— On chyba ma obsesję — Dijkstra wrócił, szurając nogami. - Yennefer, Yennefer… Do znudzenia. Nie przejmuj się nim, Fil. Są ważniejsze sprawy. Czy przy Vilgefortzu znaleziono to, co spodziewano się znaleźć?
— Owszem. Proszę, to dla ciebie.
— Oho! — szelest rozwijanego papieru. - Oho! Oho, oho! Pięknie! Diuk Nitert. Wybornie! Baron…
— Dyskretniej, bez nazwisk. I bardzo cię proszę, po powrocie do Tretogoru nie zaczynaj od razu od egzekucji. Nie wywołuj przedwcześnie skandalu.
— Nie obawiaj się. Chłoptysie z tej listy, tak łase na nilfgaardzkie złoto, są bezpieczni. Na razie. To będą moje kochane marioneteczki do pociągania za sznureczki. A później nałoży się im sznureczki na szyjeczki… Ciekawość, byty i inne listy? Zdrajcy z Kaedwen, z Temerii, z Aedirn? Rad bym rzucić na nie okiem. Choćby kątem oka…
— Wiem, że rad byś. Ale to nie twoja sprawa. Tamte listy dostali Radcliffe i Sabrina Glevissig, już oni będą wiedzieli, jak się nimi posłużyć. A teraz żegnaj. Spieszę się.
— Fil.
— Słucham.
— Przywróć wiedźminowi wzrok. Niech się nie potyka na schodach.
W sali balowej Aretuzy bankiet trwał nadal, ale zmienił formę na bardziej tradycyjną i swojską. Stoły poprze-suwano, czarodzieje i czarodziejki poznosili do sali zdobyte gdzieś fotele, krzesła i zydle, porozsiadali się na nich i poświęcili rozmaitym rozrywkom. Większość tych rozrywek była nietaktowna. Liczna grupa, obsiadłszy dookoła wielki antał siwuchy, piła, gawędząc i od czasu do czasu wybuchając gromkim śmiechem. Ci, którzy jeszcze niedawno delikatnie kłuli wyszukane zakąski srebrnymi widelczykami, teraz bez żenady ogryzali trzymane oburącz baranie żebra. Kilku rżnęło w karty, lekceważąc otoczenie. Kilku spało. W kącie jakaś para całowała się zapamiętale, a zapał, z jakim to czynili, wskazywał, że nie poprzestaną na całowaniu.
— Popatrz tylko na nich, wiedźminie — Dijkstra przechylił się przez balustradę krużganka, przyglądając się czarodziejom z wysokości. - Jak się radośnie bawią, pomyślałbyś, pacholęta. A tymczasem ich Rada właśnie przydupiła bez mała całą ich Kapitułę i sądzi ją za zdradę, za kumanie się z Nilfgaardem. Spójrz na tę parkę. Zaraz poszukają sobie ustronnego kącika, a zanim skończą się gzić, Vilgefortz będzie wisiał. Ach, dziwny jest ten świat…
— Zamknij się, Dijkstra.
Droga wiodąca ku Loxii wgryzała się zygzakiem schodów w zbocze góry. Schody łączyły tarasy, udekorowane zaniedbanymi żywopłotami, klombami i przysuszonymi agawami w donicach. Na jednym z mijanych tarasów Dijkstra zatrzymał się, podszedł do muru, do rzędu kamiennych łbów chimer, z paszcz których ciurkała woda. Szpieg pochylił się, pił długo.
Wiedźmin przybliżył się do balustrady. Morze pobłyskiwało złotem, niebo miało kolor jeszcze bardziej kiczowaty niż na obrazach w Galerii Chwały. W dole widział oddziałek odesłanych z Aretuzy Redańczyków, w karnym szyku zmierzający do portu. Przechodzili właśnie przez mostek spinający brzegi skalnej rozpadliny.
Tym, co nagle zwróciło jego uwagę, była samotna kolorowa postać. Postać rzucała się w oczy, bo poruszała się szybko. I w przeciwnym kierunku niż Redańczycy. W górę, do Aretuzy.
