Выбрать главу

‘Jij?’ Nick staarde hem verbluft aan. ‘Wanneer heeft die Buitenstaander jou dan achter de knoppen laten zitten?’

‘Nooit. Maar ik heb ze gezien, en ze zagen er niet cryptisch uit. Alleen maar gecompliceerd. Ik weet zeker dat ik erachter kan komen hoe ik het moet besturen. Het enige dat jullie moeten doen is het schip van brandstof voorzien en me erheen vliegen.’

‘Zozo. Wat doen we met de vrachtcocon? Laten we ’m liggen waar hij ligt?’

‘Nee. Er zit een zwaartekrachtpolarisator in die cocon.’

‘O ja?’

‘Om het nog maar niet te hebben over de voorraad wortels, die ik nodig heb, al kunnen jullie zonder. De zaden tellen ook mee. Heren, als u eindelijk de reikwijdte van mijn geweldige intelligentie hebt bevat, dan begrijpt u nu ook wat voor rol die zaden nog kunnen spelen. Ze zijn een laatste redmiddel voor het menselijk ras. Als er ooit een situatie ontstaat waarin dat laatste redmiddel nodig is, als we ooit werkelijk een leider nodig hebben, dan kunnen we er een maken. Kies gewoon een tweeënveertig jaar oude kinderloze vrijwilliger uit en laat hem of haar los in een boom-des-levens bos.’

‘Ik weet niet of dat idee me wel aanstaat,’ zei Garner. ‘Nou, de polarisator is belangrijk genoeg. Jij en de VN-vloot kunnen hem opgraven, terwijl Nick en ik achter Phssthpoks schip aangaan.’

‘Wacht es ev —’ zei Nick.

‘— Over de Martianen hoef je je voorlopig geen zorgen te maken. Ik heb Phssthpoks deel van het water in het stof laten lopen, vlak voor ik wegging. Laat niemand in de cocon zonder drukpak. Moet ik nog uitweiden over de reden?’

‘Nee,’ zei Garner. Hij voelde zich net een amateur op ski’s. Ergens had hij zich in deze affaire het stuur uit handen laten nemen. Het ging allemaal veel te snel.

In Nicks woorden klonk een zekere mate van woede door. ‘Wacht nou es even! Waarom denk je dat we je genoeg vertrouwen om je in de stuurstoel van dat buitenaardse schip te zetten?’

‘Denk eens goed na,’ zei Brennan. ‘Neem er de tijd maar voor. Jullie hebben mijn voorraad wortels als middel om druk op me uit te oefenen. Ik hou me niet aan de afspraak, ik ben mijn wortels kwijt. En waar moet ik nou heen met een Bussard stuwschep? Waar moet ik hem verkopen? Waar kan ik me nou verbergen, met zo’n gezicht?’

Op Nicks gezicht lag een beklemde uitdrukking. Hij voelde zich in een hoek gedreven. Waar was zijn eigen vrije wil?

‘Het is waarschijnlijk het meest waardevolle artifact in de menselijke ruimte,’ zei Brennan. ‘Het is bezig met een snelheid van honderden kilometers per seconde die ruimte te verlaten. Elke minuut die je nu spendeert aan het nemen van een besluit gaat ons een paar uur slepen kosten, de interstellaire ruimte uit. Je betaalt ervoor in extra brandstof en voorraden en manuren en vertraging. Maar neem de tijd ervoor. Denk er goed over na.’

Het Brennan-monster kon zich ontspannen. Ergens in de toekomst zouden er perioden van furieuze activiteit komen.

Ze zetten Lucas Garner op Phobos af, namen daar brandstof in en vertrokken. Garner zag Nick pas zeven maanden daarna terug.

Brennan zag hij nooit meer.

De rest van zijn leven herinnerde hij zich het gesprek in die volgepropte ruimte. Brennan — op zijn rug met zijn knieën omhoog, een bijzonder ongemakkelijke houding — was een moeilijk verstaanbare, half-menselijke, half-buitenwereldse stem achter zijn stuurstoel. Brennan had vooral moeite met zijn V’s en W’s, maar hij wist zich verstaanbaar te maken. Zijn stemgeluid zat vol klikken.

Een ondefinieerbare spanning verdween uit Nick toen ze eenmaal in vrije val waren. Mars convergeerde langzaam op zichzelf, een helgekleurd gevarieerd landschap dat naarmate de afstand groter werd, roder werd en minder gedetailleerd.

‘Kinderen. Je hebt kinderen,’ herinnerde Luke zich opeens.

‘Dat besef ik best. Maar wees niet bang, ik ben niet van plan om ze dag in dag uit met alle mogelijke zorgen te omringen. Zonder dat hebben ze veel meer kans op een gelukkig leven.’

‘Hebben de hormoonveranderingen dan niet plaatsgevonden?’

‘Ik ben zo seksloos als een hommel. Ze moeten tot op zekere hoogte hebben gewerkt. Ik vermoed dat de drang van een Beschermheer om na de dood van zijn bloedlijn ook te sterven cul-tuurbepalend is. Training. Ik heb die training niet, die overtuiging dat een Voortplanter niet gelukkig of veilig kan zijn zonder dat zijn voorouders hem voortdurend vertellen wat hij moet doen. Nick, kun je niet iedereen vertellen dat de Buitenstaander me heeft vermoord?’

‘Wat? Waarom?’

‘Dat is het beste voor de kinderen. Als ik ze zou blijven opzoeken, zou dat invloed hebben op hun leven. Het is ook het beste voor Charlotte. Ik ben niet van plan weer in de maatschappij terug te keren. Die heeft me niets te bieden.’

‘De Gordel kijkt niet neer op verminkte mensen, Brennan.’

‘Nee,’ zei Brennan gedecideerd. ‘Geef me een asteroïde die ik kan belvormen, dan ga ik daarin boom-des-levens verbouwen. Zorg voor een maandelijkse verbinding met Ceres, zodat ik op de hoogte kan blijven van recente gebeurtenissen. Ik zal dat allemaal kunnen betalen met nieuwe uitvindingen. Ik vermoed dat ik wel een bemande stuwscheprobot kan uitvinden. Een betere dan die van Phssthpok.’

‘Noemde je dat “boom-des-levens”?’ vroeg Garner.

‘Het is een goede naam. Je weet toch nog wel dat Adam en Eva aten van de Boom der Kennis van Goed en Kwaad? Volgens Genesis was de reden dat ze uit het paradijs werden verbannen, dat ze ook hadden kunnen eten van de Boom des Levens, om zo het eeuwige leven te krijgen. “En worde als een onzer” — het zou ze gelijkwaardig aan de engelen hebben gemaakt. Het lijkt er nu veel op dat beide bomen dezelfde waren.’

Luke haalde een sigaret te voorschijn. ‘Ik weet niet of dat idee me nóu wel zo aanstaat, dat jij boom-des-levens gaat verbouwen.’

‘Ik heb weinig op met de gedachte dat we een staatsgeheim gaan krijgen,’ zei Nick. ‘De Gordel heeft nooit staatsgeheimen gehad.’

‘Ik hoop dat ik jullie kan overtuigen. Ik kan mijn kinderen niet beschermen, maar ik kan proberen het menselijk ras te beschermen. Als ik nodig zou zijn, zou ik present zijn. En als er meer dan een nodig zouden zijn, zou je over de wortels kunnen beschikken om ze te maken.’

‘Waarschijnlijk zou het middel erger zijn dan de kwaal.’ Luke knipte zijn aansteker aan. ‘Wa —’ Een knobbelige hand reikte om de acceleratiebank heen, plukte de sigaret uit zijn mond en drukte hem uit tegen de wand.

Het was een behoorlijke schok geweest. Hij herinnerde zich het voorval, en de koude rillingen liepen over zijn rug toen hij door de dubbele luchtsluizen in het hart van Farmers Asteroïde gleed. Lang geleden was Farmers Asteroïde een ongeveer cilindervormige massa nikkelijzer geweest, in een baan tussen Mars en Jupiter. Toen had de industrie van de Gordel hem gebelvormd: ze hadden er een draaiing aan gegeven, het metaal bijna tot het smeltpunt verhit en het toen door middel van ontploffende zakken water laten uitdijen tot een cilindervormige bel ontstond, met een straal van acht kilometer. Het grootste deel van het voedsel van de Gordel werd hier verbouwd.

Luke was één keer daarvoor in Farmers Asteroïde geweest. Hij genoot van het zorgvuldig gecreëerde landschap, van het trouwringmeer, de verschillend gekleurde stukken bouwland die zich voor hem uitstrekten, en dan omhoogbogen, steeds hoger, tot hij zestien kilometer boven zijn hoofd minuscule tractoren voren in de grond zag ploegen.

Via de luchtsluis kwam hij in de kern. Het was koud hier, achter het zonneschild, waar nooit stralen van de fusiebuis in de as vielen. IJsbergen condenseerden hier uit de lucht, braken ten slotte af, gleden de helling af, en versmolten tot rivieren die in een uitgehakte bedding naar het trouwringmeer stroomden, dat om Farmers Asteroïde lag. Nick Sohl heette hem welkom, en hielp hem zich naar beneden te trekken, waar een reisstoel stond te wachten.