‘Je blijft steeds maar “hem” zeggen. Het is een “het”. Als je nou maar in gedachten houdt dat het een “het” is, accepteer je het ook gemakkelijker als het eigenaardig doet.’
‘Dat is een al te gemakkelijke oplossing. Het heelal is rationeel. Om in leven te blijven moet dit ding ook rationeel zijn, hij, zij, of het.’
‘Nog een paar minuten en we kunnen —’
Het wezen bewoog zich. Zijn hand sneed langs de volle lengte van de zak. Nick hief onmiddellijk zijn pistool op. Onmiddellijk… maar het wezen stak een arm door een lange spleet in de zak en pakte Nick het pistool af voor deze kon reageren. Het scheen het niet eens haastig te doen. Het legde het pistool achterin de boot en ging rechtop zitten.
Het begon te spreken. De woorden zaten vol klikkende en gonzende en ritselende geluiden. De platte, harde snavel zou wel hinderlijk zijn. Maar het was te verstaan.
Het zei: ‘Breng me naar uw leider.’
Nick herstelde zich het eerst. Hij rechtte zijn schouders, schraapte zijn keel, en zei: ‘Dat zal een reis van een paar dagen worden. Ondertussen heten we u welkom in de menselijke ruimte.’
‘Ik ben bang dat dat niet zal gaan,’ zei het monster. ‘Het spijt me werkelijk dat ik uw dag zo verknoei. Ik heet Jack Brennan, en ik kom uit de Gordel. Ben jij niet Nick Sohl?’
3
De afschuwelijke stilte viel in scherven toen Luke hard begon te lachen. ‘Hou in gedachten dat het een buitenaards wezen is, en je accepteert het gemakkelijker als het eigenaardig doet — h-haha-ha…’
Nick voelde hoe paniek hem bij de keel greep. ‘Jij. Jij bent Brennan?’
‘Ja. En jij bent Nick Sohl. Ik heb je een keer gezien in de Kolonie. Maar je vriend herken ik niet.’
‘Lucas Garner.’ Luke had zich weer in bedwang. Die foto’s van je zijn ook niet best, vind ik.’
‘Ik heb iets stoms gedaan,’ zei het Brennan-monster. De stem was niet menselijker, het uiterlijk niet minder indrukwekkend, ik stuurde aan op een ontmoeting met de Buitenstaander. Jullie probeerden hetzelfde te doen, nietwaar?’
‘Ja.’ In Lukes ogen en stem lag een sardonisch soort vermaak. Of hij het Brennan-monster nu wel of niet geloofde, hij genoot van de situatie, is er werkelijk een Buitenstaander geweest, Brennan?’
‘Tenzij je aan haarkloverij wilt gaan doen over definities.’
‘In Godsnaam, Brennan!’ kwam Sohl ertussen. ‘Wat is er met je gebeurd?’
‘Dat is een lang verhaal. Zitten we krap in onze tijd? Natuurlijk niet, anders hadden jullie de motor wel gestart. Goed dan; alleen wil ik dit graag op m’n eigen manier vertellen, dus luister alsjeblieft eerbiedig en zonder iets te zeggen, en bedenk wel dat als ik er niet tussen was gekomen jullie er nou net als ik hadden uitgezien, en net goed ook.’ Hij keek even ingespannen naar de twee mannen. ‘Nee, ik heb ongelijk. Kan niet. Jullie zijn allebei te oud. Nou, luister in ieder geval. Er bestaat een ras tweebenige wezens dat bij de buitenste rand van de bol dicht opeen gepakte zonnen in het hart van de Melkweg woont…
Het belangrijkste element is dat ze drie stadia doormaken. Eerst zijn ze Groeier, een stadium dat gelijkstaat aan onze jeugd, en dat ik niet verder hoef uit te leggen. Dan worden ze Voortplanters, net niet intelligente tweebenige wezens die in dit stadium dienen te zorgen voor uitbreiding van het aantal kinderen. En ten slotte komt het stadium van de Beschermheer.
