— Прабачце! — гукнуў Залётнiк да мiнiяцюрнае дзяўчыны з малочнай, як кiтайскi фарфор, скураю. Палова дзявочага твару хавалася за марлевай павязкаю. Ад "прабачце" дзяўчына ўздрыгнула i наставiла на чужынца аэрограф з такiм выглядам, нiбыта замест блiскучага пульверызатара ў яе руцэ чорны браўнiнг.
— Яшчэ раз прабачце, я нiкога не хацеў напалохаць, — замармытаў Залётнiк. — Проста не трэба сядаць спiнаю да адчыненых дзвярэй! — дыдактыка думкi надала ўпэўненасцi бруднарукаму Залётнiку. — Дарэчы, ад перапалоху лепей за ўсякiя лекi дапамагае канцэнтраванае малако. І я абавязкова падару Вам некалькi бляшанак, калi Вы дапаможаце прайсцi праз лабiрынт калiдораў да рукамыйнiка.
— Зараз, — дзяўчына паклала пульверызатар на жывапiсную, усю ў фарбавых крапках i разводах, падлогу.
Яны выйшлi ў калiдор, дзе натапыранай птушкаю сядзеў вахцёр — iнвалiд у сiнiм фрэнчыку.
— Вось сюды, — дзяўчына махнула на чорны дзвярны прагал.
— Нават носа не вiдаць, — зайшоўшы ў чарноцце, зазначыў Залётнiк.
— Недзе тут быў... Вой! — затрымцеў дзявочы галасок.
— Што? — Залётнiк пачаў разводзiць чарноцце рукамi, нiбыта збiраўся паплыць.
— Спатыкнулася аб прыступку!
Залётнiк зазначыў, што голас сыходзiць аднекуль знiзу, i прысеў на кукiшкi.
— Дзе Вы? — Залётнiк выставiў руку i заклэпаў дробным гусiным крокам.
Дзяўчына стаiлася i не аказалася.
— Я палiць кiнуў, шкада, а так бы з агнём у адно iмгненне выключальнiк знайшоў бы...
Раптам за спiнаю ў Залётнiка пачулася шархатанне. Азiрнуўшыся, ён убачыў у каламутным прагале дзявочы сiлуэт.
— А-а-а! — залямантавала яна i кiнулася калiдорам да вахцёра iнвалiда. Той, выехаўшы з-за стала, пусцiў чатырохколавую люльку ёй насустрач.
Залётнiк вылаяўся азiяцкiм матам i нетаропка пакрочыў за крыклiвай палахлiўкаю.
— Вы што сабе дазваляеце? — iнвалiд крыху прыўзняўся ў люльцы. — Прывязуць бляшанку малака, а прэтэнзiй, як у амерыканскага прэзiдэнта.
— Вар’яцтва, — паўшчуваў сам сябе Залётнiк. — Дурдом. Ты што, з глузду з’ехала? Каму ты трэба? Нi сiськi, нi пiськi дый дупа з кулачок, а вiску нарабiла на ўсю Маскальшчыну. Сцiхнi. А ты, — Залётнiк узняў указальны палец, на якiм паблiсквала бурштынавая кропля духмянага клею, — ты, абаронца на колцах, выглядаеш яшчэ большым iдыётам, чым яна. Зрэшты, гадам буду, а лiхтарык у цябе ёсць, бо якi ж ты iнакш вахцёр.
— А адкуль вы-ты ведаеш, — словы заскакалi на вахцёрскiм языку, як печкуры на патэльнi.
— Давай, а то не ўтрываю i тут нараблю.
Вартаўнiк крутнуў люльку i пакацiўся да свайго стала па кiтайскi лiхтарык.
У прыбiральнi, адчуўшы палёгку, Залётнiк задаў сам сабе пытанне:
— А цi спакушу я сёння чарнаклубую палахлiўку?
І, пачуўшы станоўчы адказ, заправiў вытрасены чэлес у нагавiцы.
Паўночы давялося яму ўгаворваць працавiтую дзяўчыну не займацца iнфармацыйным шчытом, а аддацца больш прыемным адчуванням. Тая нарэшце зразумела, што становiшча крытычнае: або яна саступiць, а потым скончыць работу, або работа не скончыцца нiколi. Каб не лiчыць сябе абдзеленай, яна запатрабавала 50 даляраў наперад. Залётнiк сплацiў названую суму i авалодаў беласкурай баязлiўкаю тут жа, у майстэрнi рэкламнага агенцтва "Бегемот". Асаблiвую асалоду ён атрымаў з пазiцыi, якая ў старажытным Кiтаi мела наступны назоў: "Дзiкiя гусi, якiя ляцяць на спiне". Праўда, у нашым варыянце гэты палёт выглядаў так: Залётнiк ляжаў на спiне, а жанчына сядзела зверху спiнаю да ягонага твару. Адзiнае, што варта зазначыць, гэта найглыбейшасць фрыкцый. Пэўна, сума ў 50 даляраў цалкам задаволiла начную работнiцу, i адпаведна яна задаволiла Залётнiка цалкам.
Толькi асноўны пралёт Залётнiка быў не ў самой пазiцыi "Дзiкiя гусi, што ляцяць на спiне", а ў яе наступнасцi. Праз тры днi, калi ў мястэчку Глыбокае ён атрымлiваў чарговую партыю канцэнтраванага малака, дык заўважыў, што прычынаю зудлiвасцi ў паху i пад пахамi з’яўляюцца лабковыя вошы. Залётнiку давялося адкласцi камандзiроўку ў Маскву на адзiн дзень i схадзiць у спецыялiзаваны душ, дзе з дапамогаю карбафосу змылiся казытлiвыя непрыемнасцi.
Стоячы пад гарачымi струменямi, Залётнiк успомнiў лысую галаву вахцёра i ўхмыльнуўся — на лысiне вошы не вядуцца.
Юнак апынуўся ў травеньскiм парку, дзе i знайшлася незанятая лаўка. Ён збiраўся рыхтавацца да ўступных iспытаў у педагагiчную вучэльню. Трэба было вывучыць больш за дзесяць вершаў. Юнак старанна перапiсаў хрэстаматыйныя творы ў нататнiчак i кожныя заняткi пачынаў з паўтарэнняў. Вось i ў свежым парку, сеўшы на лаўку, ён замармытаў наступныя радкi Петруся Броўкi: