ПРЫСАДАМІ
Паклон дарожанькам бясконцым.
Прайду я трохі пехатой.
Прыемна пахне цьветам, сонцам.
Лугі ў духмянасьці густой.
А прыдарожныя таполі
Паклалі цені на траву.
Пшаніца ціха шэпча ў полі,
Што я валошкі не сарву.
Іду. Ніхто не зьневажае,
Ня ганьбіць лаянкай ніхто.
Сьпякота ўпартая, чужая,
З мяне здымае паліто.
Я ня шукаю тут падтрымкі,
Сустрэчны вецер — песьні сват
Бярэ мяне ў свае абдымкі
I цягне лёгка ў цень прысад.
I сяду я на белы камень,
Каб адпачыць, пасьля ізноў
Ісьці, ісьці ў жывым блуканьні
Да лепшых мрой, да лепшых сноў.
ПАРЫЖ
Парыж, Парыж! —
Пяюць у кабарэце.
Краса, гарыш
У ботах і ў бэрэце.
Хусьця няма,
Табе няма спакою.
Няўжо сама
Захоплена сабою?
Сьмяецца твар...
Сарваныя фіранкі:
Краса — тавар,
Пазорнае — за франкі.
Парыж, Парыж, —
Заходзяцца аркестры.
Каменны крыж
На сэрцы — у маэстры.
На скрыпцы смык
Гульліва піліць струны.
I бляск і шык
Зрываюць змрок чыгунны.
Краса — тавар,
Пазорнае — за франкі.
Сьмяецца твар
Аголенай вакханкі.
Усьмешка аж
У сківіцах скавыча,
Галоў віраж
Яна прынадна кліча.
Глядзяць усе —
Красуня ў зыркай пляме.
Жывой красе
Ня лёгка перад намі.
Блішчыць ня медзь,
А золата прыгожа.
Адно глядзець
Ня кожны сьветла можа
На прыгажосьць,
На чыстую натуру...
Дурная млосьць
Ідзе ад злога юру.
Парыж, Парыж, —
Пяецца ў кабарэце.
Краса — наўзвыш.
Вы нізка не бярэце.
ЭЙФЭЛЕВА ВЕЖА
На Эйфэлевай вежы
Гуляе вецер сьвежы.
Ён тут гарэзны гаспадар,
Мне дзьме ў патыліцу і ў твар.
I проймай абыймае,
I мой настрой трымае.
Я пазіраю навакол,
Як птушка ўзьлётная на дол.
Стаю над панарамай.
За Трыюмфальнай брамай
Праз Элізэйскія Палі
Палацы, паркі паплылі,
Старое места, плошчы,
Мантмартр, кафэ, любошчы...
На вежу я высока ўзьлез,
Вачыма — за Булёнскі лес.
А лятуценьня сіла
Мяне вышэй насіла,
Каб сэрца прыгадаць магло
Мой край і роднае сяло.
NOTRE-DAME
У Парыжы ёсьць сабор Нотр-Дам.
Хараство і веліч! Дзіва звышдзівоснае!
Як-жа вам я ў слове перадам
Захапленьне ў вобразы непераноснае?
На сьцяну ня голуб, ня жураў
I ня зьвер, а злосная пачвара ўбілася.
Страх! На Гмах сьвяты я пазіраў,
I душа мая цішком перахрысьцілася.
А пачвары — зьлепкі мастакоў
Прамаўлялі мне, што трэба тут ачысьціцца,
Што ўвайсьці ня проста ў мірны схоў,
Як звычайна зацікаўлены ў турыстыцы.
Не дарэмна з-пад пяра Гюго
Хараство глядзела вечнай Эсмэральдаю,
I пачварны Квазімода праз яго
Званаром быў, клічам, Божаю прыладаю.
Я ўвайшоў, і адчуваў нутром:
Я пабожным чыстым пачуцьцём закрануты,
Бо Нотр-Дам ня толькі Божы Дом —
Дух Сьвяты, каменнай рызаю апрануты.
СЯРОД ЧУЖЫХ
Чорныя вочы, чорныя вочы,
I ўсюды ўсё чорнае, чорнае.
Позірк мужчыны, позірк дзявочы —
Змрок ночы, затоны вячорныя.
Мройныя вочы ветлай Чыліты
З густой цямрынёй, а ласкавыя.
Цёплы агеньчык, сьмехам прыкрыты,
А ёсьць і зусім няцікавыя.
Чорныя вочы... Хіба я ўбачу
Блакітныя, а хоць-бы шэрыя?
Крочу паволі, проста наўдачу,
I людзкасьці, шчырасьці веру я.
Шум каля крамаў. Бачу — заўзята
Гандлююць віном і бананамі.
Надта страката, пышна, багата
З таварамі парассыпанымі.
Кветкі, кілімы, розныя рэчы
I людзі з чужою гаворкаю.
Іншыя песьні, месцы, сустрэчы...
Ці сталася доля мне горкаю?
РАМОНАК ТЭНЭРЫФЫ
Як стан арэшыны
Зімой асьнежаны, —
Красой застрэшаны,
Расой асьвежаны.
I нагінаецца
Сьцябламі тонкімі
Дый усьміхаецца,
Глядзіць рамонкамі.
Пялёсткі белыя,
Сардэчка жоўтае.
Аж набалелае
Пад грудзі боўтае.
I незабыўнае,
I штосьці роднае.
Ах, дрэва дзіўнае,
Увагі годнае.
Яно ўсьміхаецца,
Глядзіць рамонкамі.
Ізноў згадаецца
Мая старонка мне.
ЦЫКАДЫ
Было апаўночы.
Ужо на эстрадзе
Сьпявачка кіпела «Гранадай».
I палкія вочы
Насустрач Гранадзе.
Трашчаць кастаньеты цыкадай.
За песьняю — скокі,
I голас гітары.
Танцорка ў гарачым запале.
А я ўжо далёкі...
Употай, праз мары,
Мне ў вочы дзьве кроплі запалі.
Сяджу лятуценна.
Маё млее цела
Ў бяссоньніцы з доўгай дарогі.
Шампанскага пена
Ў крышталі асела,
А смагу суняць няма змогі.
Здалося, у скронях
Заміж кастаньетаў
Цымбалы зьвінелі, дурэлі.
Бягу ад староньніх,
Ад высмаглых кветаў.
Ноч. Сьвежасьць. Цыкадавы трэлі.
МУЗЭЙ КУЛЬБЭНКЯНА
У Партугаліі калісьці
Жыў армянін пан Кульбэнкян.
Пачаў з таго, што боты чысьціў,
Пасьля ён браў шырэйшы плян:
Сусьветны гандаль меў на мэце,
I ў рукі золата плыло.
Зьбіраў каштоўнасьці па сьвеце,
Мастацтва ўносіла цяпло.
— Ён крыльле славы даў армянам,—
Пра гэта кажа Лісабон.
Вякі стаяць над Кульбэнкянам,
Палац-музэй — нязмоўчны звон.