Als de Voortplanters zo’n tweeënveertig jaar zijn, omgerekend in Aardse jaren, komt de drang in ze op om de wortels van een bepaalde struik te eten. Tot dan bleven de Voortplanters daar ver vandaan, want ze vonden hem verschrikkelijk stinken. Van het ene ogenblik op het andere wordt de geur verrukkelijk. De struik groeit overal, op de hele planeet, er bestaat vrijwel geen gevaar dat een Voortplanter die lang genoeg leeft om de wortel te willen eten het zonder moet stellen.
De wortel brengt een aantal veranderingen teweeg, zowel fysieke als emotionele. Voor ik details ga geven, zal ik jullie het grote geheim verklappen. Het ras waarover ik het nu heb, noemt zich —’ Het Brennan-monster klakte een keer met zijn hoornige snavel. ‘Pak. Maar wij noemen het Homo habilis.’
‘Wat?’ Nick scheen de rol van aangever opgedrongen te zijn, en hij vond het heel vervelend. Maar Luke zat met zijn armen om zijn onbruikbare knieën heen, met op zijn gezicht een brede grijns; hij vermaakte zich blijkbaar kostelijk.
‘Ze lanceerden een expeditie die tweeëneenhalf miljoen jaar geleden op de Aarde landde. De struiken die ze hadden meegebracht wilden niet goed groeien hier, dus op Aarde is het Beschermheerstadium van de Paks nooit voorgekomen. Daar kom ik nu aan toe.
Als een Voortplanter deze wortel eet, vinden er dus een aantal veranderingen plaats. Zijn of haar geslachtsklieren en duidelijke seksuele kenmerken verdwijnen. De schedel wordt zachter en het brein begint te groeien, tot het heel wat groter en gecompliceerder is dan dat van u, heren. Daarna verhardt de schedel weer, en ontwikkelt zich een beenkam erop. De tanden die nog in de mond staan vallen uit; tandvlees en lippen groeien samen en vormen een harde, vlakke snavel. Mijn gezicht is te vlak; het gaat beter bij Homo habilis. Al het haar verdwijnt. Een aantal gewrichten zwelt enorm op, om de spieren meer houvast en dus grotere kracht te geven. De huid wordt harder en gerimpeld, zodat een soort pantser wordt gevormd. Vingers worden klauwen, met intrekbare nagels, zodat een Beschermheer meer gevoel heeft in zijn vingertoppen dan daarvoor, en er nauwkeuriger werk mee kan doen. Een eenvoudig hart met twee kamers ontstaat waar de twee grote aderen uit de benen, of hoe ze ook mogen heten, bij elkaar komen om samen naar het hart te gaan. Zie je dat mijn huid hier dikker is? Er zijn ook minder dramatische veranderingen, maar ze dragen er allemaal toe bij dat een Beschermheer een sterke, intelligente vechtmachine wordt. Garner, vind je het niet amusant meer?’
‘Het klink allemaal zo verschrikkelijk bekend.’
‘Ik vroeg me al af of je het door zou hebben… De emotionele veranderingen zijn ingrijpend. Een Beschermheer die zich op de normale manier heeft ontwikkeld, voelt alleen de drang om de Paks die van zijn bloedlijn zijn te beschermen. Een andere drang is hem vreemd. Hij herkent ze aan hun geur. Zijn gegroeide intelligentie doet hem hier geen goed, omdat zijn motieven volkomen worden bepaald door zijn hormonen. Nick, is de gedachte bij je opgekomen dat dit alles, al deze veranderingen een soort overdreven versie zijn van wat er met mannen en vrouwen gebeurt als ze ouder worden? Garner had ’t meteen door.’
‘Ja, maar —’
‘Het extra hart,’ interrumpeerde Luke. ‘Hoe zit ’t daarmee?’
‘Net als het vergrote brein vormt ook dat zich niet zonder boomdeslevens. Na je vijftigste wordt een gewoon menselijk hart minder, is het niet meer op zijn taak berekend, tenzij je gebruik maakt van moderne medische technieken. Uiteindelijk houdt het op met kloppen.’
‘Aha.’
‘Vinden jullie tweeën dit overtuigend?’