— Przestańże wreszcie! Naprawdę nie wiem, do czego pijesz.
— Zrozum mnie dobrze, Max … — ciągnął nieubłaganie — … nie chcę w tym momencie uprawiać żadnych złośliwości. Po prostu wyrażam swe najwyższe zdumienie. Nigdy jeszcze nie przyszło mi do głowy, aby zarzucić wędkę na taką grubą rybę. Istnieją trzy skuteczne sposoby, żeby się odkuć w tym parszywym życiu: po pierwsze — pracować w, pocie czoła, po drugie — urodzić się w dobrej rodzinie, po trzecie: — wżenić się w dobrą rodzinę. Z tego wszystkiego najlepsza jest ta druga ewentualność, ponieważ … Na Boga! Czemu się tak denerwujesz, ja tylko żartuję!
— Odszczekaj to ostatnie zdanie!
— W porządku, wycofuję się, nigdy tego nie mówiłem. Już dobrze, dobrze … Czemuś taki przewrażliwiony? Po prostu się dziwiłeś, a ty mnie źle zrozumiałeś! Skoro tak, to przepraszam.
— Ale … — Max nie umiał obrócić wszystkiego w żarty. — … ale ja wiem, że nie mówiłeś serio. Tylko skąd ci przyszło do głowy, że mógłbym myśleć o żeniaczce, skoro mamy we dwóch …
— Człowieku, czy ty nie umiesz mówić ciszej? … — wyszeptał Sam…
— A tak mimochodem: zdążyłeś się już zastanowić nad moją ofertą?
— Tak. To jedyne rozsądne wyjście. Nie wracam na Ziemię.
— Kochany chłopie! — wyciągnął ręce — Nigdy tego nie pożałujesz. Jednak po chwili na jego twarzy ukazał się wyraz zakłopotania.
— Ale musimy zdobyć kupę forsy.
— Przecież chyba już coś zarobiliśmy na tej krypie!
— Nie wygłupiaj się. Jeśli tylko zechcesz podjąć z kąta jakąś zna czniejszą sumę, możesz być pewny, że cię nie wypuszczą ze statku, aż na Ziemi. Trudno. Oszczędzaj swe napiwki, staraj się o więcej i zostaw wszystko mnie. Ja już się tym zajmę.
— Ale jak?
— Istnieje wiele możliwości. Nie twój interes …
— Świetnie. Powiedz mi tylko, o czym myślałeś, gdy … Załóżmy, że naprawdę chciałbym poślubić Ellie …To czysta teoria, gdyż ona jest jeszcze dzieckiem, a ja z pewnością nie stanowię dobrej partii… ale załóżmy tę ewentualność. Co to w ogóle obchodzi wszystkich ze statku? Sam sprawiał wrażenie człowieka porządnie zaskoczonego.
— Jak to? Czy ty naprawdę nie wiesz, kim ona jest?
— A co miałbym wiedzieć? Nazywa się Eldreth Coburn, wraca do domu, pochodzi z Hespery. Czy coś jeszcze?…
— Biedaku! W takim razie nie wiesz, a i ona ci nie powiedziała, że jest jedyną córką Jego Ekscelencji Sir Johna Fitzgeralda Coburna, generała w stanie spoczynku, OBE, KB, OSU, a także prawdopodobnie XYZ. Ojciec Ellie jest ambasadorem, a także urzędującym przedstawicielem Najwyższego Komisarza.
— Mój Boże!
— Rozumiesz teraz wszystko, naiwniaku? Jeśli jesteś z nią, w tak serdecznych stosunkach, powinieneś to wykorzystać, dopóki jeszcze nie dobiliśmy na Hesperę.
— Powinienem ci w tej chwili urwać głowę! Ona jest zbyt miła, by móc z nią tak postępować.
— Z pewnością … — zachichotał Sam — Ale sam dobrze wiesz, że trzeba korzystać z deszczu, dopóki pada.
Wiadomość o ojcu Eldreth wprowadziła Maxa w duże zakłopotanie. Oczywiście, przypuszczał, że nie należy do grupy zwykłych zjadaczy chleba — w przeciwnym razie nie mogłaby sobie pozwolić na luksus lotu w kabinie pasażerskiej, ale bogactwa się nie obawiał. Jednak nowina o tak wysokich koneksjach była nie do zniesienia.
Postanowił, że skończy ten romans. Miał zamiar w ten sposób ułożyć swój rozkład zajęć, aby mógł ze spokojnym sumieniem oświadczyć Ellie, że nie ma czasu na gry w szachy. Ciekawe, jak na to zareaguje? E11ie po prostu rzuciła zabawę i zaczęła mu pomagać, aby mógł szybciej skończyć. Dlatego musiał uderzyć bez zasłony dymnej.
