Дык ня трэба пачуцьцяў прачулых.
Каб ня ведаць пакутаў, нягод, —
Аддала-б у шпіталь, ці прытулак,
А пры добрай нагодзе — развод.
Не зьвяліся ў жыцьці кавалеры.
Хараство іх ня вабіць, ці што?
Але марныя тыя намеры...
Не, ніхто не спакусіць, ніхто.
Місіс Сьміт, місіс Сьміт, дарагая!
Я маўчу. Гэта знак пачуцьця.
Я цішком чулым сэрцам чытаю
Вашу смутную кнігу жыцьця.
Разумею глыбока ахвяру —
Абавязак, сумленьня закон...
Я нясу вам пашану і мару,
I спагаду, і нізкі паклон.
УСЮДЫ ДАРОГІ
Усюды дарогі, дарогі, дарогі...
Бяздомны вандроўнік ня мае прыпынку.
Чужыя пад'езды, чужыя парогі,
I голас уяўны: — Ці вернешся, сынку?
Дарогі каберцам ляглі на даліны,
На стэпы, пустэчы, на горныя лукі.
Дарогі даюць дарагія хвіліны
Шчасьлівай сустрэчы і горкай разлукі.
Мой дух неспакойны, упарты, палётны
Імкнецца ў нязнаныя пушчы і нетры.
Вунь сьцеляцца роўна асфальту палотны,
Тут — рэйкі чыгунак, там — трасы ў паветры.
Я сёньня ў Мадрыдзе, а заўтра ў Нью-Ёрку.
Пакіну пачуцьці па добрых краінах.
Ёсьць песьні на ўзмор'і, узьлесьсі, узгорку,
Гучаць на пяскох, на сьсівелых руінах.
А ўсё-ж наймілейшая песьня, што зроду
Я чуў ад бацькоў, і я ў тым прызнаюся:
Яна ня сьціхае на вуснах народу
Маёй сэрцагрэйнай жывой Беларусі.
Ня сьціхне яна і ў далёкай дарозе.
Я буду сьпяваць, падбіраючы словы.
Мне цёпла ў паэзіі, холадна ў прозе
I горача ў гомане роднае мовы.
Па сьвеце праменьнем кладуцца дарогі,
Расьце хараство на зямлі і на моры.
I я ў падарожжы ня маю зьнямогі,
У працы штодзённай ня ведаю зморы.
Радкі на паперы — таксама дарогі,
На іх няпрыкметна губляюцца сілы.
Парадак жыцьця непахісны і строгі.
Дарога апошняя — шлях да магілы.
I згадка міжвольная: бацькава хата,
Гародчык з півоняй, гарошкам і макам.
Усё гэтак міла, так ласкі багата,
I слуцкая бэра прынаджвае смакам.
У сэрцы хаваючы жаль і трывогу,
Кажу суцяшальна сабе я самому:
— Бяду перажыў. Уцалеў, дзякуй Богу.
А можа дарога спрастуе дадому.
СУГУЧЧА
Я і ў Мюнхэне, я і ў Нью-Ёрку,
Але вершаў маіх перазвон
Ставіць простую мову-гаворку
Пад прыгожы, прыродны закон.
Як мэлёдыя песьні Міляна,
Захапляе, чаруе мяне.
I пачутае «Ой, рана-рана»
Італьянскім сугуччам кране.
Італьянскім! Гішпанскім! Францускім!
Я сваёю заву і — жыву!
Не замкнуся нагэтулькі вузкім,
Каб Варшаву прымаць ці Маскву.
Я цябе ня цураюся, Захад.
Тваю сілу, культуру і рух
Не адкінуў пагардай-замахам.
Тут я чую скарынінскі дух.
Я і ў Мюнхэне, я і ў Нью-Ёрку,
Але мова заўсёды мая...
I на ўсходзе і захадзе я
Беларускую чую гаворку.
КАМІН
Пад восеньскі вецер сьпявае
Суровай зімы напамін.
Вясёлым цяплом ажывае
Халодны каменны камін.
З дрывотні набраныя дровы,
Бурштынам смала на кары —
Тут водар сасновы, здаровы.
Камін, палымней, ня куры!
Расьце агнявое бацьвіньне
I горача рвецца ўгару.
Палена хто ў полымя ўкіне —
Убачыць вясну і зару.
Вясну, што прыходзіла ў госьці...
Уявіцца радасны сьвет.
А згадка пакліча кагосьці,
Якога згубіўся і сьлед.
Далёкае ў памяці ўскрыкне,
Праб'ецца жывой баразной.
Апоўначы полымя зьнікне
I попел засьне сівізной.
У ТУНДРЫ
Запрэжаныя ў сані
Прысьніліся алені.
I ты ў палярным зьзяньні
Мне села на калені.
А па іскрыстым сьнезе,
Па шарпаку й сумёце
Пад пугаю гарэзнай
Алені ў шпаркім лёце.
Зьвяры ў жывым гайсаньні.
I тундра ня ў журбоце,
I гойдаюцца сані
На сьмелым павароце.
На лыжні, на закруце
Бягуць парыўна, коса.
I добрыя пачуцьці
На сэрцы эскімоса.
Ён ведае, што пара
У цішы, цяпле, каханьні.
Ці гэта сон, ці мара?
Чуваць — імчацца сані.
ПОРУЧ
Памаўчым з добрай думкаю,
Поруч сядзьма шчыльней.
Чорны птах нам ня крумкае,
Як даўней.
Чулі мы гругановае
I злавеснае: кра!
Кралі сэрца... Вясновае
Нехта краў.
I тады незаўважана
Маладосьць адцьвіла.
Ня была намі ўзважана
Пахвала.
А хвалілі! I цешыцца
На завузкай зямлі,
Як квахтуха — у рэшаце,
Мы маглі.
Хоць цяпер і зьмянілася —
Сок яшчэ ў каранёх.
Пражывем Божай міласьцяй
Мы ўдваёх.
ЧАКАНЬНЕ
Чакаю. У мроях — каханай аблічча.
Сьмяецца бярозка, паблізу якой
Стаіць прыдарожны дубок ваяўніча
З пудовай дубінай, з галінай цяжкой.
Бярозка мне шэпча: — Чакаеш? Ня прыйдзе...
А мой кавалер — маладзенькі дубок
Бароніць мяне ад вятроў. Я ня ў крыўдзе,
I я ад яго не адсунуся ўбок.
А ты адыйдзі! Тут няма вам спатканьня.
— Бярозка шаптуха, я ў зманлівых снох!
Мяне ці пакліча палеская каня,
Ці я там, забыты, чароцінкай ссох.
Але і ў сухіх чаратох шум чароўны
Я чую, і гэтак на ўзьмежку кажу:
— Мой шлях на калдобінах, шорсткі, няроўны.
Ня я — маё слова пяройдзе мяжу.
Мне мроіцца, сьніцца каханай аблічча
Ў таемнай жалобе, пахмурай жальбе.
Мая незабыўная песьнямі кліча
I прывідна туліць мяне да сябе.
ЗДАНЬ ВЯСНЫ
Восень точыцца тугой.
Дзе-ж вясна былая?
Мне сьляза густой імглой
Вочы засьцілае.