‘Brennan.’
‘Dan heb je die kopie van Stonehenge nog.’ Dat moest hij haar vertellen. ‘Daar heb ik over nagedacht van het ogenblik af dat je zijn naam hebt genoemd. Weet je hoe ik denk dat het zit? Brennan heeft lang genoeg samen met die zwaartekrachtpolarisator in het vrachtruim gezeten. Hij moet het principe erachter hebben begrepen, en het ding hebben verbeterd tot een zwaartekrachtgenerator. Toen moest hij er mee spelen.’
‘Spelen, ja. Weer goed. Die super-intelligentie moet net een nieuw stuk speelgoed zijn geweest voor hem.’
‘Misschien heeft hij nog andere grappen uitgehaald ook.’
‘Ja,’ zei ze, met teveel nadruk.
‘Wat? Nog een grap?’
Alice lachte. ‘Ooit van de Mahmed Asteroïde gehoord? Het stond in een synopsis in het boek.’
‘Ik ben er denk ik niet aan toegekomen.’
‘Een asteroïde met een diameter van een paar kilometer, hoofdzakelijk ijs. De telescopen van de Gordel zagen ’m vrij vroeg al, in… 2183, geloof ik. Toen was hij nog buiten de baan van Jupiter. Mahmed was de eerste die er op landde. Hij was ook de man die de baan berekende en ontdekte dat hij Mars zou gaan raken.’
‘Heeft hij Mars ook geraakt?’
‘Ja. Waarschijnlijk hadden ze dat wel kunnen voorkomen, zelfs met de technologie die ze toen hadden, maar ik vermoed dat het niemand eigenlijk veel kon schelen. Hij zou een heel eind van Olympus inslaan. Ze hebben er wel een behoorlijk brok afgehaald en die een nieuwe baan gegeven. Vrijwel zuiver water; waardevol spul.’
‘Ik zie niet wat dit te maken heeft met —’
‘Het hielp alle Martianen om zeep. Van de eerste tot en met de laatste, voor zover we weten. De atmosfeer bevatte na het inslaan een veel en veel hoger percentage waterdamp.’
‘O,’ zei Truesdale. ‘Genocide, ’t Is me de grap wel.’
‘Ik heb het je al gezegd. Misschien is Van der Vecken wel te groot
voor ons.’
‘Ja.’ Van der Vecken was begonnen als een stem op een zelfvernietigende spoel, maar was nu in alle dimensies uitgegroeid. Nu was hij tweehonderdtwintig jaar lang, en zijn activiteiten strekten zich over het hele zonnestelsel uit. En zijn fysieke kracht was ook groter geworden. Het Brennan-monster had een bewusteloze Elroy Truesdale over zijn schouder kunnen hijsen en hem de Pinnacles af kunnen dragen. ‘Hij is groot, dat is waar. En wij zijn de enigen die het weten. Wat doen we nu?’
‘Nu gaan we eten,’ zei ze.
‘Je weet best wat ik bedoel.’
‘Ik weet best wat je bedoelt,’ zei Alice vriendelijk. ‘Maar laten we nu gaan eten.’
Het dak van het Palace Hotel was een vierzijdige koepel die twee versies van de werkelijkheid liet zien. Want als je naar het oosten en westen keek, zag je het landschap van Vesta, maar aan de noord- en zuidkant waren er holograafprojecties van een berglandschap op Aarde. ‘Het is een lusband, een paar dagen lang,’ zei Alice. ‘Genomen vanuit een wagen die vlak boven de grond voortglijdt. Dit lijkt wel een ochtend in Zwitserland.’
‘Inderdaad,’ zei hij instemmend. De wodka-martini kwam behoorlijk hard aan. Hij had niet geluncht en nu was zijn maag een gapend vacuüm. ‘Vertel me eens wat meer over het voedsel in de Gordel.’
‘In dit hotel kun je voornamelijk Frans vlaklander-eten krijgen.’
‘Ik wil graag eens Gordel-eten proberen. Morgen?’
‘Echt, Roy, ik ben op Aarde vreselijk verwend. Morgen neem ik je wel mee naar een restaurant waar ze Gordel-eten hebben, maar ik denk niet dat je nieuwe opwindende dingen zult ontdekken. Voedsel is te duur hier om er veel experimenten in de keuken mee uit te halen.’
‘Jammer.’ Hij wierp een blik op het menu op de voorkant van de robotkelner, en verschoot van kleur. ‘Grote goden! Wat een prijzen!’
‘Dit is zo ongeveer het duurste wat je krijgen kunt. Het goedkoopste is bedelingsgist, dat gratis is —’
‘Gratis?’