— No — Dijkstra ponaglił go chrząknięciem. - Komu w drogę, temu czas.
— Jeśli ci tak spieszno, idź sam.
— No pewnie — wykrzywił się szpieg. - A ty wrócisz na górę ratować twoją Yennefer. I narozrabiasz jak pijany gnom. Idziemy do Loxii, wiedźminie. Czy ty złudzenia masz, czy coś w tym rodzaju? Myślisz, że wyciągnąłem cię z Aretuzy z długo tajonej miłości? Otóż nie. Wyciągnąłem cię stamtąd, bo jesteś mi potrzebny.
— Do czego?
— Udajesz? W Aretuzie studiuje dwanaście panienek z pierwszych rodów Redanii. Nie mogę ryzykować konfliktu z szanowną rektorką, Margaritą Laux-Antille. Rektorka nie wyda mi Cirilli, księżniczki Cintry, którą Yennefer przywiozła na Thanedd. Natomiast tobie ją wyda. Gdy ją o to poprosisz.
— Skąd śmieszne przypuszczenie, że poproszę?
— Ze śmiesznego założenia, że zechcesz zapewnić Cirilli bezpieczeństwo. Pod moją opieką, pod opieką króla Vizimira, będzie bezpieczna. W Tretogorze. Na Thanedd bezpieczna nie jest. Powstrzymaj się od złośliwych' komentarzy. Tak, wiem, że początkowo królowie nie mieli wobec dziewczyny najpiękniejszych planów. Ale to się zmieniło. Teraz stało się oczywiste, że żywa, zdrowa i bezpieczna Cirilla może być w nadciągającej wojnie warta więcej niż dziesięć hufców ciężkiej jazdy. Martwa nie jest warta funta kłaków.
— Filippa Eilhart wie, co zamierzasz?
— Nie wie. Nie wie nawet tego, że ja wiem, że dziewczyna jest w Loxii. Moja niegdyś ukochana Fil wysoko zadziera głowę, ale królem Redanii wciąż jest Vizimir. Ja wykonuję rozkazy Vizimira, knowania czarodziejów gówno mnie obchodzą. Cirilla wsiądzie na „Spadę" i pożegluje do Novigradu, stamtąd pojedzie do Tretogoru. I będzie bezpieczna. Wierzysz mi?
Wiedźmin pochylił się ku jednej z głów chimer, popił wody ciurkającej z monstrualnej paszczy.
— Wierzysz mi? — powtórzył Dijkstra, stając nad nim.
Geralt wyprostował się, otarł wargi i z całych sił walnął go w szczękę. Szpieg zatoczył się, ale nie upadł. Najbliższy z Redańczyków przyskoczył i chciał chwycić wiedźmina, ale chwycił powietrze, a zaraz potem usiadł, wypluwając krew i ząb. Wtedy rzucili się na niego wszyscy. Powstał ścisk, nieład, zamieszanie i krętwa, a o to właśnie wiedźminowi chodziło.
Jeden Redańczyk z trzaskiem wyrżnął twarzą w kamienny łeb chimery, ciurkająca z paszczy woda natychmiast zabarwiła się na czerwono. Drugi dostał nasadą pięści w tchawicę, zgiął się, jakby wyrywano mu genitalia. Trzeci, walnięty łokciem w oko, odskoczył z jękiem. Dijkstra chwycił wiedźmina w niedźwiedzi uścisk, a Geralt z mocą uderzył go obcasem w śródstopie. Szpieg zawył i przekomicznie zapląsał na jednej nodze.
Kolejny zbir chciał rąbnąć wiedźmina kordem, ale rąbnął powietrze. Geralt chwycił go jedną ręką za łokieć, drugą za nadgarstek, zakręcił, zwalając na ziemię dwóch innych, próbujących wstać. Trzymany zbir był silny, ani myślał wypuścić korda. Geralt wzmocnił chwyt i z trzaskiem złamał mu rękę.
