Hij maakte een grimas. Pak aan — de eerste dag had ze hem zes uur lang dat vervloekte noodpak laten aan- en uittrekken. Het was een mensvormige, doorzichtige plastic zak met een rits die van je kin tot je knieën liep en zich bij je kruis vertakte. Je kon het in een mum van tijd aantrekken en die dikke lucht-en-water buis verbinden met het leefstelsel van het schip kostte ook maar een ogenblik, maar de rits was een paar keer klem komen te zitten en hij had haar taal horen uitslaan die je niet verwacht van je sex-partner, ongeacht ervaringen in het verleden. ‘Van nu af aan draag je alleen nog maar een kort onderbroekje. Altijd. Niets komt in die rits klem te zitten.’ De laatste paar uur gooide ze hem het pak van achteren toe, een verfrommelde bal die hij binnen tien seconden moest kunnen uitslaan en aantrekken. Toen hij het met een blinddoek om kon doen, was ze tevreden.
‘Dat is het eerste dat je doet,’ zei ze. ‘Altijd. Als er iets gebeurt, trek dan meteen dat pak aan.’
Hij griste het pak zonder te kijken van de houder, stak voeten en j handen en hoofd erin en ritste het met twee handen dicht en stopte de slang in de wand. Nog een ogenblik om het schouderpak uit zijn nis te pakken, om te doen, de plug los te trekken en hem daarin te stoppen. Gepreserveerde lucht, zonder kraak of smaak, vulde zijn pak. Alice was nog steeds sneller dan hij; ze klauterde al de ladder op.
Ze zat in de stuurstoel toen hij door het luik kwam.’
‘ ’t Gaat best,’ zei ze, zonder om te kijken. ‘Wat is er aan de hand?’
‘De aandrijving doet ’t volmaakt. We gaan nog steeds recht op Persephone af, onder precies één gee.’
‘Oké.’ Hij ontspande zich. Hij liep naar de andere stoel, struikelde even.
Ze keek om. ‘Voel jij het niet?’
‘Voel ik wat niet?’
‘Misschien ligt ’t wel aan mij. Ik voel me… licht.’
Nu voelde hij het ook. ‘Maar we hebben één gee.’
‘Ja.’
Hij deed een puur intuïtieve gok. ‘Controleer onze koers.’
Ze keek hem op een eigenaardige manier aan, knikte toen, en ging aan het werk.
Hij kon niet helpen. Hij had een deel van de eerste dag, en de hele tweede dag leer-banden zitten bestuderen, en nu had hij behoorlijk wat theoretische kennis over het besturen, bedienen, onderhouden en repareren van een vrachtvoertuig zoals dat in de Gordel werd gebruikt. Maar Alice kende de instrumenten. Hij liet haar alleen werken.
Hij voelde het toen de verandering kwam: er kwam iets meer gewicht op zijn schouders, het geraamte van het schip kraakte heel zacht. Hij zag de angst in haar ogen en hij zei niets.
Wat later zei ze: ‘We gaan niet langer in de richting van Persephone.’
‘O.’ Hij voelde kille angst in zijn hart. ‘Wist je dat dan al?’
‘Ik vermoedde het. Het is niet meer dan logisch. Brennan heeft een zwaartekrachtgenerator, daar zijn we tenminste steeds van uitgegaan. Als we ons in een krachtig zwaartekrachtveld bevonden, zou er een getij-effect kunnen optreden.’
‘O. Nou, dat is ook het geval. Natuurlijk was het op de autopiloot niet te zien. En dat betekent dat ik onze nieuwe koers moet berekenen via een driepuntsmeting. Het is nu wel zeker dat we Persephone op behoorlijke afstand voorbij zullen schieten.’
‘Wat kunnen we daar aan doen?’
‘Niks.’
Hij geloofde haar niet. Ze hadden allemaal van die tot in details uitgewerkte plannen gemaakt.
‘Niks?’
Ze draaide zich om in haar stoel. ‘Misschien herinner je je dat we de motor zouden laten werken tot we een topsnelheid van vijfentachtighonderd kilometer per seconde hadden, dan zouden we op ons momentüm verder vliegen. We hebben genoeg brandstof om dat twee keer te doen, een keer op de heenreis, een keer op de terugreis.’
