‘Ik kan wel raden waarom je hier bent,’ zei hij. ‘Officieel ben ik hier op verzoek van de Overkoepelende Raad voor de Interstellaire Koloniën,’ zei Luke. ‘Ze hebben je verzoek om een waarschuwing naar Wunderland te sturen ontvangen. Het was ze bepaald niet duidelijk hoe de hele zaak in elkaar zat, en veel hulp kon ik ze niet geven.’
‘Je hebt m’n rapport ontvangen,’ zei Nick, een beetje stijfjes.
‘Zo’n duidelijk of uitgebreid rapport was ’t niet, Nick.’
Na een ogenblik knikte Nick. ‘Mijn schuld. Ik wilde er gewoon niet over praten — en nu ook nog niet, trouwens — en het was veel te laat ook, verdomme. We hebben het niet opgegeven, weet je. We volgen hem nog steeds.’
‘Wat is er gebeurd, Nick?’
‘Ze hadden al heel wat werk verzet toen ik met Brennan arriveerde. Wat ze wilden was twee eenmansschepen aan elkaar koppelen met hun fusiebuizen zo’n tien graden uit elkaar, en het geheel dan vastmaken aan de kabel van het Pak-schip. Achter het leefgedeelte sleepte twaalf kilometer kabel. We hadden het geheel op laag vermogen naar huis terug kunnen slepen. Maar Brennan zei dat de aandrijving van het Pak-schip zelf tien keer zoveel stuw-vermogen zou leveren.
Dus we gingen aan boord van de bol waarin het leefgedeelte zat en Brennan ging aan het werk met de apparatuur Ik heb een paar dagen naar ’m gekeken. Je blijkt de hele romp doorzichtig te kunnen maken, of maar een deel, zoals het was toen we het schip vonden. We hebben het gat dat Tina Jordan had gemaakt, vergroot en er een luchtsluis in gezet.
Twee dagen prutsen, en toen zei Brennan dat hij de zaak door had en dat we alleen nog maar nieuwe brandstof in de motorcocon hoefden te doen. Hij zei dat als we het achterstevoren wilden slepen, we allerlei beveiligingssystemen op hol zouden jagen. Garner, hoe kon ik verdomme nou weten —’
‘Dat kon je niet weten. Het slaat nog steeds nergens op.’
Nick streek met een hand zijn witte wollen kuif naar achteren. ‘Ze hadden al een koppeling geïnstalleerd die paste bij de brandstofkoppeling op het Pak-schip. Brennan stond erop om al het werk zelf te doen, en zelfs hij moest een stralingspak gebruiken, en een schild. We maakten zijn eigen eenmansschip aan de sleepkabel vast, voor het geval er op weg naar huis iets zou gebeuren. Dat was mijn idee, Garner.’
‘Ja, ja.’
‘Hij startte, ging de kant op van Sol. We probeerden formatie met ’m te vliegen, maar hij was met het schip manoeuvres aan het uitvoeren om de stuurapparatuur uit te proberen. We bleven op een afstand. Toen — toen draaide hij gewoon om en ging op weg naar de interstellaire ruimte.’
‘Hebben jullie geprobeerd ’m te pakken te krijgen?’
‘Hoe bedoel je, “geprobeerd”?’ zei Nick fel. ‘We vlogen naast ‘m! Ik wilde geen dreigende gebaren maken, maar hij wilde niks tegen ons zeggen en we begonnen door onze brandstof heen te raken. Ik heb Dubchek en Gorton gezegd dat ze hun aandrijvingen als wapens moesten gebruiken als hij zijn koers niet wilde wijzigen.’
‘En wat gebeurde er toen?’
‘Ik denk dat hij zijn Bussard stuwschepveld heeft aangezet. Het kan bijna niet anders. De elektromagnetische bijwerking van dat veld brandde zoveel apparatuur van ons door dat we hulpeloos in de ruimte bleven hangen. We hebben nóg geluk gehad dat onze motoren niet zijn ontploft. Uiteindelijk wist een brandstofschip ons te bereiken, en konden we het een en ander repareren. Tegen die tijd was Brennan op stuwschepsnelheid.’
‘Oké.’
‘Hoe kon ik dat verdomme nou weten? We hebben zijn voedselvoorraad! Die bak met wortels was bijna leeg. Was het alleen maar een ingewikkelde manier om zelfmoord te plegen? Was hij bang voor wat we met een bemande Bussard stuwscheprobot konden doen?’
‘Daar had ik niet aan gedacht. Weet je, dat zou het best eens kunnen zijn. Nick, weet je nog dat hij m’n sigaret uitmaakte?’
