‘Kleiner. Rond de honderdvijftig schepen. Ik ga er maar van uit dat ze geen veranderingen hebben aangebracht in het ontwerp. Misschien hebben ze dat wel; dat kan ik niet zeggen.’
‘Is er een derde vloot?’
‘Als die er is, ontdek ik ’m nooit. Ze hebben nieuwe grondstoffen moeten halen voor het bouwen van de tweede vloot. Ze hebben misschien werelden van stelsels in de buurt leeg moeten halen, en met de gedolven metalen de schepen ter plekke moeten bouwen. Hoe lang zou het duren voor ze een derde vloot konden bouwen? Als hij er al is, is hij te ver weg voor me. Maar waar het mij om gaat, is dat er een laatste vloot moet zijn geweest.’
‘Nou en?’
‘Ik geef je iets in overweging: toen de laatste vloot vertrok -de tweede of de derde of de vierde, dat maakt niet uit — toen bleven er een paar Beschermheren achter. Ik ga er van uit dat dat Beschermheren zijn geweest zonder nakomelingen onder de Voortplanters. Ze bleven achter op Pak, deels om ruimte te sparen aan boord van de schepen, en deels omdat ze op Pak iets nuttigs zouden kunnen doen.’
‘Op een lege wereld? Hoe?’
‘Ze konden een verkenningsvloot bouwen.’
Het was niet de eerste keer dat Roy had getwijfeld aan Brennans gezonde verstand. De veranderingen in zijn fysieke uiterlijk, plus nog eens bijna twee en een kwart eeuw alleen… maar als Brennan krankzinnig was, dan was hij misschien ook te slim om het te verraden.
Voorzichtig zei hij: ‘Maar die verkenningsvloot van jou zou minstens vijfhonderd jaar na de rest arriveren.’
‘Dat klinkt idioot, hè? Maar ze kunnen alle mogelijke experimenten uithalen. Ze hoeven geen beproefd ontwerp te gebruiken, want ze riskeren alleen hun eigen leven. Ze hebben geen vrachtruim nodig. Ik denk dat ze tot in lengte van dagen tegen drie gee kunnen, ik kan het in ieder geval wel. Dat betekent dat ze minder voorraden mee hoeven te nemen, omdat de reis minder lang duurt. De Voortplanters zijn allemaal weg, dus ze kunnen van alles uithalen… nieuwe metaalmijnen maken door middel van erupties in de aardkorst van Pak.’
‘Je hebt heel wat fantasie.’
‘Dank je. Wat ik wil zeggen is dat ze het zó zouden kunnen uitmikken dat ze de eerste golf zouden passeren ongeveer op het punt waarop de Pak-telescopen niet sterk genoeg meer waren om het gebied nog verder te verkennen. Daarna leiden zij de vloot. Verveel je je nu nog?’
‘Nee. Maar je bent aan het dagdromen. Misschien hebben ze die hypothetische schepen wel nooit gebouwd. De rest is op de vlucht geslagen voor iets dat ze daar in de kern bedreigde; misschien heeft dat “iets” de verkenners wel te pakken gekregen.’
‘Verdorie, de derde golf zou kunnen zijn weggevaagd, en de tweede hier en daar getroffen. Of de verkenners kunnen zijn ontploft. Of anders ontgaat je misschien waar ik heen wil — ze zijn er al bijna.’
‘Heb je ze niet gevonden?’
‘Gevonden? Ik moet het hele heelal afspeuren om ze té vinden. Ze komen natuurlijk niet recht op ons af; ze komen van verschillende kanten. Als ik in hun plaats was, zou ik ook uit een volkomen willekeurige richting komen. Je hebt toch wel door wat ze hier verwachten aan te treffen? Een wereld vol Pak-bescherm-heren, aan het hoofd van een tweehonderd jaar oude beschaving. Dat is genoeg tijd om een maagdelijke wereld tot ontwikkeling te brengen; als je uitgaat van een bevolking van… o, dertig miljoen Voortplanters van alle leeftijden zouden Phssthpok zo’n drie miljoen pas-veranderde Beschermheren hebben opgeleverd. De verkenners willen natuurlijk de positie van hun vloot niet verraden.’
‘Ja.’
‘Er is iets dat ik doen kan, maar er zijn een paar dagen werk voor nodig om het gereedschap ervoor te maken. Eerst ga ik je uitvoerig uitleggen hoe je met dit schip moet vechten. Laten we eerst maar eens teruggaan naar de cocon met het leefgedeelte.’
