Дарогi

Даўней, бывала, я ня мала
Пакуты зьведаў ля сахі,
Але заўсёды моц трымала,
Хоць сам — прысадзісты, сухі.

На плечы браў цяжкія скрыні
Пудоў па дзесяць — ня хлушу.
Мяне любілі гаспадыні,
Хапала сіла за душу.

Я не хачу спрачацца з вамі,
Адно магу сказаць, што я
I сёньня здолеў-бы рукамі
Трымаць за рогі бугая.

— Ха-ха! Ці ёсьць чым выхваляцца, —
Сказаў уедліва другі.
— Пакуль віно ня зьнікне ў шклянцы,
Ты дужы, дружа дарагі.

А хто, скажы, паверыць можа,
Што маеш сілу і запал?
Вось я — быў час — пісаў прыгожа!
Сапраўдны інтэлектуал!

Пісаў артыкулы ў газэты.
А трапіць рукапіс чужы —
Праз адаптацыю і гэты
Ішоў у друк, у тыражы.

Кіпела сіла ў маіх творах!
Дзівіўся кожны, далі-Бог!
Зайздросьціў мне і друг і вораг,
Шмат зарабляў, і ўсё я мог.

Усё я мог купіць за грошы:
Імя, становішча і чын,
I гарнітур сабе харошы,
I хванабэрыстых жанчын.

Я лёгка кідаўся грашыма,
Мне чэк давалі напавер.
Цяпер у сэрцы — Гірашыма.
Самотны, бедны я цяпер.

Ужо няма былога спрыту.
Як вы, і я не малады.
Ніхто ў пабітае карыта
Ня будзе цёплай ліць вады.

Ніхто і словам не згадае,
Ня скажа міла: «добры дзень».
Не пацалуе маладая,
А пакусае авадзень.

Дый той пагрэбуе напэўна,
I адляціць адразу прэч...
Сказаў жартліва ён, ці гнеўна:
— Цяпер я хто? Пустая рэч!

Цяпер уцеха ўся за шклянкай
Благога таннага віна.
А хтосьці з жонкай, ці з каханкай...
Мне-ж — толькі ложак і сьцяна.

Браткі, за ваша п'ю здароўе!
Згадайма дзён мінулых звон,
Як малако пілі кароўе,
А на вясельлях самагон...

Пасьля зусім раскіс прамоўца,
Пачаў ён лаяць цэлы сьвет.
А я маўчаў. I ані слоўца.
Я ўспомніў дзедаў запавет:

Сілаю не выхваляйся,
У душы хвалька душы.
З мілаю не памыляйся,
Маеш грошы — не грашы.