А на золку ён будзе вяртацца, i кашуля вiсецьме на плечыках i махацьме рукамi. А кабеты з сталовай знойдуць букет i па адной кветцы паставяць у вазы на сталы адпачывальнiкаў. А той, каму не хопiць ружы, яшчэ i пазайздросцiць астатнiм.
— Займацца ананiзмам шкодна?
— Затое прыемна.
— Дык шкодна цi не?
— Усё прыемнае — шкодна.
— Жанчына лепш за ананiзм?
— Вядома лепш.
— А займацца з жанчынаю шкодна?
— Небяспечна.
— Гэта iншае.
— Не шкодна.
— А з жанчынаю прыемна?
— Прыемна.
— Вы казалi, што ўсё прыемнае — шкодна. Як быць?
— З жанчынаю небяспечна, а значыць i шкодна.
— Тады i ананiзм такi ж шкодны, як i занятак з жанчынаю?
— Напэўна.
— А як лепш, з жанчынаю цi з мужчынам?
— Як каму.
— А вы спрабавалi з мужчынам?
— Спрабаваў. Не спадабалася.
— А мне варта паспрабаваць?
— Калi дзеля цiкаўнасцi, дык не варта.
— А з жывёлаю прыемна?
— Не спрабаваў.
— Але ёсць такiя , што займаюцца з жывёламi. Вы iх не сустракалi?
— Сустракаў жанчыну, што займалася з сабакам.
— І ёй было прыемна?
— Напэўна, калi яна гэтым займалася.
— А з жывёламi шкодна?
— Небяспечна.
— А вы змаглi б паспрабаваць з жывёлаю?
— Напэўна, не змог бы.
— А чаму?
— Мне нават ад такой думкi робiцца непрыемна.
— Вы натурал?
— Так. І, дарэчы, табе не здаецца, што нашая гутарка чымсьцi нагадвае ананiзм?
— Затое цiкава, прыемна i нiякай шкоды.
Госць увалiўся ў кватэру а дванаццатай ночы, дый не адзiн, а з сябрам i сяброўкаю. Гаспадар пашкадаваў, што пусцiў п'яную кампанiю, бо сам быў з каханкаю. Тая засталася ў ложку, а гаспадар правёў начных наведнiкаў на кухню. Госць запатрабаваў вiна, закусак i цыгарэт. Гаспадар сабраў на стол. Госць схапiў бутэльку, разлiў яе па шклянках адразу ўсю, выпiў сваю чвэрць, запалiў цыгарэту i папрасiў гаспадара выйсцi "на два словы".
У вiтальнi Госць зашаптаў на вуха гаспадару:
— Гэта мае сябры. Ён — мент, але класны мужык, i баба яго класная. Хай яны застануцца ў цябе да ранiцы...
— Не магу я iх пакiнуць. У мяне адзiн пакой, ложак ужо заняты, каханка ў мяне.
— А калi мы iх на кухнi пакладзём? Ёсць у цябе якi-небудзь стары матрац? — напiраў п'яны Госць.
— Няма ў мяне матраца, нi старога, нi новага.
— А коўдра ватная ёсць?
— Здаецца, ёсць...
— Чакай тут, зараз у iх спытаюся, — Госць хiтнуўся ў бок кухнi i ледзь устояў на нагах. — А зрэшты, што ў iх пытацца? Коўдра дык коўдра, на кухнi дык й-ййк.. Ікаўка напала. Пайшлi дап'ём.
На кухнi Госць выпiў з гаспадаровай шклянкi, паклаў у кiшэню пачак цыгарэт, развiтаўся i сышоў.
Гаспадар прынёс з кладоўкi коўдру i падушку з прасцiнамi, сябры нечаканага Госця пачалi ўладкоўвацца на ноч, а ён вярнуўся да каханкi. Тая прахапiлася ад сну, села на ложку i запыталася:
— Сышлi?
— Цiшэй ты! Леглi на кухнi.
— Утраiх?
— Удваiх, адзiн сышоў.
— А гэтых няўжо ты не мог выгнаць?
— Ды цiшэй гавары, — асцярог гаспадар. — Не мог я iх выгнаць.
— Тады будзем спаць, — каханка павярнулася тварам да сцяны.
Мужчына паклаў руку на жаночыя грудзi. Яму хацелася цеплынi i пяшчоты. Жанчына адкiнула мужчынскую руку ад сваiх грудзей.
— Ты не хочаш?
— Будзем спаць.
— А чаму ты не хочаш? Ну, перапынiлi нас, з кiм не бывае...
— Непрыемна, калi побач чужыя людзi...
— Ну, хочаш, я пайду зараз i праганю iх.
— Не трэба, давай спаць.
Мужчына зноў паклаў руку на жаночыя грудзi. Яму нясцерпна хацелася пяшчоты. Жанчына ўзяла мужчынскую руку i павольна перасунула яе з грудзей сабе на жывот, потым нiжэй у самае гарачае месца.