Адам Глёбус
Дамавікамерон
Падрыхтаванае на падставе: Адам Глёбус, Дамавiкамерон — Менск-Vilnia-Biełastok: Выдавецтва, 1994. — 139 с.
Рэдактар: Dubaviec Siarhiej
© Камунікат.org, 2012
Частка першая
Маладая жанчына засталася ў доме адна.
Увечары настойлiва пазванiлi ў дзверы. Жанчына падумала, што прыйшла суседка, i адчынiла. На парозе стаяў незнаёмы барадаты мужчына ў чорным скураным палiто i ў капелюшы, насунутым на вочы. Жанчына памкнулася зачынiць дзверы, але госць спынiў яе выразным жэстам рукi ў блiскучай пальчатцы.
— Хто вы? Што вам трэба? — ледзь чутна прашаптала гаспадыня пустой кватэры.
— Я — Дамавiк. Усё, што ў гэтым доме, належыць мне. Ты таксама належыш мне, — мужчына зайшоў у дом. — Распранайся.
Жанчына скiнула чырвоны з белымi ружамi халат i засталася ў чорнай шаўковай бялiзне.
— Усё здымаць? — спытала яна ў вастраносых ботаў.
— Усё, — прагучала з-пад цёмнага капелюша.
Гаспадыня скiнула бялiзну.
— Павярнiся да мяне спiнаю i нахiлiся.
Жанчына паслухмяна, сама не ведаючы чаму, выконвала загады Дамавiка. Яна павярнулася да яго спiнаю i нахiлiлася. Ён не здымаў нават пальчатак, калi рабiў тое, што людзi звычайна называюць актам.
Акрамя халоднага страху жанчына не адчула нiчога.
Калi маладая жанчына ў чырвоным з белымi ружамi халаце палiла тонкую цыгарэту, яна была ўпэўненая, што Дамавiк — плён яе фантазii.
Жанчына прайшла доўгiм калiдорам i спынiлася каля дзвярэй з шыльдаю "Аддзел кадраў". Пастукала. "Калi ласка", — пачулася з-за абабiтых дэрмацiнам дзвярэй. Зайшла. За сталом сядзеў худы чалавек у "тройцы" i пры гальштуку — Кадравiк.
— Ёсць пытаннi? — ён паправiў вузел на гальштуку.
— Я па аб'яве, што была ў "Вечаровым Мiнску".
— Дакументы?
Жанчына выняла з рыдыкюля пакет i расклала на стале: пашпарт, працоўную кнiжку, стужку фотакартак 3¬4 i заяву, напiсаную круглым почыркам. Кадравiк зiрнуў на дакументы, зазначыў, што карткi няякасныя — у жыццi прыгажэй, устаў i апусцiў шторы на акне. Ён запалiў верхняе святло i доўгiм важкiм ключом замкнуў дзверы. Ключ ён паклаў на высокi размаляваны пад мармур сейф. І толькi тады сказаў:
— Можна.
— Тут? — жанчына агледзела кабiнет.
— Так, — Кадравiк паправiў гальштук.
— Сорамна...
Ён кароткiм ключом адчынiў сейф, дастаў адтуль бутэльку каньяку i чарку.
— Выпiце, калi ласка.
— А вы?
— Служба. Пры выкананнi, скажам так.
Жанчына выпiла каньяк. Распраналася яна павольна i акуратна. Кадравiк зазначыў, што бялiзна зусiм новая. Сарамлiвая жанчына схавала бялiзну пад сукенку, павярнулася да Кадравiка i сказала:
— Сорамна.
— Звыкнеце, — Кадравiк нiколi не гаварыў з жанчынамi на ты, — прайдзiце колькi разоў па кiлiму, я павiнен паглядзець вас, ацанiць, скажам так.
Статная жанчына няспешна пайшла па кiлiму. Кадравiк з прыемнасцю глядзеў на яе вабныя формы i сам сабе зазначыў, што не разумее, чаму такая жанчына павiнна працаваць.
— Можаце апрануцца, — ён апусцiў вочы.
Жанчына бессаромна глядзела на Кадравiка.
— Неабавязкова, — сказаў ён.
— Але я не супраць, — жанчына падышла да Кадравiка i распусцiла вузел ягонага гальштука.
— Вы атрымаеце накiраванне ў лепшую групу.
Натуршчыцай жанчына працавала нядоўга, яна выйшла замуж за выкладчыка тэхнiкi жывапiсу, i той забаранiў ёй працаваць наогул.
Кадравiк працягвае налiваць сарамлiвым жанчынам каньяк.
Легкавая машына афiцыйнага колеру мiнула мост, праехала праз лес, заехала на тэрыторыю закiнутага кляштара, абмiнула званiцу i цагляныя выгбы разбуранага сабора, спынiлася каля паруйнаванага палаца i пасiгналiла.
Праз iмгненне з-за рага з'явiўся хлопец у джутавым строi. Ён адчынiў дзверцы афiцыйнай машыны, з якой выйшлi на някошаную траву дзве маладыя асобы, бландзiнка ды брунетка, а за iмi кiраўнiк.
— Знаёмцеся, выгукнуў кiраўнiк i ўзяў хлопца пад локаць, — Вадзянiк: гаспадар закiнутага, забытага Богам i людзьмi кляштара i святой вады. А гэта — мае брунетка i бландзiнка. Імёны i прозвiшчы яны пакiнулi ў лесе пад мостам.
— Пайшлi да святой вады, — прапанаваў гаспадар закiнутага кляштара.
— Чакай, — кiраўнiк адчынiў багажнiк, дзе хавалася вялiкая кардонная скрыня.
Вадзянiк прыхапiў скрыню, i госцi пайшлi па высокай траве за джутавай спiнаю Вадзянiка.
За палацам, у лагчыне, стаяла на святой крынiцы лазня, збудаваная паводле праекта кiраўнiка. Лазня была падрыхтаваная да ачышчэння цi забруджвання, бо ўсё залежыць ад светапогляду i веравызнання.