Een gericht magnetisch veld bracht het interstellaire plasma, dat een Bussard stuwschep als brandstof gebruikte, in heftige beroering. Je kon er de plasmastroom mee over het schip zelf sturen. De schutter moest steeds weer andere schoten afvuren, anders kon de piloot van het vijandelijke schip de werking van het wapen compenseren. Als de dichtheid van de waterstof onregelmatig was, zou hij veel last hebben van het gerichte veld. Als het plasma dicht genoeg was, kon de vijand zijn aandrijving niet eens afzetten zonder te worden gecremeerd. Een van de functies van het stuw-schepveld was het schip beschermen tegen de gammadeeltjes die datzelfde schip als brandstof gebruikte.
‘Raak ’m in de buurt van een stér, als je het zo kunt regelen,’ zei Brennan. ‘En zorg ervoor dat hij dat niet met jou doet.’ De laser was bij een treffer een dodelijker wapen. Maar als een gevecht ontbrandde, zou een vijandelijk schip op zijn minst licht-seconden ver van hen vandaan zijn: een klein, beweeglijk doelwit, het beeld op het scherm seconden of minuten vertraagd. De vijftienhonderd kilometer lange vleugels van een stuwschepveld zouden gemakkelijker te raken zijn.
De geleide bommen kwamen in vele soorten en in grote aantallen. Een aantal bommen werkte op fusie. Andere slingerden concentraties heet plasma door een stuwschepveld, of kooldamp, om te zorgen voor een plotselinge felle toename van de verbrandingssnelheid, of een halve ton radongas, onder druk in een stasisveld. Een eenvoudige dood, of een ingewikkelde. Sommige bommen waren vals: zilvergespoten ballonnen.
Roy leerde.
De vernietiging van Kobold lag bijna drie maanden achter hen, en Roy was in een gevecht verwikkeld. De laatste tijd kreeg hij plezier in deze gesimuleerde manoeuvres, maar het plezier was bij dit gevecht ver te zoeken. Brennan gooide alles in de strijd. De Pak-verkenners hadden drie gee gedaan tot ze zijn spoor kruisten en toen Wham! Zes gee, en ze kwamen steeds dichterbij. Een stel projectielen van hem deed raar; de verkenners stoorden de besturing. De twee ontweken zijn laser zó gemakkelijk dat hij het vervloekte ding had afgezet. Ze hadden lasers gebruikt tegen hem, hadden niet alleen op zijn schip geschoten, maar ook op de plek waar het veld zich achter hem vernauwde, het punt waar de waterstofbommen bij elkaar kwamen en fuseerden, zodat de Beschermheer af en toe schokte, en hij zich zorgen begon te maken over de bevestigingspunten van de generatoren. Ze smeten bommen naast hem die een onredelijk grote snelheid hadden, waarschijnlijk door een lineaire versneller. Hij moest ze ontwijken met trage bochten, zonder programmering ook, die mochten ze eens analyseren. En het ging zo langzaam; de Beschermheer was niet bepaald wendbaar te noemen.
Drie dagen zat hij nu al in het woongedeelte. Hij at daar, dronk daar en gebruikte peppillen in plaats van te slapen. Speelde mee in Brennans spel. Hij was gek, volslagen getikt. In schepen die hij alleen op de instrumenten kon zien, stelde hij zich harde gezichten voor, net als dat van Brennan.
Twee verkenners kwamen van achteren op hem af en eindelijk wist hij er een te raken met zijn gerichte magnetische veld en zag hoe het stuwschepveld opvlamde en werd vernietigd.
Toen besefte hij dat er twee stel schepen in tandem was. Die vervloekte Brennan ook! Hij had het voorste schip geraakt, maar het achterste schip was er nog… en de snelheid ervan werd minder. Op de een of andere manier had de vernietiging van het voorste schip het achterste vertraagd. Roy concentreerde zich op het tweede stel, dat nog steeds de afstand verkleinde.
Hij probeerde een draai. Twee gekoppelde schepen zouden minder goed manoeuvreerbaar moeten zijn dan één… en een uur later wist hij dat dat inderdaad het geval was. Hij was maar een fractie van een minuut gedraaid, maar zij minder. Hij kon blijven ontwijken en toch een krappere bocht maken dan zij. Hij probeerde wat dingen uit zijn arsenaal uit op het eenzame schip achter hem.
Toen was de helft van zijn wapenpaneel rood en hij moest maar raden wat er in de cocon achter hem was ontploft. Waarschijnlijk die idiote projector: hij had geprobeerd een gat te maken in het stuwschepveld van het ene schip. Hij stelde zijn schip in de waagschaal door te gokken dat hij gelijk had, en ging er verder maar vanuit dat de explosie zijn laser, die anders nog wel ergens voor gebruikt had kunnen worden, had vernield. Hij vuurde een hele serie bommen af uit de zijkant van de vrachtcocon die het verst van de ontploffing was. Het voorste schip van het resterende stel vlamde op en stierf.