Nick schoot in de lach. ‘Tuurlijk. Hij heeft wel tien keer z’n excuses aangeboden, maar roken mocht je niet van ‘m. Ik vroeg me al af of je ’m een klap zou geven.’
‘Hij is een Beschermheer. Wat hij ook doet, het is voor ons bestwil.’ Luke fronste zijn voorhoofd, herinnerde zich iemand… nee, dat was alles dat hij zich nog van haar herinnerde. Een lerares op de middelbare school? ‘Hij wilde niet dat we het Pak-schip hadden, of iets dat we van het schip, of van hem, te weten konden komen.’
‘Waarom heeft hij dan twee maanden daar rondgehangen, net buiten Pluto? Je stopt niet halverwege met een Bussard stuwschep! Dat kost je hopen reservebrandstof! En in die buurt is er helemaal niets —’
‘De kometengordel, noemen ze het. De meeste kometen zitten het grootste deel van hun bestaan buiten de baan van Pluto. Er is daar materie, al is ’t dungezaaid. En er is ook een tiende planeet.’
‘Hij is nooit in de buurt geweest van Persephone.’
‘Maar hij kan bij een volkomen onbekend aantal kometen zijn geweest.’
‘… Ja, dat is waar. Oké, hij is daar twee maanden lang gebleven, zonder iets te doen, voor zover onze monopool-detectors hebben kunnen nagaan. Afgelopen maand ging hij weer verder. Zo lang hebben we hem gevolgd voor we het zeker wisten. Hij is met een steeds grotere versnelling op weg naar Alpha Centauri. Wunderland.’
‘Hoe lang duurt ’t voor hij daar arriveert?’
‘O, in ieder geval twintig jaar. Zoveel stuwkracht heeft zijn soort aandrijving niet. Maar we kunnen ze wel waarschuwen, en het zo regelen dat onze opvolgers ze over vijftien jaar weer waarschuwen. Voor het geval dat.’
‘Oké, dat kunnen we doen. Wat nog meer? Je wist al dat we de vrachtcocon hebben opgegraven.’
‘Dat is het enige dat we weten. De VN kunnen ook geheimen bewaren.’
‘We hebben de wortels en de zaden vernietigd. Niemand vond het een erg aantrekkelijke gedachte, maar we hebben het toch maar gedaan.’
Het duurde een hele tijd voor Nick antwoordde: ‘Goed.’
‘Goed of niet, we hebben het gedaan. We hebben helemaal geen geluk gehad bij onze pogingen om de zwaartekrachtpolarisator te begrijpen. Als het al een polarisator is. Misschien heeft Brennan ons voorgelogen.’
‘Het was een polarisator.’
‘Hoe weet je dat?’
‘We hebben de opname van de koers van de Buitenstaander naar Mars geanalyseerd. Zijn versnelling vertoont onregelmatigheden die overeenkomen met de zwaartekracht-gradiënt ter plekke, niet alleen in stuwkracht, maar ook in stuwrichting.’
‘Best, dat zal ons van pas komen. Wat kunnen we nog meer doen?’
‘Aan Brennan? Niets. Na verloop van tijd verhongert hij wel. Ondertussen weten we op elk ogenblik van de dag waar hij zich bevindt.’
‘Of waar zijn monopolenbron zich bevindt.’ Nicks stem klonk steeds ongeduldiger. ‘Hij heeft geen schip zonder die monopolen. Hij heeft geen voedselvoorraad, punt uit. Hij is dood, Garner.’
‘Ik herinner me elke keer weer dat hij intelligenter is dan wij. Als hij een manier weet te vinden om in winterslaap te gaan, dan zou hij bij Wunderland kunnen komen. Een bloeiende kolonie… en dan? Wat wil hij met Wunderland?’
‘Iets waaraan wij niet hebben gedacht.’
‘Ik zal nooit weten wat precies. Voor Brennan Wunderland bereikt ben ik dood.’ Luke zuchtte. ‘Arme Buitenstaander. Helemaal hierheen gekomen om ons de wortels te brengen waarmee we een gewoon leven konden leiden.’
‘De bedoeling was goed. Het leven is zwaar voor ons helden,’ zei Nick ernstig.
Intermezzo
Hoe moet je een kloof van twee eeuwen beschrijven? Gebeurtenissen zijn de meetlat van de tijd. In tweehonderdtwintig jaar gebeurden er heel veel dingen.
Het droge lijk van Phssthpok kwam terecht in het Smithsonian Institute. Er ontstond een zekere tweespalt over de vraag of het nu wel of niet bij de mensachtigen moest worden gerekend. Zijn verhaal was nu al derdehands, want Brennan was uit de menselijke ruimte verdwenen, maar het skelet van de Pak kwam bot voor bot overeen met dat van een mens.