‘Zeker.’ Tweehonderdzesenvijftig uur accelereren, even lang decelereren, zo’n honderd uur zonder motor. En als ze brandstof moesten gebruiken om te verkennen dan zouden ze met een lagere topsnelheid terugkomen. Dat zou hij in gedachten moeten houden. Ze hadden tientallen mogelijkheden bekeken. Ze hadden een vrachtschip genomen om de extra brandstof te kunnen vervoeren, lasers om het lege vrachtruim los te snijden als de zaak écht verkeerd liep en ze het gewicht van het schip moesten verminderen. En de lasers zouden ook als wapens te gebruiken zijn.
Al die plannenmakerij, en wat nu? Hij had het toen gevoeld, en niets gezegd. Hij voelde het nu, voor ze uitgesproken was.
‘Onze snelheid is toegenomen tot drieëndertigduizend kilometer per seconde. Ik heb het niet precies uitgerekend — dat kost uren
- maar zoals het er nu voorstaat hebben we bijna genoeg brandstof om onze snelheid bijna tot nul terug te brengen.’
‘In de kometengordel?’
‘Tussen niks en nergens, inderdaad, ja.’
- dat er iets ontzettend verkeerd was aan het beramen van plannen tegen Brennan. Brennan was iets dat zich aan elk plan onttrok.
Maar toch maakte zijn geest plannen. Er waren oude verhalen… mensen hadden eerder noodtoestanden in de ruimte overleefd… Apollo Dertien, en de reis van Vier Gee Jennison, en Eric de Cyborg… ‘We zouden onze stuwstraal zijdelings kunnen richten om Persephone te bereiken, en dan in een hyperbool om de planeet kunnen slingeren. In ieder geval zouden we dan weer het zonnestelsel in komen.’
‘Misschien hebben we daarvoor wel genoeg brandstof. Ik zal een koersanalyse doen. Ondertussen —’ Haar handen gleden over de knoppen.
Het gevoel van de één gee zwaartekracht verdween langzaam. Het trillen van de aandrijving was verdwenen. Het schiep een stilte in zijn hoofd.
Elroy Truesdale is minder voorspelbaar dan Brennan. Van de verschillende mogelijkheden waaruit hij nu kan kiezen, is er één duidelijk de beste. Maar hoe kan Brennan er zeker van zijn dat Truesdale juist die mogelijkheid kiest? Voortplanters doen dat vaak niet. Erger nog, misschien heeft hij wel een metgezel aan boord van dat grote schip. Een vrouw, en uit de Gordel, zo voorspelbaar is Truesdale weer wel. Maar hoe kan Brennan nu de grillen voorspellen van een meisje dat hij nog nooit heeft ontmoet?
Met Truesdales wapenarsenaal is ’t net zo. Lasers, natuurlijk. Lasers zijn te nuttig als een voor alles bruikbaar stuk gereedschap om achter te laten. Hij heeft natuurlijk lasers, en één ander wapen. Granaten, kogels, sonische verdovers, plasticbommen? Er zijn ongeveer vier dingen waarmee hij een goede keus zou doen. Eén keus de beste, alleen zou Brennan daar rekening mee kunnen houden. Truesdales logische aanpak is een munt opgooien, twee keer. Brennan weet dat hij slim genoeg is om dat te beseffen.
Dus hij heeft voor zijn vertrek twee keer een muntje opgegooid. Wat kwam er boven, Brennan? Brennan lacht, al beweegt zijn gezicht niet. Als Truesdale slim is, is Brennan daar tevreden over. En wat doet hij nu? Brennan denkt er over na. Gelukkig maakt het niets uit. Niets dat Truesdale kan doen brengt hem buiten bereik van Brennans eigenaardige telescoop … hetzelfde instrument waarmee hij Truesdales koers heeft veranderd. Brennan wijdt zich aan andere zaken. Over een paar dagen …
‘Als we ons geen zorgen hoefden te maken over Brennan, zou ik precies weten wat we zouden doen,’ zei Alice. ‘We zouden snelheid minderen en via de laser om hulp vragen. Over een paar maanden zou iemand een hulpexpeditie organiseren en ons ophalen.’
Ze lagen in Roy’s hangmat, losjes gezekerd tegen vrije val. Ze hadden de laatste paar dagen steeds meer tijd doorgebracht in de hangmatten. Ze sliepen meer. Ze deden vaker aan sex, uit liefde, of om de onzekerheid weg te werken, of om een eind te maken aan de af en toe snauwerige ruzies, of omdat er niets constructiefs te doen was.