— Widzisz, Ellie … pasażerowie, którzy przychodzą tutaj, odwiedzać zwierzęta, zaczynają coś plotkować na nasz temat. Jestem zdania, że nie powinna pani zadawać się dłużej ze mną.
— Bzdura!
— O, nie. Choć oboje dobrze wiemy, że to tylko niewinna zabawa, skąd mają wiedzieć o tym wszyscy inni?
Wysunęła wzgardliwie dolną wargę.
— Czy i z panem muszę się pokłócić? Mam wrażenie, że pobierał pan nauki u miss Mimsey.
— Skądże znowu. Oczywiście, może pani nadal odwiedzać Chipsie, ale lepiej będzie, jeśli zechce pani przychodzić w towarzystwie innych pasażerów.
Już miała na końcu języka ostrą ripostę, lecz rozmyśliła się i wzruszyła ramionami.
— W porządku. Nie powiem żeby tu było przyjemnie rozmawiać. Zgoda. Dlatego już od dzisiejszego popołudnia, gdy tylko skończy pan pracę, będziemy się spotykali w bawialni. Liczę, że przyjdzie pan także wieczorem.
Max zaprotestował. Mr. Giordano z pewnością nie dopuściłby do tak ostentacyjnego łamania reguł, obowiązujących na statku. Lecz i na to miała gotową odpowiedź.
— Proszę się nie przejmować pańskim szefem. Mogę go sobie obwinąć wokół małego palca … — tę uwagę poparła oczywiście odpowiednim ruchem ręki.
Gdy Max wyobraził sobie opasłego mr. „Gi”, kręcącego się wokół małego palca Ellie, umilkł na moment, lecz w końcu zdołał wydobyć z siebie głos.
— Chyba pani nie wie, że załoga nie ma prawa wstępu do salonu. To jest …
— Ależ skądże. Przecież już nieraz zapraszałam mr. Dumonta i kapitana Blain’a na kawę.
— To zupełnie inna sprawa. Mr. Dumont jest oficerem, a jeśli kapitan pozwoli … w tym wypadku będzie pan moim gościem.
— Nie. Tego zaproszenia nie mogę przyjąć. A kapitan … Gdyby kapitan zobaczył nas teraz razem, chyba wyszedł by z siebie … oczywiście nie z powodu pani, lecz z racji mojej bezczelności … — usiłował wyjaśnić jej tę subtelną różnicę między prawami pasażerów a tym, co wolno było załodze — A gdyby jeszcze dojrzał mnie w salonie, osobiście pogoniłby mnie aż na pokład H. Niżej jest już tylko próżnia …
— Nie wierzę …
— To pani prawo … — wzruszył ramionami — Ale dobrze. Przyjdę dzisiaj wieczorem, żeby się pani mogła przekonać na własne oczy, jak sprawy stoją. Oczywiście, sam kapitan nie wypchnie mnie z salonu … to byłoby poniżej jego godności. Zastąpi go mr. Dumont, zaś jutro rano stanę przed kapitanem, który ukarze mnie wstrzymaniem żołdu … co najmniej na miesiąc. Wreszcie zauważył, że przejęła się jego słowami.
— Na coś takiego mogę tylko odpowiedzieć, że to śmierdząca sprawa co cuchnie, aż pod niebiosa. Przecież wszyscy ludzie są równi … Wszyscy ludzie! Tak mówi prawo!
— Czy aby na pewno? Moim zdaniem chyba tylko ci z góry …
Wtem wstała i wyszła. Max musiał się zająć uspokajaniem mr. Chipsa, lecz nie było nikogo, kto mógłby dokonać tej sztuki. W końcu doszedł do wniosku, że dzień, kiedy wraz z Samem miał zniknąć ze statku, nadejdzie raczej nieprędko.
Następnego dnia Ellie znowu pojawiła się koło stajni, ale tym razem w towarzystwie pani Mendoza, która wyglądała niczym właścicielka cyrku na wakacjach. Eldreth zwracała się do Maxa tyleż uprzejmie, co bezosobowo, tonem szlachetnie urodzonej lady, która chce być miła dla służby. Gdy tylko jednak mrs. Mendoza znalazła, się poza zasięgiem wzroku, szybko zmieniła ton.
— Max?
— Słucham, panienko.
— Chciałabym … Max, jak nazywał się pański wujek? Czy przypadkiem nie Chester Jones?
— Tak, Ale dlaczego? …
— Ach … to nie ma właściwie nic do rzeczy … — dokończyła zupełnie innym głosem, gdyż pani Mendoza zbliżyła się na niebezpieczny dystans. Temat upadł. Następnego dnia rano wezwał go szef kantyny.