójdziemy na rynek. Dziś jest dzień targowy, można tam będzie zobaczyć mnóstwo ciekawych rzeczy! A wcześniej wejdziemy na mur, z którego jest widok na całą Zatokę i na słynną wyspę Thanedd. Co ty na to?
— Chodźmy.
Ulicą z hurkotem toczyły się wozy, człapały konie i woły, bednarze turlali beczki, wszędzie panował hałas i pośpiech. Ciri była z lekka oszołomiona ruchem i rozgardiaszem — niezręcznie zstąpiła z drewnianego chodnika i po kostki wpadła w błoto i gnój. Fabio chciał ująć ją pod ramię, ale wyrwała się.
— Umiem sama chodzić!
— Hmm… No, tak. Chodźmy zatem. Tu, gdzie jesteśmy, to jest główna ulica miasta. Nazywa się Kardo i łączy obie bramy, Główną i Morską. Tędy, o, idzie się do ratusza. Widzisz tę wieżę ze złotym kurkiem? To właśnie ratusz. A tam, gdzie wisi ten kolorowy szyld, to jest oberża „Pod Rozpiętym Gorsetem". Ale tam, hmm… tam nie pójdziemy. Pójdziemy o, tędy, skrócimy sobie drogę przez targ rybny, który jest na ulicy Okrężnej.
Skręcili w zaułek i wyszli wprost na placyk wciśnięty między ściany domów. Placyk zapełniony był straganami, beczkami i kadziami, z których biła silna woń ryb. Trwał ożywiony i hałaśliwy handel, przekupnie i kupujący starali się przekrzyczeć krążące w górze mewy. Pod murem siedziały koty, udając, że ryby nie interesują ich w najmniejszym stopniu.
— Twoja pani — powiedział nagle Fabio, lawirując wśród straganów — jest bardzo surowa.
— Wiem.
— Nie jest twoją bliską krewną, prawda? Od razu to poznać!
— Tak? A po czym?
— Jest bardzo piękna — powiedział Fabio z okrutną, rozbrajająco swobodną szczerością młodego człowieka. Ciri odwróciła się jak sprężyna, ale nim zdołała uraczyć Fabia jakąś kąśliwą uwagą, dotyczącą jego piegów i wzrostu, chłopiec już ciągnął ją między wózki, beczki i stragany, objaśniając jednocześnie, że górująca nad placykiem baszta nosi nazwę Złodziejskiej, że kamienie użyte do jej budowy pochodzą z dna morskiego i że rosnące pod nią drzewa zowią się platanami.
— Jesteś strasznie małomówna, Ciri — stwierdził nagle.
— Ja? — udała zdziwienie. - Nic podobnego! Po prostu słucham pilnie tego, co mówisz. Opowiadasz bardzo ciekawie, wiesz? Właśnie chciałam cię zapytać…
— Słucham, pytaj.
— Czy daleko stąd do… do miasta Aretuza?
— Ależ całkiem niedaleko! Bo Aretuza to wcale nie miasto. Wejdźmy na mur, pokażę ci. O, tam są schody.
Mur był wysoki, a schody strome. Fabio spocił się i zdyszał, i nic dziwnego, bo cały czas gadał. Ciri dowiedziała się, że mur okalający gród Gors Velen to konstrukcja niedawna, o wiele młodsza od samego miasta, zbudowanego jeszcze przez elfy, że ma trzydzieści pięć stóp wysokości i że jest to tak zwany mur kazamatowy, zrobiony z ciosanego kamienia i nie wypalanej cegły, bo taki materiał jest odporniejszy na uderzenia taranów.
Na szczycie przywitał ich i owiał orzeźwiający morski wiatr. Ciri z radością odetchnęła nim po gęstym i nieruchomym zaduchu miasta. Oparła łokcie o krawędź muru, patrząc z wysoka na port, kolorowy od żagli.
— Co to jest, Fabio? Ta góra?
— Wyspa Thanedd.
Wyspa wydawała się bardzo bliska. I nie przypominała wyspy. Wyglądała jak wbity w morskie dno gigantyczny kamienny słup, wielki zigurat obwiedziony wijącą się spiralnie drogą, zygzakami schodów i tarasami. Tarasy zieleniły się od gajów i ogrodów, a z zieleni, przylepione do skał jak jaskółcze gniazda, sterczały białe strzeliste wieże i ozdobne kopuły, zwieńczające kompleksy otoczonych krużgankami budynków. Budynki te wcale nie sprawiały wrażenia wybudowanych. Wydawało się, że wykuto je w stokach tej morskiej góry.
— To wszystko zbudowały elfy — wyjaśnił Fabio. - Mówi się, że za pomocą elfiej magii. Od niepamiętnych czasów Thanedd należy jednak do czarodziejów. Blisko czubka, tam gdzie te lśniące kopuły, znajduje się pałac Garstang. Tam za parę dni rozpocznie się wielki zjazd magików. A tam, spójrz, na samiutkim wierzchołku, ta wysoka samotna wieża z blankami, to jest Tor Lara, Wieża Mewy…
— Czy tam można dostać się lądem? To przecież bliziutko.
— Można. Jest most łączący brzeg zatoki z wyspą. Nie widzimy go, bo zasłaniają drzewa. Widzisz te czerwone dachy u podnóża góry? To pałac Loxia. Tam prowadzi most. Tylko przez Loxię można dojść do drogi prowadzącej na górne tarasy…
— A tam gdzie te śliczne krużganki i mostki? I ogrody? Jak to się trzyma skały, że nie spadnie… Co to za pałac?
— To właśnie Aretuza, o którą pytałaś. Tam znajduje się słynna szkoła dla młodych czarodziejek.
— Ach — Ciri oblizała wargi — więc to tam… Fabio?
— Słucham.
— Widujesz czasami młode czarodziejki, które uczą się w tej szkole? W tej Aretuzie?
Chłopiec spojrzał na nią, wyraźnie zdumiony.
— Ależ nigdy! Nikt ich nie widuje! Im nie wolno opuszczać wyspy i wychodzić do miasta. A na teren szkoły nikt nie ma wstępu. Nawet burgrabia i bajlif, jeśli mają sprawę do czarodziejek, mogą iść tylko do Loxii. Na najniższy poziom.