Dijkstra, nadal kicając na jednej nodze, podniósł z ziemi korsekę i zamierzał przybić wiedźmina do muru trój-zębnym ostrzem. Geralt uchylił się, chwycił drzewce oburącz i zastosował znaną uczonym zasadę dźwigni. Szpieg, widząc rosnące w oczach cegły i fugi muru, puścił korsekę, ale i tak zbyt późno, by uniknąć zderzenia się kroczem z ciurkającym wodą łbem chimery.
Geralt wykorzystał korsekę do zwalenia z nóg kolejnego zbira, potem oparł drzewce o posadzkę i uderzeniem buta złamał je, skracając do długości miecza. Wypróbował pałkę, najpierw waląc w kark Dijkstrę siedzącego okrakiem na chimerze, a zaraz po tym uciszając wycie draba ze złamaną ręką. Szwy dubletu już dawno puściły pod obiema pachami i wiedźmin czuł się znacznie lepiej.
Ostatni trzymający się na nogach drab też zaatakował korseką, sądząc, że jej długość daje mu przewagę. Geralt uderzył go w nasadę nosa, drab z impetem usiadł na donicy z agawą. Inny Redańczyk, nadzwyczaj uparty, wczepił się w udo wiedźmina i ugryzł go boleśnie. Wiedźmin zrobił się zły i silnym kopniakiem pozbawił gryzonia możliwości gryzienia.
Na schody wbiegł zdyszany Jaskier, zobaczył, co się dzieje, i zbladł jak papier.
— Geralt! — wrzasnął po chwili. - Ciri zniknęła! Nie ma jej!
— Spodziewałem się tego — wiedźmin zdzielił kijem kolejnego Redańczyka nie chcącego leżeć spokojnie. - Ależ dajesz na siebie czekać, Jaskier. Mówiłem ci wczoraj, gdyby coś się stało, masz w dyrdy lecieć do Aretuzy! Przyniosłeś mój miecz?
— Obydwa!
— Ten drugi to miecz Ciri, idioto — Geralt grzmotnął draba usiłującego wstać z agawy.
— Nie znam się na mieczach — wysapał poeta. - Na bogów, przestań ich tłuc! Nie widzisz redańskich orłów? To ludzie króla Vizimira! To oznacza zdradę i bunt, za to można trafić do lochu…
— Na szafot — zabełkotał Dijkstra, dobywając sztyletu i zbliżając się chwiejnym krokiem. - Obaj pójdziecie na szafot…
Więcej powiedzieć nie zdążył, bo upadł na czworaki, palnięty w bok głowy ułomkiem drzewca korseki.
- Łamanie kołem — ocenił ponuro Jaskier. - Poprzedzone szarpaniem gorącymi kleszczami…
Wiedźmin kopnął szpiega w żebra. Dijkstra przewrócił się na bok jak ubity łoś.
- Ćwiartowanie — ocenił poeta.
— Przestań, Jaskier. Dawaj oba miecze. I zjeżdżaj stąd, ale szybko. Uciekaj z wyspy. Uciekaj jak najdalej!
— A ty?
— Wracam na górę. Muszę ratować Ciri… I Yennefer. Dijkstra, leż grzecznie i zostaw w spokoju sztylet!
— Nie ujdzie ci to płazem — wydyszał szpieg. - Sprowadzę moich… Pójdę za tobą…
— Nie pójdziesz.
— Pójdę. Mam na pokładzie „Spady" pięćdziesięciu ludzi…
— A jest wśród nich cyrulik?
— Hę?
Geralt zaszedł szpiega od tyłu, schylił się, chwycił go za stopę, szarpnął, skręcił raptownie i bardzo mocno. Chrupnęło. Dijkstra zawył i zemdlał. Jaskier wrzasnął, jak gdyby to był jego własny staw.
— To, co zrobią mi po ćwiartowaniu — mruknął wiedźmin — to już mnie mało obchodzi.
W Aretuzie panowała cisza. Na sali balowej pozostały już wyłącznie niedobitki, nie mające sił, by hałasować. Geralt ominął salę, nie chcąc, by go zauważono.
Nie bez trudu odnalazł komnatkę, w której nocował z Yennefer. Korytarze pałacu były istnym labiryntem i wszystkie wyglądały tak samo.