Czerwone dywany, Odmierzony krok

Plan Autonomii Etnicznej Mathieu-Ricarda. To nie brzmi źle. Gdyby porozumienie w Dolnej Walonii wypaliło, mogłoby stać się ono standardem dla rozwiązywania kolejnych problemów etnicznych, jakie pojawią się w innych regionach Europy – a pojawią się na pewno. Trzeba zawsze pamiętać o całości spraw, nie pozwolić, aby przysłoniły je szczegóły – to w polityce najważniejsza zasada.

Tourill, kiedy o tym teraz rozmawiamy, podziela całkowicie moje zdanie. Jego entuzjazm dla Autonomii Etnicznej bardzo mnie cieszy. Potrzebuję wsparcia, argumentów, bo Gruyer jak zwykle wykłada swoje bardzo ostro i przekonująco.

– Zyskalibyśmy chwilowy pozór rozwiązania sprawy i pewność, że z każdym rokiem będziemy wobec poczynań imigrantów coraz bardziej bezsilni – podsumowuje swą długą wypowiedź. – Taka autonomia etniczna to bardzo sprytnie ukryty zalążek państwa narodowego.

Tourill bierze na siebie cały ciężar sporu. O dziwo, Van wydaje się być po stronie Gruyera, choć odzywa się raczej mało – w końcu to nie są sprawy należące do jego kompetencji.

Chociaż nie, nic dziwnego. Po rozmowie z Marika -prawie dwie godziny, choć oczywiście bez żadnych konkluzji, prócz woli następnego spotkania – wystarczyła mi krótka wymiana zdań, by odkryć, że Van nie lubi tej kobiety. Mówi o niej, że jest sztuczna i gra. Wcale nic takiego nie zauważyłem.

Sądzę, że to irracjonalne. Van od kilku lat jest moją prawą ręką, spędza ze mną więcej czasu niż ktokolwiek inny – i czasami na swój sposób bywa o mnie zazdrosny. Muszę o tym pamiętać; we wszystkim, co dotyczy Mariki, jego rady będą stronnicze.

Na szczęście znam się na ludziach. Pozwalam Tourillowi, aby stawiał czoło Gruyerowi i Vanowi, kiedy uporczywie szukają dziur w pomyśle. To przydatne, mieć współpracowników, którzy tak szczególancko starają się wykazać złe strony sprawy. Nie odzywam się – słucham, co mają do powiedzenia. Zbieram materiał do podjęcia decyzji.

Marika ma też bardzo szczególny sposób chodzenia, kołysze biodrami bardzo nieznacznie, ale w sposób znamionujący jakąś niezwykłą gibkość i sprężystość ciała.

*

To niewiarygodne. Van usiłował mi się przeciwstawić. Musiałem podnieść na niego głos, żeby przypomnieć, jaki charakter mają nasze wzajemne stosunki.

Przywołany do porządku, zabrał się jak niepyszny do wykonywania moich poleceń. Ale czuję niesmak, że musiałem sięgnąć po taki ton. Trudno, to jego wina. Pozycja osobistego sekretarza sprzyja pewnej zażyłości, którą czasem trzeba powściągnąć, by nie zaszła za daleko.

Najśmieszniejsze, że poszło o kompletne głupstwo -zmianę terminarza. Zbliża się ósma wieczór, najbliższe dni zapowiadają się bardzo stresujące i mam ochotę trochę odetchnąć.

Odwołanie kurtuazyjnej obecności na raucie Towarzystwa Edukacji Regionalnej poszło gładko – wydarzenia w Avesnelles dały mi na szczęście doskonały pretekst do wykręcania się od podobnych imprez przez najbliższych kilka dni. Natomiast nieoczekiwanie Van uparł się, żebym przyjął tego Des Paula. Że za długo już czeka, że ta sprawa może mieć znaczenie. Potem, przekonawszy się, że podjąłem już decyzję, zwłóczył paręnaście minut i nagle, niby przypadkiem, podetknął mi tę wiadomość sprzed kilku tygodni. Kilka zdań z prośbą o natychmiastowe przyjęcie.

„Strzeż się swoich snów…” I coś tam jeszcze, z zapewnieniami o wadze sprawy. I głupkowate czekanie Vana, czy jednak go jeszcze dziś nie przyjmę. Wściekłem się, jeszcze teraz nie mogę o tym myśleć bez złości. Tego brakuje, żebym zmieniał plan dnia na skutek jakiejś aluzji do moich snów. Oczywiście, ja wiem, to musi być przypadkowe, ale właśnie takich przypadkowych zbieżności trzeba się najbardziej wystrzegać. „Sny Mathieu-Ricarda!”. Piękny nagłówek do NewsNetu, nie?

Tak czy owak, kazałem mu sprowadzić na wieczór Marlenę.

No, i jeszcze coś. Kazałem jej powiedzieć, żeby przyszła z płowymi włosami.

Nie mówiłem nic więcej, tylko: „Płowe włosy”. Pewnie się i tak domyślił.

