Калі джып, з дзверкай, якая матлялася на адным мацаванні, з’ехаў туды, адкуль з’явіўся, адчайна падскокваючы ў каляінах, я стала перад сваім ваўкалакам.
Ну, напэўна, хтосьці мог і напалохацца, не ведаю. Вочы светлыя-светлыя, зрэнак амаль не відно, можна падумаць, што свецяцца, рот увесь у крыві... А галоўнае - рычыць. Па-звярынаму.
І глядзіць цяпер на мяне з гэтых светлых вачэй звер.
І цягне да мяне лапы...
Уцякай, Чырвоны Каптурок, сказала б мудрая казачная мараль.
Але я ніколі не любіла мараль у канцы казак. Асабліва пасля працы ў дзяржаўнай газеце.
І не было ў мяне чырвонага каптура, дарэчы, бо я згубіла яго, калі барукалася з бандытам. І не мелася ні боязі, ні агіды. Таму што я кахала так, што каб Гальяш ператварыўся і ў сапраўднага ваўка, пацягнулася б да яго, як да адзінага свайго сонейка...
А Гальяш стаяў і глядзеў, трохі пагойдаючыся, але я разумела, што ён мяне не бачыць. Ягоныя рукі пагрозна прыўзняліся... Магчыма, зараз ён успрымае мяне проста як яшчэ адну перашкоду... Тым больш трэба дапамагчы яму прыйсці да свядомасці, каб чагось кепскага не ўтварыў! Ступіла наперад, паклала рукі яму на плечы - а яны нават праз куртку адчуваліся, як каменныя, зазірнула ў твар і чамусьці ў мяне вырвалася:
- Шымон!
Я зараз жа паправілася:
- Гальяш! Гальяш! Ты мяне чуеш?
Скрозь выскаленыя зубы вырваўся звярыны рык. Але я нават не адхіснулася.
- Гальяш!
Ягоныя вочы пачалі трохі прыпадабняцца звычайным, шэрым... Раптам у іх мільгануў звярыны спалох... Паніка... Я паспешліва абцёрла ягоны твар ад чужой крыві ўласным шалікам-арафаткай:
- Усё добра! Я з табой!
Ён усё яшчэ баяўся - звер у ім баяўся... Як лунатык, калі, раптоўна абуджаны, бачыць сябе ў незнаёмым месцы... І такі жаль, такая любасць кроілі маё сэрца, што я, як апошняя дурніца, абшчаперыўшы яго, прыціснуўшыся, каб прагнаць ягоны спалох, пачала няўмела і бязладна цалаваць ягоную шыю, падбароддзе, вусны, яшчэ скрываўленыя, прыгаворваючы нешта супакаяльнае, вечную замову, словы якой прыходзяць да жанчыны ў патрэбны момант нібыта з сутарэнняў векавой памяці.
А потым яго сагнула напалам... І я прытрымлівала яго, яшчэ нядаўна напоўненага жывёльнай моцай, пакуль ён з агідай паласкаў рот гарбатай, жорстка адціраў рукі вільготнымі сурвэткамі... А потым спытаў:
- Табе... не страшна?
Нарэшце амаль сваім голасам, толькі нізкаватым і хрыплаватым.
- Не... - ціха адказала я і апусціла вочы... Горка, што больш я яго не пацалую, сорамна, што скарысталася непрытомнасцю, лашчыла чужога мужчыну... Як цяпер у вочы яму глядзець...
Але Гальяш прыўзняў мой твар за падбароддзе, і я сустрэлася позіркам з вачыма, зноў звыкла шэрымі:
- Ведаеш, я не пакіну цябе ў сваёй кватэры. Адну не пакіну. Дзе мне яшчэ адшукаць такую ўтаймавальніцу...
А праз стагоддзі - а менавіта столькі, па маіх адчуваннях, доўжыўся пацалунак, Гальяш пагладзіў мае растрапаныя косы.
- Ведаеш, аднойчы ў мяне нешта падобнае было. Але я стрымаўся, не дайшоў да шалу. Нягоднік, які напісаў на мяне данос, паспеў уцячы, а Лера адлівала мяне вадой. З фантана. Зачэрпвала шапачкай для басейна
- збіралася вечарам схадзіць на плавание - і плюх мне ў фізіяномію... А потым завяла да доктара. Мне забаранілі хвалявацца. Таблеткі год глытаў. І я страшэнна баяўся, што звар’яцею.
Ясна, а Лера, зразумела, яго гэтым палохала, а сябе выдавала як адзіна магчымую выратаваўцу і захавальніцу таямніцы.
- Я ніколі не пасаджу цябе ў клетку, - прашаптала я.
- А калі мне стане горш? - жорстка спытаўся Гальяш. - Калі я стану небяспечны? Я ж шмат чытаў пра гэта. Лікантропія - як і парфірыя, хвароба цалкам рэальная. Форма псіхозу. Стагоддзе таму некаторыя лічылі яе формай істэрыі.
- Ты - такі тыповы беларус, - прамовіла я, праводзячы, як калісьці марыла, пальцам па ягоных густых бровах. - Нам увесь час унушалі, што мы - спакойныя, цярплівыя, талерантныя такія. А як толькі адыходзім ад гэтай нормы, пачынаем бараніць сваю годнасць - адмарозкі. Падонкі. Чаму мы павінны быць бяспечнымі, як кісель? Ешце нас лыжкай? Памятаеш рэпавую песню з прыпевам “Беларусы - шалёны народ”? Калі доўга заганяць у сябе гнеў, ён рана ці позна выбухне шалёным супрацівам. Я не баюся твайго звера. Не бойся і ты. Сёння ён нас выратаваў.
Мы стаялі над магілай двух закаханых, якая знаходзілася на дне высахлага балота.
Але цяпер, калі поўня ўсё больш выразна праяўлялася на восеньскім небе, быццам нехта ўсё бліжэй падносіў ліхтар з таго боку нацягнутага сіняга палатна, я бачыла, што паміж купінаў у некалькіх месцах паблісквае вада.