‘— en nauwelijks de moeite van het kauwen waard. Als je helemaal aan de grond zit, kun je jezelf ermee in leven houden en het groeit vrijwel vanzelf. Het gewone Gordel-eten is bijna helemaal vegetarisch, afgezien van kip en eieren. We houden in de meeste grote koepels kippen. Runderen en varkens hebben we alleen in de gebelvormde werelden, en vis en dergelijke — ja, dat moeten we van de Aarde halen. Een deel ervan wordt gevriesdroogd, dat is goedkoper.’
Ze drukten hun bestellingscode in op het paneel in de kelner. Op Aarde zou een zo duur restaurant in ieder geval menselijke bediening hebben gehad… maar op de een of andere manier kon Roy zich niet voorstellen dat een man of vrouw uit de Gordel voor kelner ging spelen.
De biefstuk Diane was te klein, de groenten daarentegen gevarieerd en overdadig. Alice at met een eetlust die hij bewonderenswaardig vond. ik heb dit gemist,’ zei ze. ‘Op Aarde moest ik gaan trekken om het gewicht dat ik door eten erbijkreeg er weer af te krijgen.’
Roy legde zijn vork neer. ‘Wat zou hij toch hebben gegeten?’
‘Laat het toch even rusten.’
‘Best. Vertel me eens wat over jezelf.’
Ze vertelde van haar jeugd in Asteroïde Boeien, en de dikke ruiten in de bodem waardoor ze de sterren kon zien; sterren die haar niets hadden gezegd tot haar eerste tocht naar buiten. De jaren die ze had besteed aan het leren bedienen van een ruimtevaartuig — niet dat het verplicht was, maar je vrienden zouden het nogal eigenaardig vinden als je ermee ophield. Haar eerste smokkelpo-ging en de jakkeraar die als een bloedzuiger achter haar aan had gezeten en haar vanuit haar komscherm lachend had aangekeken. Drie jaar had ze voedsel en hydroponische machines vervoerd voor ze het weer probeerde, en toen was er hetzelfde lachende gezicht geweest, en toen ze fel opvloog had hij haar helemaal tot aan Hector doorgezaagd over economie.
Ze waren nu toe aan de koffie (gevriesdroogd), en de cognac (uit de Gordel, prima spul). Hij vertelde haar over de neven en deelheven en de generaties ooms en deel-ooms en achterooms en bijbehorende tantes, overal over de hele wereld verspreid, zodat er overal waar hij heen wilde familie was. Hij vertelde over Grote ‘Stelle.
‘Hij had dus gelijk,’ zei ze.
Hij wist precies wat ze bedoelde, ik zou niet naar de politie zijn gegaan. Ik kon het geld niet weigeren, toen niet. Alice, zo ziet hij het hele menselijke ras. Mensen aan draadjes. En hij is de enige die de draadjes zien kan.’
Alices gezicht was bijna een woedend masker. ‘Zo zal een man nooit over me denken, dat wil ik niet.’
‘En hij neemt monsters. Om te zien hoe het met ons gaat, waar we heengaan. Ik vermoed dat zijn volgende stap iets zal zijn met selectieve voortplanting.’
‘Oké, wat doen we nu?’
‘Ik weet het niet.’ Hij nam een slokje van zijn cognac. Heerlijk spul; het leek te verdampen in zijn mond. De Gordel zou het moeten exporteren. Het zou ze weinig brandstof kosten: naar de Aarde toe hoefden ze geen grammetje zwaartekracht te overwinnen.
‘We kunnen geloof ik kiezen uit drie mogelijkheden,’ zei ze. De eerste is alles vertellen wat we weten, eerst aan Vinnie, dan aan elke nieuwstape-producent die naar ons wil luisteren.’
‘Doen ze dat ook?’
‘Oh —’ Ze wuifde luchtig met haar hand. ‘Ze zullen het denk ik wel publiceren. Het is een nieuwe kijk op de zaak. Maar we hebben geen bewijzen. We hebben een theorie, met een gapend gat erin, en dat is het enige dat we hebben.’
‘Wat heeft hij al die tijd gegeten?’
‘Precies.’
‘Nou, we kunnen het toch proberen.’
Alice drukte een oproepknop in. Toen de kelner met een zacht luchtgefluister kwam aanglijden, tikte ze de code voor nog twee glazen cognac in. ‘En wat dan?’
‘…Ja.’
‘De mensen zouden luisteren en erover praten en zich dezelfde vragen stellen als wij nu. En er zou niets gebeuren. En geleidelijk zou het allemaal weer betijen. Brennan zou gewoon afwachten, hoe lang het ook duurt; honderd jaar, duizend jaar…’