No i niech się domyśla. Nic mnie to nie obchodzi.

*

Przyjaciele z młodości to dla człowieka o mojej pozycji prawdziwa zmora. Każdy dureń, który zrządzeniem losu znalazł się kiedyś w pobliżu, z niewiadomych przyczyn jest głęboko przeświadczony, że zapisał się na zawsze w twojej pamięci i że żyć nie możesz z tęsknoty za jego głupią gębą. Tak że jeśli przypadkiem da ci szansę, żebyś mu coś załatwił, to wprawi cię tym samym w najgłębszy zachwyt.

Dwadzieścia, trzydzieści lat temu żaden z nich nie pomyślałby nawet, że mógłby coś dla mnie zrobić. A teraz, kiedy jestem facetem z pierwszej dziesiątki polityków Europy, byłym dwukrotnym szefem departamentów Sekretariatu Komisji, deputowanym od sześciu kadencji, mocnym kandydatem do przewodniczenia Komisji Wspólnot – teraz dopiero przekonuję się, ilu miałem w swoim życiu kumpli. I każdy dokazuje cudów pomysłowości, żeby jakoś do mnie dotrzeć, licząc, że mu coś załatwię. A dlaczegóż by nie, skoro mogę załatwić wszystko, na co tylko mi przyjdzie ochota, skoro mam dojścia wszędzie, gdzie tylko można mieć dojścia, i skoro jesteśmy starymi kumplami? Przecież wszyscy mają jakichś kumpli, którzy im coś załatwiają. Więc cóż dziwnego, że moi starzy kumple spodziewają się tego po mnie?

Podusiłbym tych sukinsynów gołymi rękami. A przynajmniej powiedział, gdzie ich mam, wszystkich razem i każdego z osobna. Ale nie mogę sobie na to pozwolić. Słucham, czego chcą, uśmiechając się nieszczerze, podejmując wątek równie nieszczerych wspominków, i jeśli sprawa nie jest skomplikowana ani za bardzo nie śmierdzi, zlecam jej załatwienie Yanowi albo któremuś ze współpracowników niższej rangi.

Każdy z takich starych kumpli to potencjalna bomba. Każdy może pewnego dnia naopowiadać mediom najgorszych bredni na twój temat, co tylko mu do głowy przyjdzie – i jako wspomnienia twojego starego kumpla będzie to dla ludzi wiarygodne. To nic, że natychmiast zaprzeczysz. Uwierzyliby twoim zaprzeczeniom tylko wtedy, gdybyś miał wysokie notowania w sondażach – zresztą wtedy media nawet nie ośmieliłyby się na podobne publikacje. Ale jeśli przypadkiem akurat zebrały się nad tobą czarne chmury, takie zaprzeczenie będzie tylko uznane za jeszcze jeden dowód, że stary kumpel mówi prawdę. Jeśli dołujesz w sondażach, wszystko zawsze obróci się przeciwko tobie, cokolwiek byś robił. Możesz nawet wygrać z takim sukinsynem proces, zedrzeć z mediów dowolne odszkodowanie – nic już nie pomoże; zanim sąd się zdąży zebrać, wyborcy już dawno wydadzą i wykonają wyrok.

Już widziałem parę obiecujących karier, które się skończyły w ten sposób. Każde wypadnięcie z profilu, każdy sondażowy dołek to ryzyko katastrofy.

Lepiej o tym nie myśleć. Wracamy do hotelu, siedzę na tylnym siedzeniu sam, bo Van wyjątkowo ulokował się obok kierowcy, jakby chciał pokazać, że czuje się obrażony za dzisiejszą scysję. Czasem zachowuje się jak dzieciak.

Kazałem przyciemnić szyby także od swojej strony. Od zewnątrz są nieprzejrzyste zawsze, tak je zaprojektowano – ludzie z ulicy nigdy nie zobaczą, czy jednym z dziesiątków identycznych na pozór samochodów biura Komisji jedzie akurat jakiś drobny urzędnik, czy któraś z najważniejszych osób kontynentu. Ja, gdybym chciał, mógłbym się im przyglądać. Nie widziany, podpatrywać twarze tych, których los spoczywa w moich rękach. Tylko że, szczerze mówiąc, są one ostatnią rzeczą, jaka mnie interesuje.

Siedzę nieruchomo, w półmroku, odprężony, bo EFG nie odezwało się przez cały dzień – jeszcze tuż przed opuszczeniem biura osobiście sprawdzałem w organizerze -i z jakiegoś powodu cały czas chodzi mi po głowie ten Des Paul. Nawet go już sobie zdążyłem przypomnieć: dawno, dawno temu działaliśmy razem na rzecz środowiska, ochrony mniejszości, no i wszystkiego, tak jak to było. Pewnie nie zaszedł wysoko. Nie mógł – za bardzo się tym wszystkim przejmował. Pamiętam go jako strasznie nawiedzonego, kompletnego bolszewika. Zawsze byłem wobec takich ludzi podejrzliwy. Trzeba mieć odrobinę dystansu do siebie i tego, co się robi.