Ну а лясніцтва тут размясцілі пасля вайны.
Як толькі мы апынуліся ў Б*, Гальяш адразу пачаў шчоўкаць фотаапаратам... Аж няёмка. Знаёмыя месцічы ходзяць, касавурацца, а гэты здымае. Людзі ж застраманыя. Падумаюць, што праверка якая. А калі праверка, значыць, пасля вымовы ад начальства - разборкі, а тады і звальненне... А куды асабліва пойдзеш працаваць у гэтым мястэчку?
Таму я ўпарта цянула біёлага на другі прыпынак, дзе нам належала сесці на іншы аўтобус, які два разы на дзень ездзіў у Жухавічы. Так што да мяне дахаты, на шчасце, не было часу заходзіцца. Таму што як патлумачыць бацькам, чаму прывяла не свайго хлопца? І так суседзі нарасказваюць ім, наплявузгаюць... Вунь як дзівіцца паштарка, ледзь ровар у слуп не скіравала.
Ну навошта ён здымае і здымае гэты павалены плот са скурчанай ігрушай, ствол увесь у вузлах і трэшчынах, быццам паднялі са дна мора... Хатку, крытую даўняй дранкай... Аўтэнтыкі захацеў!
Я ніколі не жыла ў вясковай хаце. Бацька і маці пажаніліся яшчэ ва ўніверсітэце, а калі патрапілі сюды па размеркаванні, як маладым спецыялістам, ім адразу вылучылі аднапакаёўку з лоджыяй у двухпавярховым шэрым дамку, складзеным з сілікатных цаглінаў, мёртвых і шэрых, у адрозненне ад сапраўдных, чырвоных, са слядамі пальцаў майстра-цагельшчыка - з такіх будавалі замкі і храмы.
Як я марыла, каб побач быў замак! Нейкі час прымала за яго нават пажарную каланчу... І як замірала сэрца, калі дзесь у траве чырванелі патрушчаныя цагліны... Ці не рэшткі замка?
Можа, і таму я так захапілася гісторыяй і раскопваннем ейных падмуркаў?
Аўтобусік на Жухавічы тросся, быццам няспынна скардзіўся на неспакойную старасць. Я заглядзелася ў вакно - ні на што, проста бываюць такія моманты здранцвення, адсланення... І раптам усвядоміла, што Гальяш ужо нейкі час вывучае мяне нейкім дзіўным позіркам. Пабачыў, што я вярнулася з летуценняў, і спытаў:
- Паслухай, а навошта ты гэта ўсё робіш?
Я ўздрыгнула, як заспетая за нечым непрыстойным. Гэта ён пра што? Патэнцыйны граф крыва пасміхнуўся.
- Ну, едзеш са мной... Дакументы дапамагала разбіраць... Хату чысціла...
Я пастаралася, каб голас мне не здрадзіў.
- Павінна ж я расплаціцца за дармовае жыллё.
Біёлаг апусціў галаву, хмыкнуў, і зноў дзіўны позірк:
- Ну а калі б я скасаваў дамову, і ніякага дармовага жытла? Ты б са мной не паехала?
Няўжо ён падазрае... Няўжо я выдала неяк сябе, закаханая дурніца... І ён намякае, што мая такая ўвага яму непрыемная. Залішняя. Так, сабрацца... Мармытнуць абыякава:
- Мяне ўсё роўна цікавяць гістарычныя расследванні...
На шчасце, небяспечная размова перарвалася - мы прыехалі. Але на прыпынку апынуліся адны-аднюткія. Ды каму магло тут што спатрэбіцца
- ні будынкаў, ні людзей, ля шашы бетонны слуп з памятай бляшанай шыльдай з раскладам аўтобусаў, лес, прарэзаны дарогай з коркай падсохлай гразі, у якой выразна адбіліся рубчыкі шынаў.
Па гэтай дарозе мы і рушылі. Гэта быў не той шлях, якім ехала ў Жухавічы брычка з фатографамі. Графскі дом паказаўся за плотам з бетонных квадрацікаў у профіль. Жалезныя вароты, яшчэ з бляшанымі зорачкамі на іх, ляжалі на зямлі ў якасці дыванка.
- Ну вось, мая спадчына... - насмешна-трывожна прамовіў Гальяш.
Тут сапраўды можна было ратавацца толькі іроніяй... Дом даўно пазба-
віўся прыбудоваў і ўсялякіх архітэктурных лішкаў. Толькі аблезлыя калоны перад уваходам стаялі, як ногі даўно памерлага слана. Над дзвярыма, дзе калісьці красаваўся герб з ваўчынай пысай, бачыўся прамавугольны след ад сарванай шыльды і чорныя дзіркі мацаванняў. У некаторых вокнах першага паверха захаваліся краты ў выглядзе сонейка. Можа, бачылі такія, савецкага часу: у куце - круг, ад яго па ўсім перыметры разыходзяцца промні-прэнты. Быццам прыдумалі здзеклівы сімвал, згадваючы беларускі адраджэнцкі лозунг “Загляне сонца і ў наша ваконца”.
Ціха, бязлюдна... Толькі вецер шасціць сухімі лістамі.
Біёлаг, не адрываючыся, глядзеў на тое месца над дзвярыма, дзе вісеў калісьці герб.
- Паслухай, Сімка, калі я - нашчадак Каганецкіх, калі ўва мне іх кроў, значыць, мне маглі перадацца і іхнія якасці... Спадчынныя хваробы і праклёны...
- Гэта ты наконт чаго? - напружана папыталася я, надта ўжо сур’ёзны твар быў у майго спадарожніка. - Пра лікантропію? Здзекуешся? Ты ж вучоны... Нават у дзевятнаццатым стагоддзі разумныя людзі змаглі давесці, што ваўкалацтва няшчаснага графа - містыфікацыя.